Vorige week was ik 25 jaar in dienst. Nee, niet getrouwd, dat komt nog, maar in kantoordienst. Best een mijlpaal. Want het schijnt tegenwoordig helemaal niet meer zo vanzelfsprekend te zijn dat je 25 jaar bij dezelfde baas bivakkeert. En meestal is het ook niet uit vrije keuze als je die 25 jaar niet haalt. Ik voel mij gezegend.
Niet saai
In al die tijd heb ik slechts één baaswisseling meegemaakt. Maar saai was het nimmer. Dat komt mede door de diversiteit aan taken die op mijn pad kwamen. Of moet ik zeggen 'komen'. Want hoe het qua werkzaamheden ooit begon, is het allang niet meer. Voortschrijdend inzicht noemen we dat geloof ik, zoals de overstap van de kaartenbak naar het digitale tijdperk. En papieren correspondentie is vervangen door mailtjes. Als je tegenwoordig een heuse brief verstuurt, dan is er meestal iets speciaals aan de hand. Maar sommige dingen veranderen natuurlijk nooit. En dat is maar goed ook.
Zonnetje
Ik ben flink in het zonnetje gezet. Letterlijk en figuurlijk, want het personeelsoverleg werd gecombineerd met lovende woorden aan mijn adres, tijdens lunchtijd, buiten in de zon. Precies één dag kon dat vorige week. Op mijn dag. Op een gegeven moment kreeg ik er visioenen van de DELA-reclame van. Waarom wachten met iets aardigs zeggen ... Nou, tegen mij zijn alleraardigste dingen gezegd. Zo aardig, dat ik me afvraag of men mij eigenlijk wel kent. Maar aardig was het. En ik koester de woorden dan ook intens. Net als de prachtige bloemen, die ik al drie keer van nieuw water heb voorzien en uitgedund tot telkens een nieuwe immense weelderige bos.
Biedermeier
Waar blijft de tijd? Want in mijn hoofd ben ik namelijk nog laaaang zo oud niet als ik ben, ook al laat mijn lijf me regelmatig fijntjes weten van wel. Ik doe tegenwoordig naast mijn werk ook heel andere dingen dan 'vroeger'. Zo zit ik 's avonds af en toe heel biedermeier te haken op de bank. Heerlijk vind ik dat. Je gedachten even niet bij mailtjes en aanverwanten, maar bij een voor mij ingewikkeld haakpatroon. Hoewel ik mij er regelmatig op betrap dat ik tussendoor tòch aan die mailtjes denk. En ook aan wat ik allemaal eigenlijk nog meer zou moeten doen. Maar het patroon is zo leuk en het zien groeien van de haaklap is zo geweldig. Ach ja, stilzitten is nu eenmaal niets voor mij. Zelfs niet als ik stilzit.
