Bramaas

Af en toe ging ik logeren bij opa en oma. Ze woonden redelijk dichtbij, dus een hele grote wereldreis was dat niet. Hoewel je het als kind natuurlijk heel anders beleeft. Dan is uit logeren reuze spannend. Ookal is het bij wijze van spreken om de hoek.

Opa en oma's
Ze woonden wel twéé dorpen verderop. Mijn opa en oma. Ik had ook nog een andere oma, maar die woonde bij ons in. Zij was eigenlijk een soort van tweede moeder voor mij. Ik ben grotendeels door haar opgevoed, omdat mijn beide ouders werkten. Maar opa en oma H., vernoemd naar de plaats waar zij woonden, waren het soort opa en oma dat vroeger gangbaar was. Ze kwamen op verjaardagen en andere feestelijkheden en af en toe zomaar in het weekend. Ik zag ze regelmatig, maar ook weer niet te vaak, waardoor het bijzonder was als zij er waren. Of wij naar hen toe gingen.

Er op uit
Van mijn logeerpartijen herinner ik me vooral dat er geklust moest worden. Mijn opa was een ouderwetse 24-uurs predikant en als hij al thuis was, dan was dat 's avonds laat. Mijn oma vermaakte mij overdag in haar uppie. En dat deed zij op geheel eigen wijze. 's Morgens werd er in huis gewerkt. En 's middags trokken wij er op uit. Dat er op uit trekken bestond voornamelijk uit naar het bos gaan, waar zij praktisch in woonde. In de zomer zochten wij dan naar bramen en in de herfst naar cantharellen. Met beiden kwamen wij in overvloed thuis. En dan werd er iets mee gedaan. De cantharellen werden avondeten, totdat mijn vader daar achter kwam. Toen was het afgelopen met het eten van de eigen gezochte paddenstoelen. Stel je voor dat oma zich zou vergissen in een goudgele zwam.

Bramen
Heel wat veiliger waren de bramen. Het wemelde ervan op de plek waar zij woonde. In mijn beleving liepen we uren door het bos, om vervolgens met zakken vol bramen weer thuis te komen. Dan werd daar jam van gemaakt, of bramensoep. Jawel! Soep! Een zoete soep van bramensap, waar stukjes blanke appel in ronddreven en griesmeelballetjes. Ik heb het wel eens zelf geprobeerd na te bootsen, maar het lukt me niet om de smaak van oma er aan te krijgen. Dus houd ik me bij de jam. Want waar mijn oma vroeger woonde, daar woon ik nu. Zo ongeveer. Het bos is behoorlijk ontgonnen, maar er staan nog best veel bramen. En elk jaar ga ik een paar keer een rondje doen, gewapend met een bak waar ongeveer een kilo bramen in kan.

Rijk
Toen ik hier pas woonde en de voortzetting van de bramenpluktraditie begon, logeerde één van mijn neefjes een keertje bij me. Hij had een vriendje opgedoken, die ook in de buurt logeerde en die hij bij het buitenspelen was tegengekomen. Daarna speelden ze voornamelijk in ons huis en in onze tuin. Ik denk vooral voor de ijsjes, pakjes drinken en zakjes chips. Ze kwamen daar regelmatig om 'vragen'. Eén van die keren was ik bezig met het schoonwassen van een rondje versgeplukte bramen. 'Zo hé! U bent rijk! Moet je kijken, al die bramaas!!', riep het speelkameraadje uit. Sindsdien noem ik ze, heel solidair en in huiselijke kring, ook bramaas. En ja, ik bén rijk. Al die bramaas geeft een heel rijk gevoel. Dat je ze nog steeds zo maar kan plukken en er dan iets van kan maken. En het geeft me een rijk gevoel, omdat ik, als ik ze pluk, vaak terugdenk aan mijn oma. Die me de liefde voor het plukken en tot jam verwerken heeft bijgebracht.

Ik heb er net weer een rondje op zitten. Ik spaar ze op, de bramaas. Totdat ik er genoeg heb om een aantal potjes jam van te koken. Ze liggen er schoongewassen in de vriezer op te wachten. En verder waag ik mij, behept met de genen van mijn vader, maar niet aan het zoeken naar cantharellen ...

