In oktober had ik op de site van een tuincentrum al een hobbyavond voor het maken van een engel zien staan. Normaal gesproken hebben ze meerdere avonden voor een doe-het-zelf-met-support-geknutsel ingepland, maar dit keer was het maar één avond. En die avond kon ik dus niet. En mijn vriendin, waar ik heel wat mee affröbel, ook niet. Als verrassing had mijn vriendin een doe-het-zelf-pakket voor ons beiden opgehaald. Met instucties als 'dan doe je dit' 'en dan dat daar' en dan moet het wel wat worden.
Troep en afzien
Die avonden duren meestal een uurtje of twee. Wij hadden er maar voor alle zekerheid een hele vrije middag voor uitgetrokken. En dat bleek al gauw geen overbodige luxe. Tafel met vuilniszakken bedekt. Spullen op en rond de tafel. In een mum van tijd was mijn woonkamer omgetoverd tot een hobbyatelier waar je 'U' tegen zegt. Maar al heel gauw bleek dat de aanblik van wat het moest worden veel aardiger leek dan de werkelijkheid. Wat een bende geeft stro, salem en mos !! Mijn hele tapijt lag onder de kleine stukjes afval en modder. Lekker dan. Maar we hielden de moed er in. Toen nog wel.
Na een uurtje was het einde nog lang niet in zicht. En eerlijk gezegd was het toen verworden tot hard werken in plaats van vrolijk knutselen. Ik zag mijn geest al dwalen. En dat allemaal voor een engel die we maar tot Kerstengel hadden omgedoopt. Het was een zwaar karwei. Nat mos weegt gigantisch en kippengaas naaien met ijzerdraad is behoorlijk lastig, zo weet ik nu uit ervaring. Ik had de krassen op mijn handen en armen en zere knieën van het in rare bochten wringen om de boel op zijn plek te krijgen. Én te houden.
Af
Tegen half zes hielden we het voor gezien. Mijn kamer was toen al twee keer gestofzuigd, de ramen stonden open tegen de kokoslucht van het spul voor de vleugels. En normaalgesproken houd ik erg van aardegeur, maar dan wél buiten de deur! Mijn vriendin heeft de vleugels met kokosspul voor me gedaan, want het sloeg op mijn luchtwegen en huid. Ik vermoed dat het wordt goedgehouden met een aftreksel van formaldehyde, waar ik zwaar allergisch voor ben. 's Avonds moest ik aan de antihystamine om erger te voorkomen. En ik wist weer helemaal waarom ik dit soort geknutsel vooral erg leuk vind in de entourage van een tuincentrum. Maar ... de engel staat. En nog voor Kerst ook.
Hij staat wel buiten, bij de voordeur. Als een soort huisbewaker. Het lantaarntje dat op het voorbeeldplaatje aan de salem zat vastgemaakt, was niet meegeleverd. Dus ben ik nog stad en land afgereisd voor een lantaarntje dat er bij zou passen. Uiteindelijk, toen ik het zoeken ernaar allang had opgegeven en me verzoend had met een engel zonder lantaarn, liep ik spontaan tegen een grote doos met minilantaarntjes op. Ik kon nog een kleur kiezen ook. Zo gaat dat nou altijd ... op momenten dat je het niet (meer) verwacht ...
Commentaar
Toen de leasekids van-de-week kwamen, heb ik voor het eerst het lantaarntje voorzien van een waxinelichtje (er past er precies eentje in) en aangestoken. Het heeft wel wat, zo in het donker. En de engel wordt er feeëriek door verlicht. Natuurlijk liepen ze er straal voorbij. Allicht ... ze zagen mij ... ahum ... Maar ik heb ze er toch wel even trots op gewezen. Door het raam werd hij nog even bewonderd en toen zijn we gauw gaan eten. De volgende dag heb ik het knutselwerk op foto gezet en op FB geplaatst. En daar kreeg ik waarachtig een paar 'likes'. Ik vraag me alleen ernstig af of dat is omdat ik iets zelf geknutseld had, of omdat de engel er aardig uitziet.
Want dat laatste durf ik toch wel een beetje te betwijfelen, gezien het eerlijke commentaar van mijn grote neef. "Het lijkt wel een aliën, tante". En het jong heeft compleet gelijk. Dat had ik namelijk zelf ook al bedacht. Mijn knutselwerk zou het lang niet gek doen met Halloween ... het houdt waarschijnlijk de om snoep bedelende kindertjes verre van mijn voordeur weg.
Boodschap
Maar hoe dicht staat mijn neef bij de waarheid met zijn opmerking over mijn Kerstaliën! Engelen zijn nu eenmaal buitenaardse wezens. Die, ookal zien we ze niet, wél de aarde zo nu en dan aandoen. Om mij te beschermen. Om te kijken hoe ik mijn leven leef. Om aan te kondigen dat Jezus is geboren. Long time ago. Met Kerst luister ik graag naar ze. Naar hun aankondiging in Lucas 2: "Wees niet bang, want ik kom jullie goed nieuws brengen, dat het hele volk met grote vreugde zal vervullen: vandaag is in de stad van David voor jullie een redder geboren ..."
Ik wens jullie allemaal een fijn Kerstfeest toe en een gezegend Nieuwjaar !!
vrijdag 23 december 2011
maandag 21 november 2011
Oh Oh Cosmo
Voor afgelopen vrijdag had ik een afspraak bij de kapper ingepland. Aan de hand van mijn kersenrode haardos (lees bruin met een vleugje van het één of ander rossig spul) kan ik altijd haarfijn in de gaten houden hoe snel de tijd wel niet gaat. En die gaat snel kan ik u vertellen. Vind mijn portemonnee ook. En bij een Cosmo moet je altijd dubbel op je quivive zijn. Want elke druppel die er in je haar gesmeerd wordt, betaal je apart.
Slecht nieuws
Mijn eigen kapster was er niet. Maar mijn haar kon niet langer wachten op haar vakantiedagen. Dus kreeg ik twee anderen toegewezen. Eentje voor het insmeren en eentje voor het uitwassen en knippen. Toen ik mee mocht naar mijn stoel, belandde ik naast een dame, die omringd werd door drie kapsters. "Moet het ook gelijk aan de voorkant?", hoorde ik naast me. Me afvragend of het soms om een asymmetrisch new-look model ging, draaide ik mijn stoel naar de dames. "Ja, het moet wél gelijk. Moet je kijken! Dat ziet er toch niet uit zo...?" Het bleek om drie collegaas te gaan, die elkaar beknipten in de stoel naast mij. "Het is nu toch rustig , mevrouw". Ok...
Mijn toegewezen knipster kwam achter me staan om mijn haar te modelleren. Gelukkig niet die van de asymmetrische look, maar iemand die er al 9 jaar rondspringt. We kwamen aan de babbel, zoals dat hoort in een kapsalon. Ik legde haar uit hoe mijn eigen kapster het altijd deed en zij kwam met haar tegenvoorstellen. Ook goed. Doe maar dan. Oh, en doe je haar de groeten als je haar weer ziet? "Nou, dan heb ik slecht nieuws", sprak de knipster met een stalen gezicht. Ik schrok er wel een beetje van. Maar al snel bleek dat er niets ernstigs was met mijn reguliere kniphulp. Nee, na 9 jaar ging ze zelf weg, omdat haar contract niet verlengd werd. Ze was vorig jaar namelijk gepromoveerd van kapster naar leidinggevende en dát contract werd nu niet verlengd vanwege de recessie. En dat ging in voordat mijn kapster terug was. Dus ze kon de groeten niet overbrengen. Waarvan akte.
