Op bijna elke rotonde van onze route naar de bakker zaten ze. Veelal dames en een enkele heer. Op opklapstoeltjes en met een blocnote in hun handen. Wat ze dit maal precies telden was me niet helemaal duidelijk, maar in elk geval keurden ze onze auto geen blik waardig. Des temeer stelden ze belang in elkaar. Het zag er best gezellig uit, zo'n praatclubje in de lentezon.
Rugnummers
Toen we dichter bij ons einddoel kwamen, zagen we een hele stoet oudere kinderen fietsen. Keurig achter elkaar aan. En allemaal hadden ze een feloranje hesje aan. Mét rugnummer. 'Hee, da's handig', dacht ik hardop. 'Zo kan de juf gewoon zien welk nummer ze nog mist.' 'Nou, ze moet gewoon blijven tellen hoor', was de reactie van mijn eega. 'En volgens mij is het veel makkelijker om van 1 tot 10 te tellen zonder die rugnummers'. Tsja, daar zit inderdaad wel wat in. Al herinner ik me wel van vroeger dat we bij schoolreisjes altijd onderverdeeld werden in groepjes met een eigen oppasmoeder. En als groepje kregen we dan een zelfde gekleurde sticker opgeplakt. Een hele grote, zodat hij goed opviel in de meute. Maar die waren inderdaad dan weer niet genummerd. Misschien was dit een experiment, zo met die genummerde hesjes. Het nieuwe tellen anno 2015.
Spuit elf
Toen we de laatste rotonde van onze route naderden, met alweer klapstoeltjes, koffie en koek, kwam nummer 11 de bocht om sjezen. 'Da's met recht spuit elf', merkte manlief op. En zo te zien had nummer elf enige haast. Al zoekend zocht hij zijn weg over de rotonde, want waar waren de nummers 1 t/m 10 in vredesnaam gebleven? Het leek goed te gaan. In elk geval fietste hij richting waar wij ze eerder gespot hadden.
Kwartje
Toen we met de tas brood en aanverwanten weer richting auto liepen, zagen we nummer 12 en 14 voorbij fietsen. Nummer 13 was in geen velden of wegen te bespeuren. Maar misschien was er ook wel helemaal geen hesje nummer 13. Wie zal het zeggen. Ik weet het!' , riep de wederhelft, toen kennelijk bij hem het kwartje viel. 'Ze doen verkeersexamen!!' Ahaaa. Dat verklaarde al die in ons niet geïnteresseerde klapstoeltjes. Ik vraag me alleen wel af hoe de examenkandidaten wisten welke kant ze op moesten, want er hingen nergens aanwijzingen van linksaf, rechtsaf, of rechtdoor. En achterelkaar aanfietsen deden zo te zien alleen de nummers 1 t/m 10. Maar het is vast goed gekomen met ze. Al moesten ze een behoorlijk eind, met héél veel rotondes.
vrijdag 8 mei 2015
vrijdag 1 mei 2015
Leasekids
Eigenlijk heeft mijn eega die benaming voor ze verzonnen. Jaren geleden. Toen je alleen nog auto's kon leasen. Ze kwamen minimaal elke dinsdagavond bij ons toen ze tieners waren. Uit school mee-eten en huiswerk maken. Kletsen over wat ze dwars zat en over hun toekomstplannen en dan een dvd'tje kijken totdat ze werden opgehaald of door één van ons weggebracht.
Groot
Afgelopen weekend waren ze er weer. De twee oudsten van mijn zus. Ze kwamen zelf. Met de auto. Want ze zijn beiden allang geen tieners meer en hebben allebei hun rijbewijs op zak. En voor ons hadden ze allebei chocolaatjes in de hand. Als we ze begroeten, dan wil één van de twee het liefst nog worden opgetild en voor de ander moet ik op mijn tenen gaan staan om bij zijn naar mij toegebogen hoofd te kunnen komen. Maar verder is er eigenlijk aan hun bezoekjes, het mee-eten en kletsen niet heel veel veranderd in de afgelopen jaren. Ze zitten vertrouwd op hun eigen plekje. Tot na het eten. Daarna is het meer hangen. Alleen tijd voor een dvd'tje is er eigenlijk niet op zo'n avondje. Want de tijd vliegt voorbij. Vooral als we over vroeger beginnen. Ze worden niet groot. Ze zíjn nu groot.
