"Nou, dat blog van jou duurt nu wel héél erg lang", aldus een kennelijk trouwe volger van mijn schrijfsels. En dat klopt. Het duurt lang. Schrijversblok? Nee, verre van. Alleen ... datgene wát ik zou willen schrijven, schrijf ik niet. Soms houden dingen je nu eenmaal zodanig bezig, dat alleen díe onderwerpen waarover je níet wilt schrijven door je hoofd malen als je aan bloggen denkt.
Verf
Afgelopen week heb ik me tussen alle bedrijven door ietwat ontheemd gevoeld. Degenen die mij wat beter kennen (waarschijnlijk iedereen die dit leest), weten dat ik super allergisch ben voor allerlei zaken. En ook letterlijk, voor stofjes die in de lucht kunnen ronddwarrelen. Bijvoorbeeld verfstofjes. Op dit moment wordt de kantoorruimte waar ik toch aardig wat uurtjes in de week doorbreng, fraai opgeschilderd. Maar ik kan daar nu dus absoluut niet zijn. Een aantal lieve collegaas hebben mij tijdelijk onderdak geboden, waardoor ik op maandag en woensdag bij de één en op dinsdag en donderdag bij de ander aan een dan tijdelijk leeg bureau mag aanschuiven.
Onwennig
Dat zorgt ervoor dat ik een geheel andere verdieping van het kantoor waar ik werk beter leer kennen. De bewoners van die verdieping dan. Hoewel ik inmiddels ook uitstekend de apparaten weet te vinden én te bedienen. Vooral de koffiezetapparaten. Maar tóch is het anders. Het is fantastisch dat ik overal kan inloggen en bij mijn digitale mappen kan, maar voor elk gummetje en ieder paperclipje grijp ik mis. En da's onwennig. Ik ben duidelijk geen flexwerkplektype. Overigens is het wel uitermate goed voor mijn conditie, want per dag doe ik de trap zo'n 7 tot 8 keer. Af en toe moet nu eenmaal gewoon toch ook beneden zijn, waar mijn kantoor normaliter is. En daar doe ik dan aan klunen. En rek- en strekoefeningen. Om alle gewenste materialen te pakken te krijgen, zodat ze van eigenaar kunnen verwisselen.
Kou
En thuis kon ik de afgelopen week ook niet lekker zijn. Vorig weekend hield de verwarmingsketel het voor gezien. En om een heleboel redenen begon de warmte pas op dinsdag weer in mijn huis op gang te komen. Natuurlijk gebeurde het in de paar vriesdagen van dit seizoen, waarin onverwarmd water in mijn huis wordt omgetoverd tot ijswater. Ik ben slechts één keer de uitdaging van haren wassen aangegaan. Mijn hersenen zijn permanent gekrompen als je het mij vraagt. Verder ben ik wel handiger geworden in het aanmaken en aanhóuden van de houtkachel ...
Warmte
Momenteel staan alle verwarmingen volop aan, omdat het zuurstof in het water dient te zakken. En dat kan alleen door alles te laten loeien, als ik het goed begrepen heb. Compensatie in mijn eindafrekening over de dagen dat de verwarming uit was, zullen we maar zeggen. En over alle mannen die mijn huis de afgelopen week betreden hebben, niets dan goeds. Ik ben gerustgesteld, gerustgesteld en nog eens gerustgesteld. En verder hebben ze een hoop gesleuteld en ervoor gezorgd dat ik er weer (te) warmpjes bij zit. Over veertien dagen zouden ze nog even langskomen om te checken. Maar vrijdagmiddag stond er alweer eentje op de stoep om te horen of het nu goed was, want hij kwam toch langsgereden. Waar een bakkie koffie allemaal al niet goed voor is. Want geheel volgens mijn opvoeding stuur ik natuurlijk niemand mijn huis uit zonder koffie aan te bieden. En aangezien er met de electriiteit niks mis was, was die wél lekker warm. Icecafé bewaren we maar voor de zomer.
Maar eerst op naar de warmte van het voorjaar en de helderheid van een fris opgeschilderde kantoorruimte. Ik denk dat een voorjaarsbollenbakje daar straks uitermate vrolijk in zal uitkomen ...