Schaar en borstel
Sneu voor haar. En ze nam dan ook uitgebreid de tijd om mij te vertellen hóe sneu. Waardoor míjn begrip weer steeg in de beslissing om haar niet te prolongeren. Al spuiende bewerkte ze mijn haar. Op een gegeven moment pakte ze een flink pluk haar, waar ze halverwege de schaar in zette. Ik schrok hoorbaar. Maar het was loos alarm, want ze dunde alleen maar hier en daar wat uit. Dat had nog nooit iemand eerder gedaan met mijn toch al niet zo dikke haar, dus ik was er verre van op bedacht. Misschien moeten ze eens instellen dat alles wat ze níet zeggen en wél ongevraagd doen met en in je haar, van de prijs wordt afgehaald. Ik ga dan waarschijnlijk met meer geld op zak weg dan dat ik kwam, maar álà, een kniesoor die dáár op let. Ze legde me achteraf nog wel uit dat het mijn haar voller zou moeten laten lijken. Ja,ja. En dat ik dat thuis het beste kon doen met 'die' föhnborstel. Misschien was er nog wel ééntje op voorraad. Á € 60,00. Ja,ja. Meteen sommeerde ze een hulpje om beneden even te kijken of er ééntje op voorraad was. Dat bleek niet zo te zijn. Dan zou ze hem wel voor mij bestellen. "Nou ... weet je ... laat maar heel even ...".
Suiker
Na van alle schrik bekomen te zijn mocht ik uitrusten met mijn hoofd in een warmteapparaat. Om de kleur te laten 'pakken'. Naast mij ging ze vrolijk verder bij de volgende klant. Maar die had het hele relaas al meegekregen, dus die begon over de buikgriep en de pillen die ze nu maar nam, omdat ze straks op het vliegtuig naar Turkije stapte. En je weet het maar nooit daar he ... met het eten ... Nee, daar had mijn interimkapster ook wel de nodige ervaring mee. En zij had daar hele handige zakjes voor bij de apotheek gehaald. Het smaakte erg smerig, maar het hielp wel. En daar ging het maar om. Nee, ze wist niet hoe het spul heette, maar het was bijzonder handig om mee te nemen. Nou, daar ging de klant naast mij dan ook nog maar even achteraan voordat het vliegtuig hen later die dag mee zou nemen. Tot nu toe had ze het vaak geprobeerd met honing. Want dat verzacht zo fijn. Alles. Ze smeerde er ook de harde plekjes op haar knieën mee in. Maar ja ... ze had zo'n potje honing een tijdje laten staan en toe waren er allemaal harde witte stukjes in gekomen. Het leek wel suiker joh. En suiker mocht ze absoluut niet hebben voor haar dieet. Want dat was niet goed voor haar huid. Daar kreeg ze droge plekjes van. Zelfs op haar knieën. En in dat potje leek het wel haast op suikerafzetting. Je vraagt je toch af of er ook suiker in honing zou zitten ...
"Ja, zou maar zo kunnen, mevrouw..", kon ik niet nalaten om hardop te zeggen. "Oh ja joh, zou je denken dan? Ja, want ik smeer het ook op mijn knieën he.." "Ja, dat denk ik wel mevrouw", waarna ik weer snel de Margriet indook...
Weg
Na een ruime anderhalf uur kon ik weer weg. Ik snap heel goed waarom ik het kappersbezoek meestal uitstel totdat het écht niet meer langer kan. Maar eerlijk is eerlijk, van mijn grijze haren ben ik weer een weekje of 5, 6 af. En nee ... ík ben níet blond onder mijn kleurspoeling...
Later die dag ben ik tóch nog maar even op zoek gegaan naar zo'n handige föhnborstel. Ze zijn er te kust en te keur. Al vanaf € 19,95 ... ík weet een cadeautje voor mijn verjaardag ...
Slecht nieuws
Mijn eigen kapster was er niet. Maar mijn haar kon niet langer wachten op haar vakantiedagen. Dus kreeg ik twee anderen toegewezen. Eentje voor het insmeren en eentje voor het uitwassen en knippen. Toen ik mee mocht naar mijn stoel, belandde ik naast een dame, die omringd werd door drie kapsters. "Moet het ook gelijk aan de voorkant?", hoorde ik naast me. Me afvragend of het soms om een asymmetrisch new-look model ging, draaide ik mijn stoel naar de dames. "Ja, het moet wél gelijk. Moet je kijken! Dat ziet er toch niet uit zo...?" Het bleek om drie collegaas te gaan, die elkaar beknipten in de stoel naast mij. "Het is nu toch rustig , mevrouw". Ok...
Mijn toegewezen knipster kwam achter me staan om mijn haar te modelleren. Gelukkig niet die van de asymmetrische look, maar iemand die er al 9 jaar rondspringt. We kwamen aan de babbel, zoals dat hoort in een kapsalon. Ik legde haar uit hoe mijn eigen kapster het altijd deed en zij kwam met haar tegenvoorstellen. Ook goed. Doe maar dan. Oh, en doe je haar de groeten als je haar weer ziet? "Nou, dan heb ik slecht nieuws", sprak de knipster met een stalen gezicht. Ik schrok er wel een beetje van. Maar al snel bleek dat er niets ernstigs was met mijn reguliere kniphulp. Nee, na 9 jaar ging ze zelf weg, omdat haar contract niet verlengd werd. Ze was vorig jaar namelijk gepromoveerd van kapster naar leidinggevende en dát contract werd nu niet verlengd vanwege de recessie. En dat ging in voordat mijn kapster terug was. Dus ze kon de groeten niet overbrengen. Waarvan akte.
Schaar en borstel
Sneu voor haar. En ze nam dan ook uitgebreid de tijd om mij te vertellen hóe sneu. Waardoor míjn begrip weer steeg in de beslissing om haar niet te prolongeren. Al spuiende bewerkte ze mijn haar. Op een gegeven moment pakte ze een flink pluk haar, waar ze halverwege de schaar in zette. Ik schrok hoorbaar. Maar het was loos alarm, want ze dunde alleen maar hier en daar wat uit. Dat had nog nooit iemand eerder gedaan met mijn toch al niet zo dikke haar, dus ik was er verre van op bedacht. Misschien moeten ze eens instellen dat alles wat ze níet zeggen en wél ongevraagd doen met en in je haar, van de prijs wordt afgehaald. Ik ga dan waarschijnlijk met meer geld op zak weg dan dat ik kwam, maar álà, een kniesoor die dáár op let. Ze legde me achteraf nog wel uit dat het mijn haar voller zou moeten laten lijken. Ja,ja. En dat ik dat thuis het beste kon doen met 'die' föhnborstel. Misschien was er nog wel ééntje op voorraad. Á € 60,00. Ja,ja. Meteen sommeerde ze een hulpje om beneden even te kijken of er ééntje op voorraad was. Dat bleek niet zo te zijn. Dan zou ze hem wel voor mij bestellen. "Nou ... weet je ... laat maar heel even ...".
