Vorige week hield onze broodrooster er mee op. Zomaar. Gelukkig ging dat niet gepaard met erg veel vuurwerk. Hij deed het gewoon niet meer. Punt. Nu zijn er ergere dingen op de wereld te bedenken dan een defect broodrooster. Maar aan de andere kant maken sommige zaken nu eenmaal zodanig deel uit van de familie, dat het ondenkbaar is dat ze er niet meer zijn. Zo ook ons broodrooster.
Extravagant
Ooit gekocht in een extravagante bui in Utrecht. Bij één van mijn favouriete winkeltjes daar: Betsies kookwinkel. Knalgeel. En zo'n tien jaar geleden één van de eersten met een verbreed rooster voor tosti's. Sindsdien is het ding nagenoeg dagelijks gebruikt. Voor tosti's, even gauw een paar boterhammetjes ontdooien en voor gewoon geroosterd brood. Dus echt klagen heb ik niet na zeg maar tien jaar. Ik heb wel meteen een nieuw rooster op mijn boodschappenlijstje gezet. En afgelopen vrijdag ook meteen maar gehaald. Niet eens het duurste exemplaar. Wél weer een superdeluxe ding. Met nieuwe snufjes. Ik kan nu ook panini's roosteren in de te verbreden Kenwood Virtu.
Maar omdat ik lekker meedeed aan de griepronde-met-hoest-en-koorts, kwam het er niet eerder van dan vandaag, nu de koorts weer op zijn retour is en ik eigenlijk wel zin kreeg in een geroosterd boterhammetje, om het apparaat uit te pakken. De eerste keer zo'n apparaat in werking stellen vind ik altijd een hele heksentoer. Gebruiksaanwijzing lezen. Onderdelen afwassen.Apparaat inelkaar sleutelen waar nog nodig. Plekkie geven. Testen. Dat plekkie geven was natuurlijk zo gepiept. Gewoon waar de broodrooster inmiddels hoort. Tijdens het testen kreeg ik het echter Spaans benauwd. Er miste een significant onderdeel. Óf dat stond nu aan te fikken, want de blauwe rook sloeg van het rooster af.
Tangetje
Nu was daar al voor gewaarschuwd in de handleiding. Voor die blauwe rook. Dus het raam stond al wel op een kiertje open. Maar toch. Er moest nog een tangetje zijn. Om het brood mee uit het rooster te peuteren als dat nodig was. Alleen was er nergens een tangetje te bespeuren. Ik heb alle plastic hoesjes gedubbelchecked, de doos op zijn kop gehouden. Het apparaat, nadat het afgekoeld was, op zijn kop en op zijn zij, ondersteboven en recht gehouden, er ín gekeken en nee hoor. Nergens een tangetje te bespeuren.
Gelukkig zit er twee jaar garantie op het ding. Maar behalve de naam van de zaak waar het gekocht is, was er natuurlijk nergens een telefoonnummer te bespeuren van de fabrikant. Dan internet maar op. Na alle aanbiedingen van Kenwood gescrolled te hebben, vond ik ein-de-lijk een Kenwood Website voor Nederland. Mét, ergens verstopt op een doorklik pagina, zowaar een telefoonnummer.
Want stel je voor dat ze dat tangetje ergens ín het apparaat hebben zitten. Straks smelt het en heb ik het broodrooster aan het dansen. En bij Kenwood zullen ze toch wel weten of zo'n tangetje kwaad kan. Of dat ze me misschien alsnog zo'n verdraaid handig ding kunnen opsturen. Dus het nummer gebeld.
In de wacht
Eerst ging de telefoon een poosje normaal over. Maar toen kreeg ik tóch nog en mechanische stem met uitleg over een rij wachtenden. En ja hoor : er kwam ook zo'n vre-se-lijk muziekje voor in de wacht. Hoewel ik ze vreselijker heb aangehoord, moet ik bekennen. Maar na 8 !!!! minuten vond ik het welletjes. Straks betaal ik nog 10 cent per minuut, al zeiden ze dat niet op het bandje. Dan had ik net zo goed naar de Blokker kunnen gaan voor een tangetje. Ik wéér het broodrooster onderzocht. Maar nee. Geen tangetje. Nu kon dat tangetje op zích me niet eens zo heel veel schelen. Maar stél je voor, dat ik het ergens over het hoofd had gezien en het tóch ging liggen smeulen ..
Dus voor de tweede keer gebeld. Nu werd er vrijwel direct na de eerste muziektonen opgenomen.
Hulp in bange tijden
Aan de andere kant kreeg ik een man aan de lijn. Geen flauw idee meer hoe hij heet. Maar hij luisterde mijn verhaal welwillend aan, nadat ik me eerst geexcuseerd had voor mijn kraakstem en veelvuldig hoesten. Was geen probleem zei hij. Hij kon ook niet veel anders natuurlijk. Maar goed. Hij luisterde mij aan en vertelde mij toen dat ik dat tangetje eigenlijk helemaal niet nodig had, maar dat hij zou checken of het er bij geleverd had moeten worden. Of ik het serienummer even wilde geven. Nu had ik wél de garantiebon bij de hand. Maar een serienummer?? Op de doos zelf, vermoedde ik. En ja: op de zijkant zat een minuscuul klein stickertje met een aantal lettertjes en cijfertjes. Gelukkig lag mijn leesbril binnen handbereik. Na alle mogelijke serienummers opgenoemd te hebben (waar dienen al die letter- en cijferreeksen in vredesnaam voor?), was het raak. Hij vertelde me welk type ik had gekocht en wat daarbij geleverd zou moeten worden. Én een tangetje.
In de tang
"Ja, het hoort er wel bij, maar u heeft hem niet nodig." "Nee, het zit niet in het apparaat zelf. Dat zou gevaarlijk kunnen zijn." Meestal zit het in een apart plastic hoesje. Of in een kartonnetje. Of in het piepschuim. Het zou een wit tangetje moeten zijn." "Oh ... een wit tangetje ... soms in het witte piepschuim ... maar ik heb het niet echt nodig hé?" "Nee, het is een ding van niks mevrouw. En u hoeft zich geen zorgen te maken, want het zit er óf los bijgeleverd, óf niet. Maar zeer zeker niet in het apparaat zelf." "Oh, nou, dan dank ik u toch voor uw tijd. Ik doe het wel zonder dan".
Eigenlijk had ik verwacht dat ze mijn adres zouden vragen om me alsnog zo'n tangetje op te sturen. Naar de winkel terug voor zo'n ding zat er natuurlijk niet in. Ze gaan daar heus geen doos openmaken om mij van andermans tangetje te voorzien. Dan maar zonder.
Terug naar de keuken om het garantiebewijs op te ruimen en de verpakkingstroep in de doos terug te doen. WIT PIEPSCHUIM ???? Ik had met moeite het witte piepschuim uit de doos gekregen waar het apparaat in geklemd zat. Had zelfs de schuimspaan als 'schoenlepel' overwogen. De twee stukken piepschuim waren nog heel ... en aan de bínnenkant van één van die twee stukken ... oh boy oh boy !!
En het is niet eens een tangetje. Het is gewoon een tang!!