Zandvoort

Af en toe gaan we naar Zandvoort. Niet om te bakken in het overvolle strandzand, maar om te slenteren door het uiterst toeristische dorp. Bij voorkeur buiten het drukke seizoen om. En vooral als het stormt. Dan is de zee zo woest en zo prachtig. Maar soms gaan we ook als er zomerse temperaturen heersen. Alleen dan wel als iedereen op het werk of op school zit en er alleen een handjevol verdwaalde Duitsers rondbanjeren.

'Het Beste'
Er is altijd wel wat te zien en er gebeurt altijd wel wat in Zandvoort. Ooit, heel, heel lang geleden, heb ik een onwaarschijnlijk, maar toch echt gebeurd verhaal opgestuurd naar 'Het Beste', de Nederlandse versie van 'Reader's Digest'. Ze waren toen op zoek naar waargebeurde, onwaarschijnlijke verhalen en je kon er een boekenbon van 25 gulden mee winnen als jouw verhaal geplaatst werd. Mijn verhaal is uiteraard nooit geplaatst. Waarschijnlijk tè onwaarschijnlijk. Of gewoon te middelmatig, dat kan ook.

Quenies
Het speelde zich af bij 'Quenies'. Dat bestaat inmiddels allang niet meer en is vervangen door een soort van restaurant waar ze DE koffie tappen. Althans, dat staat luid en duidelijk op de voorgevel. Maar 'Quenies' was een poepchique tent. Met hele redelijk prijzen. Je kreeg je eten geserveerd door een knikkende butler-achtige chef-kok. Op zo'n grote schaal met een zilveren deksel er op. Pas aan tafel werd die deksel er met veel zwier vanaf getild en dan lag daar zo'n minuscuul muizenhapje op. Maar wèl heel erg lekker. We zijn er overigens maar één keer geweest. En kennelijk gold dat voor meer mensen, aangezien de zaak er niet meer is. Ze waren wel heel vernieuwend voor die tijd, begin jaren '90. Er werd zichtbaar achterin de zaak gekookt en alle ingrediënten lagen tentoongespreid als een soort van rauw buffet. Daar werd je niet geacht langs te komen, maar kennelijk moest het versheid uitstralen.

Kookwekker
Aan het tafeltje naast ons zat een gezin met oma. De kinderen zeurden om patatjes, die niet op de kaart stonden en oma deed haar best andere zaken aan te prijzen. Toen iedereen naast ons besteld had, ging er plotseling een kookwekker af. Het ding bleef hardnekkig rinkelen. Iemands gerecht was klaar. Dàchten we. Want na het aanhoudend gerinkel kwamen één voor één de koks, annex obers, door de zaak heen. Zoeken. Speuren. Kennelijk waren alle ovens leeg, maar was er érgens nog iets vergeten. Omdat de kookwekker niet gevonden werd, bracht dat nogal wat onrust. Oma vroeg waarom er zo'n commotie was. 'Omdat er een kookwekker afgaat die niemand kan vinden, oma', zei één van de kinderen. Waarop oma haar handen in de lucht gooide, 'Oh !!! mijn medicijnen!!!', riep en vervolgens een duik in haar handtas nam om het vermaledijde ding uit te zetten. Vol verbazing keken haar kinderen en kleinkinderen haar aan. 'Ja', zei oma, ik vergeet ze vaak, maar zo'n wekkertje biedt uitkomst.' 'Ja maar, u hóórt het geeneens als hij afgaat!', reageerde een verbijsterd kleinkind. 'Kijk', zei oma, 'dat is nu juist het aardige kind: er is namelijk altijd wel iemand in de buurt die me er op attendeert dat mijn kookwekker afgaat.'

Afgelopen woensdag zijn we met een grote glimlach om de herinnering langs het voormalige 'Quenies' gelopen. Op zoek naar een leuke strandtent om iets te eten. Iets waar ze óók patat serveren. En uitzicht hebben op de zee.

Tijdlijn

Op Facebook wordt er regelmatig aan gerommeld. De tijdlijn. Ik snap niet zoveel van al die technische hoogstandjes. Of laagstandjes, zo je wilt. En ik ben niet de enige ook, zo te lezen aan de reacties op Facebook. Hoewel medegebruikers er wellicht meer van snappen dan ik hoor. Alleen zijn zij het niet eens met de veranderingen die voor verbeteringen doorgaan. Ach ja, niet iedere verandering is ook daadwerkelijk een verbetering natuurlijk.