Suiker
Na van alle schrik bekomen te zijn mocht ik uitrusten met mijn hoofd in een warmteapparaat. Om de kleur te laten 'pakken'. Naast mij ging ze vrolijk verder bij de volgende klant. Maar die had het hele relaas al meegekregen, dus die begon over de buikgriep en de pillen die ze nu maar nam, omdat ze straks op het vliegtuig naar Turkije stapte. En je weet het maar nooit daar he ... met het eten ... Nee, daar had mijn interimkapster ook wel de nodige ervaring mee. En zij had daar hele handige zakjes voor bij de apotheek gehaald. Het smaakte erg smerig, maar het hielp wel. En daar ging het maar om. Nee, ze wist niet hoe het spul heette, maar het was bijzonder handig om mee te nemen. Nou, daar ging de klant naast mij dan ook nog maar even achteraan voordat het vliegtuig hen later die dag mee zou nemen. Tot nu toe had ze het vaak geprobeerd met honing. Want dat verzacht zo fijn. Alles. Ze smeerde er ook de harde plekjes op haar knieën mee in. Maar ja ... ze had zo'n potje honing een tijdje laten staan en toe waren er allemaal harde witte stukjes in gekomen. Het leek wel suiker joh. En suiker mocht ze absoluut niet hebben voor haar dieet. Want dat was niet goed voor haar huid. Daar kreeg ze droge plekjes van. Zelfs op haar knieën. En in dat potje leek het wel haast op suikerafzetting. Je vraagt je toch af of er ook suiker in honing zou zitten ...
"Ja, zou maar zo kunnen, mevrouw..", kon ik niet nalaten om hardop te zeggen. "Oh ja joh, zou je denken dan? Ja, want ik smeer het ook op mijn knieën he.." "Ja, dat denk ik wel mevrouw", waarna ik weer snel de Margriet indook...
Weg
Na een ruime anderhalf uur kon ik weer weg. Ik snap heel goed waarom ik het kappersbezoek meestal uitstel totdat het écht niet meer langer kan. Maar eerlijk is eerlijk, van mijn grijze haren ben ik weer een weekje of 5, 6 af. En nee ... ík ben níet blond onder mijn kleurspoeling...
Later die dag ben ik tóch nog maar even op zoek gegaan naar zo'n handige föhnborstel. Ze zijn er te kust en te keur. Al vanaf € 19,95 ... ík weet een cadeautje voor mijn verjaardag ...
dinsdag 1 november 2011
Gat in de markt
Je moet er maar opkomen. En het dan zodanig aanpakken, dat je voor de rest van je leven kan gaan rentenieren. En verder broeden. Op nog meer leuke ideeën, waar de hele wereld op zit te wachten.
Bilbo Balings
Ik zie ze regelmatig langskomen hoor. De briljante ideeën voor het gat in de markt. En héél af en toe wordt er nog echt iets mee gedaan ook. Zoals met het idee van Steve Michaels uit Amerika. In Montana heeft hij diverse optrekjes laten neerzetten in LOTRstijl. Moet je natuurlijk wèl weten waar LOTR voor staat. De fans weten dat natuurlijk direct: Lord of the Rings. Als attractie kan je nu in Montana, Amerika voor een paar dagen als een heuse Bilbo Balings in een Hobbithuisje bivakkeren. Michaels heeft een flink deel van zijn grond gebruikt om een zo verantwoord mogelijk Hobbitdorpje uit diezelfde grond te stampen. Naar voorbeeld van de verhalen van Tolkien, die het als eerste bedacht heeft. De optrekjes verschillen in maat. De grootste is 92 vierkante meter. Het unieke gastverblijf staat in kleurrijke bossen. Hoe kan het ook anders. De huisjes zijn smaakvol en álà Tolkien ingericht en zijn daarnaast heel onhobbits voorzien van WiFi en HD TV. Buiten staat er standaard een gasbarbecue.
Vierpersoonsbed
Maar ook dichter bij huis vliegen de ideeën me om de oren. En er zitten toch heus briljanten bij. Zoals een vierpersoonsbed. Nee, niet voor extravagante feestjes, maar als gezinsbed. Heel veel ouders slapen apart met één van hun koters. Als ze überhaupt al aan slapen toekomen met die spartelende en slaap-niet-vattende nakomelingen. Een normaal bed biedt geen plek voor twee ouders en een stelletje van die kleine draaikontjes. Dus zou een vierpersoonsbed uitkomst bieden. Maar die is er dus (nog) niet. Ik heb Jetta W. geadviseerd om er patent op aan te vragen. Geen idee of ze het gedaan heeft, maar het idee lijkt me een gat in de markt.
Gratis pluk
En afgelopen weekend hoorde ik van iemand die een bedrijf aan het opzetten is voor gratis plukplekken in Nederland. Helaas, daar is het patent dus al wèl op aangevraagd en waarschijnlijk al gegeven ook. Je moet er maar opkomen. In Nederland staan er namelijk her en der stiekum verstopte appel- en perenbomen, hazelaars en tamme kastanjes, pruimenbomen en nog wat meer zaad- en vruchtdragend struikgewas. En omdat die van niemand zijn, mag je daar gratis van plukken en rapen. Maar dan moet je natuurlijk wèl weten waar ze staan. En daar komt nu dus een bedrijfje voor, die je haarfijn de plukplekken kan aangeven. Gat in de markt nummer drie. En dat vond ook degeen die het bedacht heeft.
Beste idee van Nederland
Geniale ideeën toch?! Vinden ook de programmamakers van 'Het Beste idee van Nederland'. Ik heb er wel eens wat van voorbij zien komen. Van de meeste ideeën kan ik de lol niet zo inzien. Hoewel ze wel knap bedacht zijn. Maar echt praktisch blijken ze niet als het op demonstreren voor een jury aankomt. Maar van sommige ideeën betreur ik het ten zeerste dat ze nog steeds niet gewoon te koop zijn in de winkels. Zoals de frituuroliezak. Eentje die je na gebruik bovenaan bij elkaar knoopt en in één keer eruit kan trekken. Om het vervolgens bij het afval te dumpen, zonder dat je handen onder de smurrie zitten. Niks geen gedoe meer met vieze vette olie en drab. Maar wellicht is het ook maar goed dat dat er nog niet is en frituren zo van tijd tot tijd een karwei is waar je drie keer over na moet denken of je dat nou écht wel wilt.
Misschien dat als ík drie keer nadenk, er ook wel een interressant idee uit míjn brein ontspruit. Maar tot die tijd zou ik willen dat ik het bovenstaande allemaal zelf bedacht had ...
Bilbo Balings
Ik zie ze regelmatig langskomen hoor. De briljante ideeën voor het gat in de markt. En héél af en toe wordt er nog echt iets mee gedaan ook. Zoals met het idee van Steve Michaels uit Amerika. In Montana heeft hij diverse optrekjes laten neerzetten in LOTRstijl. Moet je natuurlijk wèl weten waar LOTR voor staat. De fans weten dat natuurlijk direct: Lord of the Rings. Als attractie kan je nu in Montana, Amerika voor een paar dagen als een heuse Bilbo Balings in een Hobbithuisje bivakkeren. Michaels heeft een flink deel van zijn grond gebruikt om een zo verantwoord mogelijk Hobbitdorpje uit diezelfde grond te stampen. Naar voorbeeld van de verhalen van Tolkien, die het als eerste bedacht heeft. De optrekjes verschillen in maat. De grootste is 92 vierkante meter. Het unieke gastverblijf staat in kleurrijke bossen. Hoe kan het ook anders. De huisjes zijn smaakvol en álà Tolkien ingericht en zijn daarnaast heel onhobbits voorzien van WiFi en HD TV. Buiten staat er standaard een gasbarbecue.
