Pinterest

"Echt wat voor jou", zei mijn vriendin ergens medio vorig jaar. Maar aangezien ik eerst van alles bleek te moeten uitvinden op de digitale snelweg, dacht ik daar al gauw heel anders over. Totdat ze het in de kerstvakantie niet langer aan kon zien en ze zelf de boel voor mij installeerde.

Prikbord
En ze had helemaal gelijk: het is echt wat voor mij. Pinterest is een soort van digitaal prikbord. Op je 'pagina' maak je een aantal digitale borden, die je bijvoorbeeld 'Zelf doen', 'Fotografie', 'Koken', en meer van zulks noemt. Zo krijg je een ratjetoe van gezellige eigen verzamelboekjes. Om die te vullen ga je op de prikborden van andere pinners kijken en kopieer je naar je eigen borden waar je nog eens naar wilt kijken. Of waarvan je denkt het ooit zelf te zullen maken. En niet alleen via de borden van medepinners. Eigenlijk alles wat is vrijgegeven op het net kan je op zo'n prikbord kwijt.

Volgers
Alle gebruikers van Pinterest kunnen ook van jouw borden weer dingen overnemen. Daar krijg je dan via je mail telkens bericht van. En ook als iemand besluit om alles wat je doet te gaan volgen. Op dit moment volg ik 14 mensen, die zo'n beetje dezelfde interesses lijken te hebben als ik. En ik word door 24 mensen gevolgd in mijn pinactiviteiten.
Als je dat niet wilt, kan je alles wat je voor jezelf wilt houden op verborgen borden kwijt. Daar kan dan de gemiddelde internetgebruiker niet bij. Hackers uitgesloten. Maar zeg nou zelf: wie zou mij nou willen hacken??

Verzamelen
Sinds mijn Pinterestaccount ben ik al heel wat uurtjes zoet geweest met het verzamelen van allerlei beschrijvingen van ingewikkelde patronen en bakrecepten. Van uitspraken en mooie plaatjes. Af en toe kijk ik genietend naar mijn verzameling schatten die ik ooit ten uitvoer denk te brengen. Ik hobby wat af zo. Ik doe alleen letterlijk geen steek. Want hoe meer tijd ik in het bekijken, opzoeken en nalezen stop, hoe minder tijd er over blijft in het daadwerkelijke doen natuurlijk.

Vergeeld
Het lijkt een beetje op mijn oude vergeelde en verstofte prikbord in de keuken. Die van kurk met een houten randje. Waar ook losse, inmiddels vergeelde, receptjes op staan en waarop tekeningen geprikt zitten van mijn nichtje en neefjes. Af en toe kijk ik daar met een glimlach naar. Het ziet er niet uit, dat bord in mijn keuken. Alles zit schots en scheef en overelkaar heen geprikt. En tòch komt het er niet van om het bord te ontprikken en op te schonen. Zo zal dat ook wel met mijn digitale prikborden gaan vrees ik. Maar ondertussen is het verzamelen van al die prikplaatjes nog aardig verslavend kan ik je zeggen. En dit prikbord rangschikt alles keurig voor me. Èn het vergeelt niet ...

Wie goed doet ...

Na de volle periode voor, tijdens en na Kerst (wat haalt een mens toch altijd een boel overhoop), wordt het de hoogste tijd om het bloggen weer op te pakken.

IPad
Nou moet ik ook wel eerlijk bekennen dat ik me de afgelopen weken behoorlijk op mijn verjaardagscadeautjes heb gestort. Vooral de IPad. Nooit gedacht dat een digibeet als ik daar zo aan verslingerd zou kunnen raken. Maar ik moet het ding bijna dagelijks aan de ketting leggen om te voeden met verse stroom. En dat zegt toch wel wat.

Kettingbrief
Tijdens één van mijn 'op-de-bank-hang-sessies-met-Pad' zag ik via Facebook een nieuwe uitdaging voorbij komen. Een kettingbrief. Nou ben ik niet zo van de kettingbrieven, gezien de trauma's uit mijn verleden. Uren, werkelijk úren heb ik gespendeerd aan het schrijven van gezellige kaarten. Met de belofte dat ik dan evenzoveel gezellige kaarten terug zou krijgen, vanuit de hele wereld. Mijn klompen- en tulpenkaarten zijn weliswaar de hele wereld over gezonden, maar ik heb er zeggen en schrijven één retour gekregen. Uit Indonesië. Dat dan weer wel.

Goed doen
Dus sta ik in de regel niet vooraan bij het meedoen en doorgeven van kettingbrieven. Maar deze was anders. Overgewaaid uit Amerika en vertaald naar het Nederlands. De gedachte is om als goede voornemen dit komend jaar eens iets aardigs voor een ander te doen. De eerste vijf mensen die op het berichtje reageren krijgen van degeen die het gepost heeft iets leuks, lekkers of liefs, of misschien wel alledrie, ergens in het komende jaar. Zonder aankondiging vooraf. Zomaar. Alleen moet degene die reageert datzelfde bericht dan ook wel op zijn/haar Facebookpagina zetten en is dus de klos om aan vijf mensen ook iets te sturen. Liefst zelfgemaakt. Ook dat nog.

Reacties
Maar ik ben wel van het zelfmaken. En het plan vond ik mooi. Dus was ik er als de kippen bij en overpeins ik nu wat ik aan 'mijn' zes mensen zal sturen. Ja, er was ook een 'laatkomer'. Maar ach, al waren het er tien geweest. De deadline is pas op 31 december. Tijd zat. Toch verbaasde me het wel dat het zo langzaam ging met het opvullen van de reacties. Ik had gedacht dat dit binnen de kortste keren uitverkocht en overgenomen zou zijn. Maar dat is niet zo. Misschien zijn er wel veel meer mensen getraumatiseerd door de kettingbrieven. Dat zal het zijn.

Krijgen en geven
Want het is natuurlijk best heel leuk om 'zomaar' iets van een ander te krijgen. En nóg leuker: om een ander te verrassen met je zelfgemaakte baksels of frutsels. Eigenlijk is de voorpret daarvan het project al meer dan waard. Je verkneukelen op hoe de ander zal reageren op jouw verrassing voor hem/haar. En dan maar hopen natuurlijk dat de ontvanger het ook écht leuk of lekker vind wat je stuurt. Anders heb je soort van voor niks avonden lang zitten breien.

En tóch las ik gisteren in dit kader een opmerkelijke uitspraak: ' Échte gulheid is iets aan iemand geven, zonder dat die er ooit achter komt dat jij de gever was' - Frank A. Clark.