Nutienixie

Toen onze leasekinderen nog klein waren, kluste mijn zus in de avonduren als demonstratrice voor Tupperware en Nutri Metics. Wij mochten dan komen oppassen. Dat was voor alle partijen feest. Win-win-win zeg maar. En natuurlijk werd mijn zus uitgebreid uitgezwaaid. Wel moesten de kinderen haarfijn weten voor welke firma ze op pad ging. Maar omdat dat veelvuldig doorelkaar liep, was het lastig voor ze om al die moeilijke woorden te onthouden en in de juiste volgorde te zeggen. Tupperware werd Tuppenuttie en Nutri Metics werd Nutienixie. Maar ach, zolang mijn zus maar wist welke demonstratie ze die avond moest geven, kwam het helemaal goed.

Systeem
Aan het demonstreren voor Tupperware heb ik me nooit gewaagd. Ik was wel altijd een gewillig afnemer van het onverslijtbare plastic. Kasten vol. Die zijn inmiddels uitgedund tot een halve plank van wat ik er écht van gebruik. Voor Nutri Metics heb ik wèl demonstraties gegeven. Het is goed spul. En 100% natuurlijk. Iets wat begin jaren '80 nog eerder uitzondering dan regel was in cosmeticaland. Nutri Metics is niet in winkels te koop, maar wordt volgens het Tupperwaresysteem aan de vrouw (en ook man overigens) gebracht. Daardoor is er inmiddels natuurlijk veel te veel concurrentie van merken die gewoon wèl bij het Kruidvat of de Etos te koop zijn. Nutri Metics overleefde het dan ook niet in Nederland. Ze verhuisden naar Engeland, maar ook daar ging het mis. Een ondernemende jongeman zag er alsnog brood in en nu is het weer terug in Nederland. Ondergebracht bij een grotere groep. De producten zijn beperkt tot wat er echt gebruikt wordt, net als mijn halve kastplank Tupperware zeg maar.

Distributiecentrum
En omdat het distributiecentrum nu dicht bij mijn woonplaats is, kan ik mijn bestellingen daar gewoon ophalen. Scheelt mij en mijn bescheiden klantenkring een hoop geld aan porto. Ja, benzine kost ook wat, maar ik combineer dit soort uitstapjes altijd. Zo'n ophaalbezoekje moet je wel van tevoren doorgeven, zodat ze de boel vast voor je kunnen klaarzetten. Vol goede moed stond ik afgelopen vrijdag voor de deur van het 4 verdiepingen tellende gebouw, waar minimaal 12 companies in resideren. 'Hee', ze staan niet meer op de deurbel?! Dan maar op een andere bel drukken en zeggen waar ik voor kom. Ik weet op welke verdieping ik moet zijn. Maar helaas: niemand in het hele gebouw had ooit van ze gehoord. Een vriendelijk dame van één van de andere bedrijven dacht te weten dat ze pas verhuisd waren. 'Okee...'. 'Ja, naar het gebouw hierachter. Dat heeft dezelfde straatnaam, maar het nummer heeft de toevoeging 'A'. Kom, ik laat het je wel even zien'. En ze troonde me mee, dwars door een directiekamer van pauzerende hotemetoten, die allemaal hun e-mail gewoon open hadden staan. Door het raam wees ze me nummer 'A'.

Inmiddels was het gaan regenen, maar ik wist nu tenminste waar ik heen moest. Dus weer naar buiten. Op naar nummer 'A'. Geen bel bij de deur. Uiteindelijk heb ik er maar op geklopt. En zo waar, er kwam iemand aan. Maar ook zij had er nog nooit van gehoord. Nu hadden er meerdere firma's in gebouw nummer 'A' hun kantoor, maar op het grote aanwezigheidsbord was er niets te ontdekken wat in de verste verte ook maar op mijn bestemming leek.

Toch nog
Omdat ik het toch inmiddels wel jammer vond van de verloren tijd en eigenlijk ook niet alsnog die porto voor mijn kiezen wilde krijgen, besloot ik nog een laatste poging te wagen in het eigenlijke gebouw. Er was één verdieping waar ik nog niet geweest was. Toen ik op de vierde aankwam, liep ik tegen een glazen wand aan, waar bureaus achter stonden. Ik stak mijn hoofd naar binnen en informeerde of ik hier aan het goede adres was. Een man van middelbare leeftijd schudde met een wazige blik zijn hoofd. 'Nee, nooit van gehoord'. Maar gelukkig hoorde iemand aan het bureau naast hem dat. Zij sprong op en zei: 'Ja, dat zijn wij. Kom maar mee'. Een verbaasde mede-ruimtegebruiker achter zich latend. 'Ja, we zijn net verhuisd. Er komt nog een nieuw bordje bij de bel beneden', legde ze uit.