Vierpersoonsbed
Maar ook dichter bij huis vliegen de ideeën me om de oren. En er zitten toch heus briljanten bij. Zoals een vierpersoonsbed. Nee, niet voor extravagante feestjes, maar als gezinsbed. Heel veel ouders slapen apart met één van hun koters. Als ze überhaupt al aan slapen toekomen met die spartelende en slaap-niet-vattende nakomelingen. Een normaal bed biedt geen plek voor twee ouders en een stelletje van die kleine draaikontjes. Dus zou een vierpersoonsbed uitkomst bieden. Maar die is er dus (nog) niet. Ik heb Jetta W. geadviseerd om er patent op aan te vragen. Geen idee of ze het gedaan heeft, maar het idee lijkt me een gat in de markt.
Gratis pluk
En afgelopen weekend hoorde ik van iemand die een bedrijf aan het opzetten is voor gratis plukplekken in Nederland. Helaas, daar is het patent dus al wèl op aangevraagd en waarschijnlijk al gegeven ook. Je moet er maar opkomen. In Nederland staan er namelijk her en der stiekum verstopte appel- en perenbomen, hazelaars en tamme kastanjes, pruimenbomen en nog wat meer zaad- en vruchtdragend struikgewas. En omdat die van niemand zijn, mag je daar gratis van plukken en rapen. Maar dan moet je natuurlijk wèl weten waar ze staan. En daar komt nu dus een bedrijfje voor, die je haarfijn de plukplekken kan aangeven. Gat in de markt nummer drie. En dat vond ook degeen die het bedacht heeft.
Beste idee van Nederland
Geniale ideeën toch?! Vinden ook de programmamakers van 'Het Beste idee van Nederland'. Ik heb er wel eens wat van voorbij zien komen. Van de meeste ideeën kan ik de lol niet zo inzien. Hoewel ze wel knap bedacht zijn. Maar echt praktisch blijken ze niet als het op demonstreren voor een jury aankomt. Maar van sommige ideeën betreur ik het ten zeerste dat ze nog steeds niet gewoon te koop zijn in de winkels. Zoals de frituuroliezak. Eentje die je na gebruik bovenaan bij elkaar knoopt en in één keer eruit kan trekken. Om het vervolgens bij het afval te dumpen, zonder dat je handen onder de smurrie zitten. Niks geen gedoe meer met vieze vette olie en drab. Maar wellicht is het ook maar goed dat dat er nog niet is en frituren zo van tijd tot tijd een karwei is waar je drie keer over na moet denken of je dat nou écht wel wilt.
Misschien dat als ík drie keer nadenk, er ook wel een interressant idee uit míjn brein ontspruit. Maar tot die tijd zou ik willen dat ik het bovenstaande allemaal zelf bedacht had ...
zaterdag 15 oktober 2011
Wordfeud
Vorig weekend waren we op bezoek bij vrienden. Toen we gezellig aan de koffie zaten, piepte de I-Pad die op de bankleuning lag. Met een grijns werd de Pad opgepakt en er verscheen een kruiswoordpuzzelachtig scherm. Na toegekeken te hebben, begon ik me uiteraard met de neer te leggen mogelijkheden te bemoeien en voor ik het wist zat ík met het ding in mijn handen mijn brein te breken op veel te veel klinkers en een Q.
Scrabble
Het heeft in mijn beleving veel weg van Scrabble. Dat deden we vroeger thuis. Vaak. We waren zelfs één van de eersten die zo'n houten draaikruis hadden, waarmee je het Scrabblebord naar de volgende speler toe kon draaien. Onderin de doos liggen nog steeds de optelbriefjes van de scores van mijn moeder, zus en diverse logees, die er ook aan moesten geloven. Pure nostalgie, om de handschriften terug te zien van sommigen die er allang niet meer zijn. Word ik wel een beetje weemoedig van. Ik kan me de sfeer van een potje Scrabble nog levendig voor de geest halen.
Cellogoegen
Toen het fenomeen Scrabble pas op de markt verscheen, weidden ook cabaretiers daar een deel van hun speeches aan. Zo noemde Toon Hermans het al gauw 'cellogoegen', omdat er de meest wonderlijke woorden werden neergelegd. Woorden werden ter plekke verzonnen en menig ruzie ontstond. Wij speelden het thuis met de Dikke Van Dale. Als het dáár in stond, mocht het. Behalve afkortingen, daar deden we niet aan. Maar cellogoegen is er met Wordfeud niet meer bij. Als de Van Apple het woord niet kent, keurt hij het gewoon niet goed en mag je iets nieuws verzinnen. Heel vervelend, want sommige woorden die vroeger bij ons thuis wèl mochten, krijg ik nu dus doodleuk teruggekaatst.
Helper
Inmiddels bestaat er uiteraard wèl een helper. Het gaat zelfs zó ver, dat je de helper gewoon je spel kan laten overnemen. Als je wilt, berekent hij de beste kansen voor je met de letters die je hebt en zegt hij ook waar je ze kwijt kan. En hij bedenkt de woorden natuurlijk voor je. Ik vraag me wel af wat dan nog de gein van het hele spel is. Tenzij je alleen maar wenst te winnen, zonder je hersenen te gebruiken natuurlijk. Zoiets als een trilplaat als je af wilt vallen en daar zelf niet echt iets voor wilt doen. Tegen het eerste liep mijn nichtje afgelopen week soort van tegenaan. Een random speler wilde met haar de strijd wel aan. Zij speelt het nog een moeilijkheidsgraadje hoger dan ik, want zij speelt het in het Engels. Goed om je Engels bij te houden, dat wèl. En heel internationaal natuurlijk. Maar lastig. Dat ondervond zij ook. Haar tegenspeler leek er totaal geen moeite mee te hebben. Het ene gecompliceerde woord na het andere verscheen en al gauw liep zij al mijlen ver achter qua score. Op een gegeven moment was er een zodanige achterstand, dat er totaal geen lol meer aan was en zij er de brui aan wilde geven. Het spel kent ook een chatfunctie. En toen zij het spel wilde afbreken, kreeg ze een scheldkannonade over zich heen in het meest gebrekkige Engels dat je je voor kunt stellen. Het was al een breinbreker op zich om het te ontwarren. Hoezo helpfunctie ingeschakeld?