Krabbels
Ik vind het overigens wel geinig, om af en toe die tijdlijn eens te bekijken. Ik ben meestal blind voor de vernieuwde franje instellingen en heb vooral oog voor alles wat er inhoudelijk op staat. Ik ben sinds 2009 'lid' en sindsdien staat er wel het één en ander op mijn tijdlijn. Bij de meeste foto's en geuploade you tubes heb ik wel een 'oh ja' momentje. Want eerlijk is eerlijk, ik vergeet ook best veel van alle zin en vooral onzin die ik met de wereld via Facebook deel. Overigens heb ik niet de illusie dat mijn krabbels alleen onder vriendenogen komen. Ik bedoel: ik hoef maar iets te schrijven en ik krijg 'spontaan' allerlei aanbiedingen te zien in kantlijnen, die zijdelings op mijn uitroepingen slaan.

Sentimenteel
Ik word soms ook wel een beetje sentimenteel als ik mijn tijdlijn bekijk. Er gebeurt best veel in een mensenleven. En mijn Facebook deelname is pas vanaf 2009. Ikzelf ga al heel wat jaartjes langer mee, dus kan je nagaan. De meeste dingen zijn inmiddels wel aan mijn herinneringen onttrokken. Hoewel ik soms wel associaties heb en dan plotseling weer flarden van vroeger in mijn hersenpan zie. En dat haalt meestal dan wel weer andere dingen naar boven. Ik mijmer heel wat af als ik niet oppas.

Levenstrein
En het zet me ook wel aan het denken. Zo'n geforceerde tijdlijn. Ze zeggen wel eens dat sommige mensen vlak voor ze doodgaan hun hele leven als een trein aan zich voorbij zien glijden. Ook als een soort van tijdlijn zeg maar. Ik kan er niet over meepraten. Heb ook nog lang geen ambities die kant op. Maar wie wel?! Ik heb me alleen wel eens afgevraagd wat ik in míjn trein voorbij zou zien rijden. Hopelijk zijn het goede dingen. En herinner ik me niet de momenten dat ik stierlijk vervelend was, of erger nog, anderen op welke manier dan ook tekort heb gedaan. Want op het moment dat je die trein ziet, kan je daar natuurlijk niks meer mee.

Bijzonder
Als ik mijn tijdlijn van Facebook moet geloven, zie ik vooral veel bijdehante quotes. En bijzondere filmpjes. Dat zijn echter wel allemaal dingen die ik weliswaar heel leuk vind, maar bijna nooit zelf verzonnen heb. Die wetenschap geeft me toch ook een andere kijk op de tijdlijnen van anderen. Want uiteraard doe ik wel mee aan sneak views. De tijdlijn van een ander is minstens zo leuk, zo niet leuker als die van mijzelf. Voor zover ze me op hun tijdlijn toelaten dan. Want sommigen schijnen wèl heel goed te weten hoe de techniek van Facebook werkt. Maar waar ik er bij kan, krijg ik een kijkje achter de schermen in andermans of -vrouws leven. Soms verandert dat ook wel mijn mening over iemand. Want natuurlijk hebben we allemaal een mening over anderen. En zo'n tijdlijn heeft daar best invloed op. Bijvoorbeeld als je ziet wat een ander zegt leuk te vinden. Maar ... als ik dan weer terugkeer naar mijn eigen 'logboek', dan vertekent dat ook wel een beetje. Want wat je léuk vind, hoef je nog niet zelf te zijn. En wat ik bewonder bij een ander, hoeft mijzelf helemaal niet te passen. Kortom: tijdlijnen zijn soms erg krom. Want zo'n lijn zegt eigenlijk niet zoveel over je, maar kan wel vanalles suggereren. En het levert je van tijd tot tijd een heleboel spam op. Ook dat nog. Van aanbiedingen waar je helemaal niet op zit te wachten. En dan snap ik opeens het gemopper van mijn medefacebookers wel.

Snuffelen
En toch blijf ik op die tijdlijnen snuffelen en er aan meedoen. Ik ben er denk ik nieuwsgierig genoeg voor. Alleen realiseer ik me wel dat anderen dat ook bij mij doen. Ik zal het best uit kunnen zetten, maar, zoals gezegd, ben ik niet van de technische hoogstandjes. Bovendien stop ik mijn tijd liever in andere zaken dan het uitvogelen van de Facebooktechnieken. Dus zal ik minder onzin moeten posten denk ik. Hoewel de onzin het wel allemaal leuker maakt. Het gaat in het leven al genoeg over ernstige zaken. En af en toe is het onzinnige dan een aardige afwisseling. Zo'n tijdlijn mixt het aardig voor me. Bovendien kan ik nog eens teruglezen wat ik allemaal heb uitgekraamd. En kan ik nog eens terugzien wat ik ooit allemaal leuk vond. Alle van anderen overgenomen quotes en you tubejes.