En dat zeggen jullie dan niet even aan de telefoon? Ik heb gisteren pas gebeld met jullie balie. Of een briefje beneden bij de hoofdbel misschien? Of een berichtje aan de mensen van de verdieping waar jullie eerst zaten? Ik drentel hier al zo'n kwartier rond en kom net van nummer 'A', omdat ze dachten dat jullie daar misschien zouden zitten. 'Nou nee, wij gaan niet over de communicatie. Die komt volgende week terug van vakantie. En we zijn ook pas twee weken geleden verhuisd hoor. We zitten hier echt pas net. Ik denk niet dat het meisje van de balie dat al wist. Zo pas zitten we hier.'

De kids hadden helemaal gelijk. Ik vond het dit keer ook Nutienixie!

Stockholm card

Het leek een uitermate goed idee, het aanschaffen van de Stockholm card. Met dat pasje wordt namelijk gratis vervoer beloofd in bus, tram en metro, en kosteloze toegang tot zo'n 80% van de musea in Stockholm. En aangezien dat er 1001 zijn, leek het een slimme zet.

Stad
Omdat mijn nicht naar een congres voor haar werk moest en ze mij nog steeds als reisgezelschap ziet zitten, togen wij er vorige week heen. Zweden is een prachtig land, Stockholm een ge-wel-di-ge stad. Als je nog een reisbestemming zoekt, kan ik je de Zweedse hoofdstad van harte aanbevelen. Door al de bruggen, die de eilanden waar Stockholm op gebouwd is met elkaar verbinden, heb je telkens heel goed zicht op waar je bent en waar je heen wilt. Alles is beloopbaar, maar af en toe een metro of tram is een weldaad voor je voeten. Ik heb geen stappenteller, maar áls ik die had, dan was die inmiddels op tilt.

Kaartje kopen
Van tevoren had ik natuurlijk mijn huiswerk gedaan. Want welke van die 1001 musea wil ik perse zien en welke kunnen wachten tot een herbezoek. Zodoende stuitte ik ook op de Stockholm card. Die had ik natuurlijk gewoon online moeten bestellen. Maar ik wachtte tot ik ter plekke was. Dom, dom, dom. Want nu moesten we, ik had nichtlief ook overgehaald tot de alles-in-één pas, wachten totdat de enige juffrouw van het VVV-kantoor uitgeredeneerd was met de klant voor ons. Ze had een wazige blik, die juffrouw. En hoewel het erg Zweeds klonk wat ze uitkraamde, had ik niet de indruk dat de boodschap erg overkwam bij de klant voor ons.

Toen we eindelijk aan de beurt waren, bleek het nog helemaal geen fluitje van een öre te zijn. We konden kiezen uit 2,3,4 of 5 dagen en uit twee varianten. We namen de meest uitgebreide, inclusief busrit en inclusief boottocht. Voor 2 dagen. Want ook al beloofde het ons veel kronen te besparen, het bleek toch nog een flinke investering te zijn. Maar voordat de juffrouw aan de andere kant van de balie snapte welke variant we bliefden ... Zelfs voor Zweedse kalm-aan-begrippen, spande zij de kroon. Heel druk maken die Zweden zich geloof ik niet. Eén van de charmes van het land. Ze nemen uitgebreid de tijd voor je. Maar dus ook voor degene die vóór jou aan de beurt is. Na bijna een uur stonden we weer buiten. Mét card, dat wel.

Ellende
Alleen, toen begon de ellende. Want waar we ook kwamen, overal werd de card argwanend bekeken, door aparte apparaten gehaald of per nummercodering gecontroleerd. Achteraf gezien bleken we met een oud model opgescheept te zijn. Wisten wij veel. Wij dachten iets exclusiefs te hebben. Nou, dat hadden we ook zullen we maar zeggen. Nergens mochten we zomaar doorlopen met onze superhandige en voordelige card. Alleen al aan tijdsverlies hadden we hem beter niet kunnen aanschaffen. Maar ach, we waren op sightseeing en als rechtgeaarde Hollanders zouden we ons geld er uit krijgen ook. Dát is ons natuurlijk gelukt, alleen hebben we er 2002 musea voor moeten afkleppen en zijn we extra tijd kwijtgeraakt door ons ook tijdens spitsuren door de metro's heen te wurmen. Je hebt gratis reizen, of je hebt het niet hè. Alleen ging dat dan weer niet op voor de boottocht. Want toen we na ruim een half uur in de rij gestaan te hebben eindelijk vol trots onze gratis instap Stockholm card lieten zien, bleek die dus helemaal niet geldig te zijn voor de sightseeing vanaf het water.

Wellicht hadden we beter de goedkopere variant kunnen nemen, of helemaal de card niet moeten aanschaffen. Dan hadden we alles in een rustiger tempo kunnen doen, en veel minder lang hoeven wachten aan de kassa's bij check nummer zoveel. Ik heb er nog even aan gedacht om terug te gaan naar het VVV-kantoortje. Om verhaal te halen, of tenminste een extra gratis metrokaartje als vergoeding voor alle wachtmisère. Maar het idee om er diezelfde juffrouw weer tegen te komen weerhield me er van. Stel je voor, weer driekwartier Stockholm naar de Filistijnen. In plaats daarvan heb ik er heerlijk nog een paar dagen de toerist uitgehangen. In een rustig tempo. Zonder Stockholm card.