WFftw
Maar het is natuurlijk wel de lol om je woorden zodanig te kiezen en neer te leggen dat je wint. Wordfeud for the win! Sinds vorig weekend ben ik dus ook 'om'. Diezelfde avond kreeg ik een tweede I-Pad in handen en zaten wij met z'n tweeën héél gezellig op de bank te Wordfeuden, terwijl de andere twee zaten mee te genieten zeg maar. Eenmaal thuis is het spel voor mij gedownload. En sindsdien speel ik op de I-Pad van mijn wederhelft, want ik heb zo'n ding (nog) niet. Heel apart overigens om te Scrabbelen, zo blijf ik het toch maar noemen, op afstand. Ik ga er vanuit dat mijn 'tegenstander' de helper niet gebruikt. En als dat wèl het geval is, dan is het nog een uitdaging op zich om de helper te slim af te zijn natuurlijk. Wij spelen het gelukkig in het Nederlands. De eerste partij heb ik uit handen moeten geven. De tweede heb ik gewonnen. Toen mijn medespeler daarna om revanche vroeg, ben ik spoorslags op zoek gegaan naar hoe ik moest 'inviten'. Het eindresultaat was dat er 3 (!!!) invites uit zijn gegaan. Eens een noob ... En uiteindelijk spelen we nu dus 3 tegelijk. Mijn medespeler speelt overigens 6 partijen tegelijk. Maar ik hou het voorlopig maar bij één opponent. Lastig zat. De uitdaging voor mijn medespeler is om de 500 punten te passeren. Tot nu toe blijven we ergens tussen de 300 en 400 hangen. Dus dat blijft nog wel even een uitdaging. Althans, voor wie met mij als tegenspeler aan de slag is. Maar eh ... ik hoor een piep geloof ik ... dus ik ga even kijken of ik al weer ben ...
Scrabble
Het heeft in mijn beleving veel weg van Scrabble. Dat deden we vroeger thuis. Vaak. We waren zelfs één van de eersten die zo'n houten draaikruis hadden, waarmee je het Scrabblebord naar de volgende speler toe kon draaien. Onderin de doos liggen nog steeds de optelbriefjes van de scores van mijn moeder, zus en diverse logees, die er ook aan moesten geloven. Pure nostalgie, om de handschriften terug te zien van sommigen die er allang niet meer zijn. Word ik wel een beetje weemoedig van. Ik kan me de sfeer van een potje Scrabble nog levendig voor de geest halen.
Cellogoegen
Toen het fenomeen Scrabble pas op de markt verscheen, weidden ook cabaretiers daar een deel van hun speeches aan. Zo noemde Toon Hermans het al gauw 'cellogoegen', omdat er de meest wonderlijke woorden werden neergelegd. Woorden werden ter plekke verzonnen en menig ruzie ontstond. Wij speelden het thuis met de Dikke Van Dale. Als het dáár in stond, mocht het. Behalve afkortingen, daar deden we niet aan. Maar cellogoegen is er met Wordfeud niet meer bij. Als de Van Apple het woord niet kent, keurt hij het gewoon niet goed en mag je iets nieuws verzinnen. Heel vervelend, want sommige woorden die vroeger bij ons thuis wèl mochten, krijg ik nu dus doodleuk teruggekaatst.
Helper
Inmiddels bestaat er uiteraard wèl een helper. Het gaat zelfs zó ver, dat je de helper gewoon je spel kan laten overnemen. Als je wilt, berekent hij de beste kansen voor je met de letters die je hebt en zegt hij ook waar je ze kwijt kan. En hij bedenkt de woorden natuurlijk voor je. Ik vraag me wel af wat dan nog de gein van het hele spel is. Tenzij je alleen maar wenst te winnen, zonder je hersenen te gebruiken natuurlijk. Zoiets als een trilplaat als je af wilt vallen en daar zelf niet echt iets voor wilt doen. Tegen het eerste liep mijn nichtje afgelopen week soort van tegenaan. Een random speler wilde met haar de strijd wel aan. Zij speelt het nog een moeilijkheidsgraadje hoger dan ik, want zij speelt het in het Engels. Goed om je Engels bij te houden, dat wèl. En heel internationaal natuurlijk. Maar lastig. Dat ondervond zij ook. Haar tegenspeler leek er totaal geen moeite mee te hebben. Het ene gecompliceerde woord na het andere verscheen en al gauw liep zij al mijlen ver achter qua score. Op een gegeven moment was er een zodanige achterstand, dat er totaal geen lol meer aan was en zij er de brui aan wilde geven. Het spel kent ook een chatfunctie. En toen zij het spel wilde afbreken, kreeg ze een scheldkannonade over zich heen in het meest gebrekkige Engels dat je je voor kunt stellen. Het was al een breinbreker op zich om het te ontwarren. Hoezo helpfunctie ingeschakeld?
WFftw
Maar het is natuurlijk wel de lol om je woorden zodanig te kiezen en neer te leggen dat je wint. Wordfeud for the win! Sinds vorig weekend ben ik dus ook 'om'. Diezelfde avond kreeg ik een tweede I-Pad in handen en zaten wij met z'n tweeën héél gezellig op de bank te Wordfeuden, terwijl de andere twee zaten mee te genieten zeg maar. Eenmaal thuis is het spel voor mij gedownload. En sindsdien speel ik op de I-Pad van mijn wederhelft, want ik heb zo'n ding (nog) niet. Heel apart overigens om te Scrabbelen, zo blijf ik het toch maar noemen, op afstand. Ik ga er vanuit dat mijn 'tegenstander' de helper niet gebruikt. En als dat wèl het geval is, dan is het nog een uitdaging op zich om de helper te slim af te zijn natuurlijk. Wij spelen het gelukkig in het Nederlands. De eerste partij heb ik uit handen moeten geven. De tweede heb ik gewonnen. Toen mijn medespeler daarna om revanche vroeg, ben ik spoorslags op zoek gegaan naar hoe ik moest 'inviten'. Het eindresultaat was dat er 3 (!!!) invites uit zijn gegaan. Eens een noob ... En uiteindelijk spelen we nu dus 3 tegelijk. Mijn medespeler speelt overigens 6 partijen tegelijk. Maar ik hou het voorlopig maar bij één opponent. Lastig zat. De uitdaging voor mijn medespeler is om de 500 punten te passeren. Tot nu toe blijven we ergens tussen de 300 en 400 hangen. Dus dat blijft nog wel even een uitdaging. Althans, voor wie met mij als tegenspeler aan de slag is. Maar eh ... ik hoor een piep geloof ik ... dus ik ga even kijken of ik al weer ben ...
woensdag 5 oktober 2011
Dat zeg ik ...
Wie kent ze niet? De twee typetjes van de Gamma reclames, die er helaas in 2010 na 14 jaar mee gestopt zijn. De klussende buurman Sjaak en de immer secure Freek Wíllem. Een echt favoriet spotje had ik niet, hoewel ik sommige vondsten meer dan subliem vond. Zoals die uit 2008 van de troonrede, met Freek Willem op de troon die ons aansprak met Klusgenoten, terwijl Sjaak naast hem stond met een lint schuin over zijn shirt, waarop te lezen stond Very Sjerp.
Nieuw spotje
Mochten Freek Willem en Sjaak alsnog gecharterd worden om de Gamma ouderwets onder de aandacht te brengen, dan heb ik hèt script voor een nieuw spotje voor ze. Jullie zijn hierbij mijn getuigen, dat het ècht uit míjn eigen ervaring komt bij de Gamma hier om de hoek. We hoefden alleen maar 'even' een plaatje Trespa. Want manlief heeft besloten om zijn schildertechnieken op een paneel uit te proberen. En na enige tips van hulpvaardigen en doe-het-zelfexperts op het gebied van schilderen, besloot hij om het er op te wagen. De Trespa was vlug gevonden. Maar toen ...