Muchos nachos
Toen ik ze voor ze kwamen vroeg wat ze wilden eten, werd dat eerst even overlegd. Maar ze kwamen er niet goed uit en het werd 'we lusten eigenlijk alles wel'. Het werd muchos nachos. Een Mexicaans recept, dat door de loop der jaren helemaal aangepast is aan onze smaak. Ik heb er een hele grote ovenschaal voor. Daarin komen laagjes van rijst, bonen, sla, taco chips, saus, kaas en nog wat smaakmakers. Het stapelt behoorlijk op en wordt vanzelf 'muchos'. Dan nog even de oven in en daarna met een grote lepel door de laagjes heen scheppen, om van alles iets op je bord te krijgen. Vooral die meegebakken chips deed het hem in vroegere tijden. We hebben het gerecht er maar in gehouden.
Zwaaien
Toen ze wegreden, stonden we ze voor het raam uit te zwaaien. Ze zwaaiden naar ons terug vanuit de auto, met de display van hun mobieltje. Dat deden ze 'vroeger' al : "Want anders zie je het in het donker niet dat ik zwaai tante." Sommige dingen veranderen nooit. Gelukkig maar.
Groot
Afgelopen weekend waren ze er weer. De twee oudsten van mijn zus. Ze kwamen zelf. Met de auto. Want ze zijn beiden allang geen tieners meer en hebben allebei hun rijbewijs op zak. En voor ons hadden ze allebei chocolaatjes in de hand. Als we ze begroeten, dan wil één van de twee het liefst nog worden opgetild en voor de ander moet ik op mijn tenen gaan staan om bij zijn naar mij toegebogen hoofd te kunnen komen. Maar verder is er eigenlijk aan hun bezoekjes, het mee-eten en kletsen niet heel veel veranderd in de afgelopen jaren. Ze zitten vertrouwd op hun eigen plekje. Tot na het eten. Daarna is het meer hangen. Alleen tijd voor een dvd'tje is er eigenlijk niet op zo'n avondje. Want de tijd vliegt voorbij. Vooral als we over vroeger beginnen. Ze worden niet groot. Ze zíjn nu groot.
Muchos nachos
Toen ik ze voor ze kwamen vroeg wat ze wilden eten, werd dat eerst even overlegd. Maar ze kwamen er niet goed uit en het werd 'we lusten eigenlijk alles wel'. Het werd muchos nachos. Een Mexicaans recept, dat door de loop der jaren helemaal aangepast is aan onze smaak. Ik heb er een hele grote ovenschaal voor. Daarin komen laagjes van rijst, bonen, sla, taco chips, saus, kaas en nog wat smaakmakers. Het stapelt behoorlijk op en wordt vanzelf 'muchos'. Dan nog even de oven in en daarna met een grote lepel door de laagjes heen scheppen, om van alles iets op je bord te krijgen. Vooral die meegebakken chips deed het hem in vroegere tijden. We hebben het gerecht er maar in gehouden.
Zwaaien
Toen ze wegreden, stonden we ze voor het raam uit te zwaaien. Ze zwaaiden naar ons terug vanuit de auto, met de display van hun mobieltje. Dat deden ze 'vroeger' al : "Want anders zie je het in het donker niet dat ik zwaai tante." Sommige dingen veranderen nooit. Gelukkig maar.
dinsdag 21 april 2015
25
Vorige week was ik 25 jaar in dienst. Nee, niet getrouwd, dat komt nog, maar in kantoordienst. Best een mijlpaal. Want het schijnt tegenwoordig helemaal niet meer zo vanzelfsprekend te zijn dat je 25 jaar bij dezelfde baas bivakkeert. En meestal is het ook niet uit vrije keuze als je die 25 jaar niet haalt. Ik voel mij gezegend.
Niet saai
In al die tijd heb ik slechts één baaswisseling meegemaakt. Maar saai was het nimmer. Dat komt mede door de diversiteit aan taken die op mijn pad kwamen. Of moet ik zeggen 'komen'. Want hoe het qua werkzaamheden ooit begon, is het allang niet meer. Voortschrijdend inzicht noemen we dat geloof ik, zoals de overstap van de kaartenbak naar het digitale tijdperk. En papieren correspondentie is vervangen door mailtjes. Als je tegenwoordig een heuse brief verstuurt, dan is er meestal iets speciaals aan de hand. Maar sommige dingen veranderen natuurlijk nooit. En dat is maar goed ook.