Behalve mijn blogs dan. Die verzin ik wèl allemaal zelf...

Kledingkast

Het stond al een poosje op de nominatie. Het opruimen van de kledingkast. Mijn deel althans. Want het deel van Ronald is overzichtelijk genoeg. Voor hem hebben we een nieuwe garderobe moeten aanschaffen nadat hij 55 kilo was afgevallen. Mede dankzij de maagoperatie is dat wel permanent, dus kon alles wat er hing en lag weg en was er opeens heel veel ruimte voor nieuw. Lang leve de uitverkoop. En lang leve zijn deel van de kasten. Keurig. Ik kan niet anders zeggen.

Rommeltje
Maar mijn deel is een rommeltje. Dat komt omdat ik teneerste lastig kan weggooien. Ik heb aan al mijn bezittingen wel sentimentele waarden kleven. Vooral dingen die ik nog 'van vroeger' heb, of bijvoorbeeld nog samen met mijn moeder heb gekocht. En ten tweede heb ik kleding in meerdere maten. Want je weet maar nooit of ik er weer in ga passen. Of dat ik de te groot geworden maten nog een keertje ernstig nodig ga hebben. Dus gaat een deel van mijn kledingkastruimte verloren aan 'de kast van ooit', zoals een vriendin van mij dat noemt.

Bezem
Maar af en toe moet de bezem er door. En de stofdoek en de stofzuiger. Dan wordt de kast met bezemen gekeerd zeg maar. Dat is altijd een beste klus, maar ook wel soort van leuk. Want ik kom steevast kleding tegen waar ik het bestaan niet meer van wist. Soms zelfs nog nieuw, compleet met (afgeprijsd) kaartje. En omdat mijn smaak niet heel erg fluctueert, in tegenstelling tot mijn maat, ben ik meestal wel blij met de hernieuwd gevonden kledingvoorwerpen.

Fenomeen
Een bijzonder fenomeen blijft wel, dat ik altijd van de uitgezochte stapels kleding drie verschillende vuilniszakken overhoud. Eentje die linea recta de grijsbak in kan, eentje waar ik een Humana container voor moet zien te vinden, want die dingen lijken zich bij mij in de buurt altijd te verplaatsen en eentje die me nog veel meer tijd gaat kosten dan het uitzoeken al deed. Omdat ik daar wat van op Ebay probeer te slijten. En als het dan niet verkoopt, gaat het alsnog naar de Humanastortplaats.

Ebay
Eigenlijk is het gekkenwerk, dat Ebay gedoe. Want je moet alles uithangen en van meerdere zijden op de foto zien te krijgen, vooral de interessante details van zo'n kledingstuk. Dan moet je een heel formulier per kledingstuk invullen en een eigen beschrijving geven van je koopwaar. Daarna moet je uitzoeken hoeveel de porto gaat worden voor het te koop aangeboden kledingstuk en daarna moet je de startprijs voor het bieden bepalen. Ik houd mijn startprijs meestal op € 0,99 , dan heb ik nog een béétje kans dat het verkoopt. En áls het uiteindelijk dan verkocht wordt, moet je het netjes inpakken en naar het postkantoor brengen. Eigenlijk is het die euro winst (want heel veel meer krijg ik er in de regel niet voor) totaal niet waard. Maar het is de sport zullen we maar zeggen. Want het is o-zo-leuk als je op de statistieken kunt zien dat diverse mensen je kledingstuk volgen en dat sommigen er zelfs op bieden.

Maar hoe het ook zij, mijn kleding is voorlopig weer uitgezocht en ligt in keurige stapeltjes en op maat te wachten, totdat ik het ga aantrekken. Of totdat ik het bij een volgende opruimronde alsnog in één van de drie vuilniszakken deponeer. Want ik weet nú al dat ik een aantal teruggelegde kledingstukken nooit (meer) aan ga doen. Ik kon er alleen vandaag nog even geen afscheid van nemen ...