Snijkosten
De plaat die we uit de stelling plukten moest nog wel even op maat gesneden worden. Dus in de rij bij de verzaagcorner. Slechts twee wachtenden voor ons. Dus dat viel nog mee. De plank werd keurig verzaagd op de gewenste centimeters en er werd een bon voor bij de kassa uitgeschreven. Want als ze dat niet doen, dan plukken onverlaten doodleuk twee extra planken uit het schap en leveren zo drie platen voor de prijs van één aan de kassa af. Dus de bon moest wel secuur. Zodat de drie onderdelen maar voor één uitleg vatbaar waren. Hoe verzin je het ...
Klantenpas
Aansluiten bij de kassarij dus. Met z'n zevenen bij één geopende kassa. Er werd een tweede kassa geopend en een oudere dame blèrde vanuit de achterhoede dat zíj nu aan de beurt waren. Ze toog man en kar met afgeprijsde tuinspullen mee en denderde de pasgeopende kassa door. Wij bleven maar in de rij waar we stonden. Hadden we achteraf wellicht beter niet kunnen doen. Murphy's law loert ook óveral om de hoek. Enfin, toen we eindelijk aan de beurt waren, werd er gevraagd of we een klantenpas hadden. Nee dus. "Nou, dan moet er zaagbijdrage bij op." Oké. Dus werd er drie keer zaagkosten aangeslagen. Waarop mijn eega vroeg:"Hoezo drie keer?" "Nou .. u moet zaagbijdrage betalen, want u heeft geen klantenpas." "Ja, dat snap ik, maar hoezo drie keer dan?" Vertwijfeld keek de cassière naar de drie planken. Tsja ... drie planken ... "Maar daar is dan toch maar twéé keer de zaagmachine doorheen gegaan?" "U moet zaagbijdrage betalen en als u het er niet mee eens bent, dan is dáár de Servicebalie." Oké...
Servicebalie
Omdat het toch zowat om de prijs van een half pak melk ging en omdat we de tijd hadden en omdat die panelen anders onterecht duur uitvielen, zijn we in de rij bij de klantenbalie gaan staan. Tsjaa ... vijf wachtende klanten en één hulpvaardige jongeman die niet gek te maken was en op zijn gemak teruggeleverde attributen in de verpakkingen stond te proppen. Zijn collega was even een ouder echtpaar helpen, die wat tuinmeubelen hadden aangeschaft. Alleen waren het een beetje veel tuinmeubelen voor een beetje een te krappe auto ... Terwijl we nog stonden te wachten kwam de collega terug de winkel in. Het bleek dezelfde man te zijn als die onze Trespaplaat had staan versnijden. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog toen hij ons zag staan en wij legden uit waarom we in de rij stonden. Hij liep rood aan van ergernis en zei dat hij juist géén verzaagkosten had gerekend voor 'dat stukkie plaat'. Tegen zijn collega zei hij dat we het hele zaagbijdragebedrag terug moesten krijgen.
Teruggaaf
Toen we uiteindelijk, na zeker 20 minuten als het niet langer was, aan de beurt waren, bleek dat nog niet zo'n makkelijk karwei te zijn. De scanner 'pakte' het niet. En bij de andere kassa ook niet. Wat nu? "Nou, dan geef ik u wel een tegoedbon terug, als u dat goed vind." Ja hoor, dat vonden we prima. "Ja, alleen krijgt u dan wel het dubbele bedrag in een tegoedbon, want een klein bedrag 'pakt' hij niet. Wie of wat 'hij' dan ook mocht zijn. Nou, geen probleem hoor. Dan maar het dubbele bedrag. "Maar eh ... had ik de tegenwoordigheid van geest ... voor die tegoedbonnen ... heb ik daar dan een klantenpas bij nodig?" Ja, dat had ik daar bij nodig. "Ja maar, die heb ik dus niet." "Oh maar als u die niet heeft, moet u zaagbijdrage betalen." Jaha... dat snappen we, maar niet drie keer voor twee keer doorzagen. Toch ??!! "Eh ja, maar mijn collega zei dat u het hele bedrag terug moest krijgen, dus dan loop ik wel even naar de betreffende kassa." Oké ...
Dat zeg ik ...
Bij de kassa konden er alleen tegoedbonnen van weer een ander bedrag worden uitgedraaid. Geld cash teruggeven deden ze niet aan, want dan klopte de kassa niet meer. Maar voor een tegoedbon heb ik toch een klantenpas nodig ?? "Oh ja. Nou weet u wat..." En toen kreeg ik een formuliertje onder mijn neus geschoven. "Als u die even voor mij invult, dan gaan we het anders doen." ( Intussen werd de rij wachtenden er echt niet kleiner op, maar een kniesoor die daar op let) Nadat ik mijn gegevens had ingevuld, kreeg ik een klantenpas toegeschoven. Waar hij die zo snel vandaan toverde mag Joost weten, maar toen ging het opeens héél snel. De nummers werden overgeschreven en daarna ingescand en toen kreeg in contanten (!!) het hele verzaagbedrag cash uitgekeerd. "Nou, dankjewel, maar eh .. hoezo nu wel cash en hoezo nu het hele bedrag en niet voor die ene derde misrekening dan?" "U heeft nu toch een klantenpas? Dan hoeft u geen verzaagkosten te betalen." Ja ja ... duidelijk ...
Dus : mocht je een Gamma boodschap nodig hebben, zorg dan dat je een gratis klantenkaart bemachtigt. Het geeft je niet alleen korting, maar bespaart je óók nog eens zeeën van tijd, verbijstering en ergernis.
Dat zeg ik ... Gamma !
Nieuw spotje
Mochten Freek Willem en Sjaak alsnog gecharterd worden om de Gamma ouderwets onder de aandacht te brengen, dan heb ik hèt script voor een nieuw spotje voor ze. Jullie zijn hierbij mijn getuigen, dat het ècht uit míjn eigen ervaring komt bij de Gamma hier om de hoek. We hoefden alleen maar 'even' een plaatje Trespa. Want manlief heeft besloten om zijn schildertechnieken op een paneel uit te proberen. En na enige tips van hulpvaardigen en doe-het-zelfexperts op het gebied van schilderen, besloot hij om het er op te wagen. De Trespa was vlug gevonden. Maar toen ...
Snijkosten
De plaat die we uit de stelling plukten moest nog wel even op maat gesneden worden. Dus in de rij bij de verzaagcorner. Slechts twee wachtenden voor ons. Dus dat viel nog mee. De plank werd keurig verzaagd op de gewenste centimeters en er werd een bon voor bij de kassa uitgeschreven. Want als ze dat niet doen, dan plukken onverlaten doodleuk twee extra planken uit het schap en leveren zo drie platen voor de prijs van één aan de kassa af. Dus de bon moest wel secuur. Zodat de drie onderdelen maar voor één uitleg vatbaar waren. Hoe verzin je het ...