Zonnetje
Ik ben flink in het zonnetje gezet. Letterlijk en figuurlijk, want het personeelsoverleg werd gecombineerd met lovende woorden aan mijn adres, tijdens lunchtijd, buiten in de zon. Precies één dag kon dat vorige week. Op mijn dag. Op een gegeven moment kreeg ik er visioenen van de DELA-reclame van. Waarom wachten met iets aardigs zeggen ... Nou, tegen mij zijn alleraardigste dingen gezegd. Zo aardig, dat ik me afvraag of men mij eigenlijk wel kent. Maar aardig was het. En ik koester de woorden dan ook intens. Net als de prachtige bloemen, die ik al drie keer van nieuw water heb voorzien en uitgedund tot telkens een nieuwe immense weelderige bos.
Biedermeier
Waar blijft de tijd? Want in mijn hoofd ben ik namelijk nog laaaang zo oud niet als ik ben, ook al laat mijn lijf me regelmatig fijntjes weten van wel. Ik doe tegenwoordig naast mijn werk ook heel andere dingen dan 'vroeger'. Zo zit ik 's avonds af en toe heel biedermeier te haken op de bank. Heerlijk vind ik dat. Je gedachten even niet bij mailtjes en aanverwanten, maar bij een voor mij ingewikkeld haakpatroon. Hoewel ik mij er regelmatig op betrap dat ik tussendoor tòch aan die mailtjes denk. En ook aan wat ik allemaal eigenlijk nog meer zou moeten doen. Maar het patroon is zo leuk en het zien groeien van de haaklap is zo geweldig. Ach ja, stilzitten is nu eenmaal niets voor mij. Zelfs niet als ik stilzit.
Niet saai
In al die tijd heb ik slechts één baaswisseling meegemaakt. Maar saai was het nimmer. Dat komt mede door de diversiteit aan taken die op mijn pad kwamen. Of moet ik zeggen 'komen'. Want hoe het qua werkzaamheden ooit begon, is het allang niet meer. Voortschrijdend inzicht noemen we dat geloof ik, zoals de overstap van de kaartenbak naar het digitale tijdperk. En papieren correspondentie is vervangen door mailtjes. Als je tegenwoordig een heuse brief verstuurt, dan is er meestal iets speciaals aan de hand. Maar sommige dingen veranderen natuurlijk nooit. En dat is maar goed ook.
Zonnetje
Ik ben flink in het zonnetje gezet. Letterlijk en figuurlijk, want het personeelsoverleg werd gecombineerd met lovende woorden aan mijn adres, tijdens lunchtijd, buiten in de zon. Precies één dag kon dat vorige week. Op mijn dag. Op een gegeven moment kreeg ik er visioenen van de DELA-reclame van. Waarom wachten met iets aardigs zeggen ... Nou, tegen mij zijn alleraardigste dingen gezegd. Zo aardig, dat ik me afvraag of men mij eigenlijk wel kent. Maar aardig was het. En ik koester de woorden dan ook intens. Net als de prachtige bloemen, die ik al drie keer van nieuw water heb voorzien en uitgedund tot telkens een nieuwe immense weelderige bos.
Biedermeier
Waar blijft de tijd? Want in mijn hoofd ben ik namelijk nog laaaang zo oud niet als ik ben, ook al laat mijn lijf me regelmatig fijntjes weten van wel. Ik doe tegenwoordig naast mijn werk ook heel andere dingen dan 'vroeger'. Zo zit ik 's avonds af en toe heel biedermeier te haken op de bank. Heerlijk vind ik dat. Je gedachten even niet bij mailtjes en aanverwanten, maar bij een voor mij ingewikkeld haakpatroon. Hoewel ik mij er regelmatig op betrap dat ik tussendoor tòch aan die mailtjes denk. En ook aan wat ik allemaal eigenlijk nog meer zou moeten doen. Maar het patroon is zo leuk en het zien groeien van de haaklap is zo geweldig. Ach ja, stilzitten is nu eenmaal niets voor mij. Zelfs niet als ik stilzit.
Abonneren op:
Posts (Atom)