Klantenpas
Aansluiten bij de kassarij dus. Met z'n zevenen bij één geopende kassa. Er werd een tweede kassa geopend en een oudere dame blèrde vanuit de achterhoede dat zíj nu aan de beurt waren. Ze toog man en kar met afgeprijsde tuinspullen mee en denderde de pasgeopende kassa door. Wij bleven maar in de rij waar we stonden. Hadden we achteraf wellicht beter niet kunnen doen. Murphy's law loert ook óveral om de hoek. Enfin, toen we eindelijk aan de beurt waren, werd er gevraagd of we een klantenpas hadden. Nee dus. "Nou, dan moet er zaagbijdrage bij op." Oké. Dus werd er drie keer zaagkosten aangeslagen. Waarop mijn eega vroeg:"Hoezo drie keer?" "Nou .. u moet zaagbijdrage betalen, want u heeft geen klantenpas." "Ja, dat snap ik, maar hoezo drie keer dan?" Vertwijfeld keek de cassière naar de drie planken. Tsja ... drie planken ... "Maar daar is dan toch maar twéé keer de zaagmachine doorheen gegaan?" "U moet zaagbijdrage betalen en als u het er niet mee eens bent, dan is dáár de Servicebalie." Oké...
Servicebalie
Omdat het toch zowat om de prijs van een half pak melk ging en omdat we de tijd hadden en omdat die panelen anders onterecht duur uitvielen, zijn we in de rij bij de klantenbalie gaan staan. Tsjaa ... vijf wachtende klanten en één hulpvaardige jongeman die niet gek te maken was en op zijn gemak teruggeleverde attributen in de verpakkingen stond te proppen. Zijn collega was even een ouder echtpaar helpen, die wat tuinmeubelen hadden aangeschaft. Alleen waren het een beetje veel tuinmeubelen voor een beetje een te krappe auto ... Terwijl we nog stonden te wachten kwam de collega terug de winkel in. Het bleek dezelfde man te zijn als die onze Trespaplaat had staan versnijden. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog toen hij ons zag staan en wij legden uit waarom we in de rij stonden. Hij liep rood aan van ergernis en zei dat hij juist géén verzaagkosten had gerekend voor 'dat stukkie plaat'. Tegen zijn collega zei hij dat we het hele zaagbijdragebedrag terug moesten krijgen.
Teruggaaf
Toen we uiteindelijk, na zeker 20 minuten als het niet langer was, aan de beurt waren, bleek dat nog niet zo'n makkelijk karwei te zijn. De scanner 'pakte' het niet. En bij de andere kassa ook niet. Wat nu? "Nou, dan geef ik u wel een tegoedbon terug, als u dat goed vind." Ja hoor, dat vonden we prima. "Ja, alleen krijgt u dan wel het dubbele bedrag in een tegoedbon, want een klein bedrag 'pakt' hij niet. Wie of wat 'hij' dan ook mocht zijn. Nou, geen probleem hoor. Dan maar het dubbele bedrag. "Maar eh ... had ik de tegenwoordigheid van geest ... voor die tegoedbonnen ... heb ik daar dan een klantenpas bij nodig?" Ja, dat had ik daar bij nodig. "Ja maar, die heb ik dus niet." "Oh maar als u die niet heeft, moet u zaagbijdrage betalen." Jaha... dat snappen we, maar niet drie keer voor twee keer doorzagen. Toch ??!! "Eh ja, maar mijn collega zei dat u het hele bedrag terug moest krijgen, dus dan loop ik wel even naar de betreffende kassa." Oké ...
Dat zeg ik ...
Bij de kassa konden er alleen tegoedbonnen van weer een ander bedrag worden uitgedraaid. Geld cash teruggeven deden ze niet aan, want dan klopte de kassa niet meer. Maar voor een tegoedbon heb ik toch een klantenpas nodig ?? "Oh ja. Nou weet u wat..." En toen kreeg ik een formuliertje onder mijn neus geschoven. "Als u die even voor mij invult, dan gaan we het anders doen." ( Intussen werd de rij wachtenden er echt niet kleiner op, maar een kniesoor die daar op let) Nadat ik mijn gegevens had ingevuld, kreeg ik een klantenpas toegeschoven. Waar hij die zo snel vandaan toverde mag Joost weten, maar toen ging het opeens héél snel. De nummers werden overgeschreven en daarna ingescand en toen kreeg in contanten (!!) het hele verzaagbedrag cash uitgekeerd. "Nou, dankjewel, maar eh .. hoezo nu wel cash en hoezo nu het hele bedrag en niet voor die ene derde misrekening dan?" "U heeft nu toch een klantenpas? Dan hoeft u geen verzaagkosten te betalen." Ja ja ... duidelijk ...
Dus : mocht je een Gamma boodschap nodig hebben, zorg dan dat je een gratis klantenkaart bemachtigt. Het geeft je niet alleen korting, maar bespaart je óók nog eens zeeën van tijd, verbijstering en ergernis.
Dat zeg ik ... Gamma !
dinsdag 4 oktober 2011
ANWB
Dit jaar bestaat de Algemene Nederlandsche Wielrijders-Bond 65 jaar. Maar aan pensioen wordt nog niet gedacht. Sterker nog: ter ere van dit feit organiseren ze dit jaar van alles. En ze timmeren ook nog steeds aardig aan de weg. Zo willen ze in de nabije toekomst GPS inzetten, om de exacte locatie van een pechgeval nog sneller te bereiken. Om maar eens wat te noemen.
Hulp
Persoonlijk heb ik nog nooit met de ANWB van doen gehad, behalve dan met de Schotse variant, maar dat is een verhaal op zich. Tot nu toe hoor en lees ik alleen maar lof over de Nederlandse service. Maar ach, als je ergens met pech staat en je weet dat er hulp onderweg is, dan is dat al een geruststelling op zich lijkt mij. Dan wil je graag wachten op mannetjes die wèl weten hoe je de band moet verwisselen, of die snappen waarom er rode lampjes flikkeren. Zelf liet ik het nooit zo ver komen. Als er maar één rammeltje onbekend klinkt, of één lichtje te lang aan blijft, dan is mijn bestemming linea recta Garage met hoofdletter G. Ik moet zeggen dat ik al een poosje niet naar een Garage gereden ben, maar ik zal de wegengoden maar niet verzoeken.
Complimenten
Op hun website publiceert de ANWB o.a. de complimenten die ze krijgen. Daar zitten hele warme woorden tussen. Zoals van iemand die problemen met zijn motorfiets had. Hij schrijft: "Ik had problemen met de voorrem en heb de WW gebeld. Zeer snel verscheen de wegenwacht van de ANWB. Het was die krullebol, die elke maand een stukje in de Kampioen schrijft. Aardige man en hij werkt secuur." Waarvan acte. En nu maar hopen dat 'die krullebol' zijn complimentje leuk vond en niet achtervolgt wordt door zijn collega's met deze welgemeende geste. Tussen de hele lijst van hulde en complimenten stond er ook een oer-Hollandse tussen: "En waar kan ik de klachten kwijt?" Nou, niet op deze openbare website vermoedelijk, maar vast wel bij een klantenservice met wachtlijn ofzo.
Geschiedenis
In 1946 begon de Wegenwacht met haar (of moet ik in dit geval 'zijn' zeggen?) diensten. Dat deden ze door de inzet van maar liefst 7 !!! Harley Davidson motoren, die heel Nederland door sjeesden om mensen met autopech de helpende hand te bieden. Die 7 motorrijders konden de pechaanvraag van de ANWB-leden met gemak aan. Pas in 1960 kwam de eerste Wegenwacht auto met mobilofoon, de befaamde gele besteleend. Renaultjes vier volgden. Acht jaar later, in 1968, werden speciale telefooncellen langs de wegen gezet en uiteindelijk in 1971 kwamen de bekende praatpalen. De eerste praatpaal stond langs de route Hoevelaken-Zwolle. Tegenwoordig rijden er 900 Wegenwacht auto's rond. Zeven dagen per week, 24 uur per dag.
Meest opmerkelijke vraag
In de afgelopen historie van de ANWB is er natuurlijk ook de meest opmerkelijke vraag gesteld. De vraag kwam van een ouder echtpaar, die op vakantie naar Engeland wilden. Ze belden de ANWB met de volgende prangende vraag: "Wij hebben gehoord dat er in Engeland links gereden wordt. Klopt dat?" "Ja, dat klopt mevrouw". "Ohw...geldt dat dan ook voor toeristen?"
Hulp
Persoonlijk heb ik nog nooit met de ANWB van doen gehad, behalve dan met de Schotse variant, maar dat is een verhaal op zich. Tot nu toe hoor en lees ik alleen maar lof over de Nederlandse service. Maar ach, als je ergens met pech staat en je weet dat er hulp onderweg is, dan is dat al een geruststelling op zich lijkt mij. Dan wil je graag wachten op mannetjes die wèl weten hoe je de band moet verwisselen, of die snappen waarom er rode lampjes flikkeren. Zelf liet ik het nooit zo ver komen. Als er maar één rammeltje onbekend klinkt, of één lichtje te lang aan blijft, dan is mijn bestemming linea recta Garage met hoofdletter G. Ik moet zeggen dat ik al een poosje niet naar een Garage gereden ben, maar ik zal de wegengoden maar niet verzoeken.
Complimenten
Op hun website publiceert de ANWB o.a. de complimenten die ze krijgen. Daar zitten hele warme woorden tussen. Zoals van iemand die problemen met zijn motorfiets had. Hij schrijft: "Ik had problemen met de voorrem en heb de WW gebeld. Zeer snel verscheen de wegenwacht van de ANWB. Het was die krullebol, die elke maand een stukje in de Kampioen schrijft. Aardige man en hij werkt secuur." Waarvan acte. En nu maar hopen dat 'die krullebol' zijn complimentje leuk vond en niet achtervolgt wordt door zijn collega's met deze welgemeende geste. Tussen de hele lijst van hulde en complimenten stond er ook een oer-Hollandse tussen: "En waar kan ik de klachten kwijt?" Nou, niet op deze openbare website vermoedelijk, maar vast wel bij een klantenservice met wachtlijn ofzo.
Geschiedenis
In 1946 begon de Wegenwacht met haar (of moet ik in dit geval 'zijn' zeggen?) diensten. Dat deden ze door de inzet van maar liefst 7 !!! Harley Davidson motoren, die heel Nederland door sjeesden om mensen met autopech de helpende hand te bieden. Die 7 motorrijders konden de pechaanvraag van de ANWB-leden met gemak aan. Pas in 1960 kwam de eerste Wegenwacht auto met mobilofoon, de befaamde gele besteleend. Renaultjes vier volgden. Acht jaar later, in 1968, werden speciale telefooncellen langs de wegen gezet en uiteindelijk in 1971 kwamen de bekende praatpalen. De eerste praatpaal stond langs de route Hoevelaken-Zwolle. Tegenwoordig rijden er 900 Wegenwacht auto's rond. Zeven dagen per week, 24 uur per dag.
Meest opmerkelijke vraag
In de afgelopen historie van de ANWB is er natuurlijk ook de meest opmerkelijke vraag gesteld. De vraag kwam van een ouder echtpaar, die op vakantie naar Engeland wilden. Ze belden de ANWB met de volgende prangende vraag: "Wij hebben gehoord dat er in Engeland links gereden wordt. Klopt dat?" "Ja, dat klopt mevrouw". "Ohw...geldt dat dan ook voor toeristen?"
donderdag 29 september 2011
Duitsland
Eén keer in de zoveel tijd gaan we een dagje naar Duitsland. Na steevast een afslag te vroeg genomen te hebben, rijden we dan door het boerderijengedeelte van het dorp waar 'onze' Marktkauf zich bevindt. Met meer geluk dan wijsheid doemt het groen/gele logo meestal plotseling op, net als ik me afvraag of we het die dag überhaupt nog wel zullen vinden en of we niet beter rechtsomkeert kunnen gaan.
Marktkauf
Die Marktkauf staat onlosmakelijk vastgeklonken aan ons dagje Duitsland. Ooit hebben mijn ouders en hun beste vrienden de winkelketen ontdekt. Er is niet echt een Hollandse variant op. Het houdt het midden tussen een Jumbo en een Blokker denk ik. Je kan er Jan Rap en z'n maat kopen. Ik ga er steevast heen voor mijn bakspullen. De Duitse markt is veel meer ingespeeld op het zelf maken van dingen dan hier in Nederland. Bakken en breien is daar dan ook qua ingrediënten supergoedkoop. Op jaarbasis haal ik het ritje heen en weer er met gemak uit. Nog los van het feit dat we een gezellig dagje uit hebben.
Dagje uit
Na de Marktkauf reizen we meestal af naar het plaatsje Teckelenburg. Voor een bakkie mét op het marktpleintje. Het is er in het seizoen aardig toeristisch, want het is een lieflijk durp, compleet met vakwerkhuisjes, kruidentuin, Open Lucht Theater en een aantal musea. Door het heuvelachtige gebied waan je je echt even 'uit' en smaakt de Kaffee mit Kuchen ook dubbel lekker. Om de koek er weer af te lopen, hebben we de kruidentuin bezocht. Die ligt tegen een heuvel en geeft een prachtig uitzicht op een aantal karakteristieke huisjes. Mijn armen hebben nog even in het ijskoude water van het 'Wassertretbekken' gehangen. Goed voor de bloedsomloop volgens het bordje er naast.
Herinneringen
Op al die plekjes waar ik de afgelopen week geweest ben, liggen mijn voetstappen al jaaaaren. En ook die van mijn familie en van de vrienden die ze er mee naartoe namen. Ik zie in mijn gedachten mijn opa nog steeds met zijn stok tegen de kinderkopjes opklauteren, die er nog onveranderd en alleen een beetje meer ingesleten liggen. Ik krijg er altijd ook wel een beetje een nostalgies gevoel bij, eerlijk gezegd. De tijd gaat ook zo gruwelijk hard. Té hard. Na de 'bergbeklimming' was het einddoel van ons dagje weg een restaurant in de buurt, waar ze ook zelfgebakken brood verkopen. Volgens de website zijn ze alle dagen van de week open. Mooi niet dus. Niet op de dag dat wíj er voor de gesloten deur stonden. Toen we onverrichter zaken terug naar de auto liepen, kwamen net de herbergier en zijn gemalin naar buiten. Om zelf ergens een hapje te gaan eten, aan hun kledij te zien.
Meijer
Dan maar naar 'Meijer'. Ze hebben er een paar keer van eigenaar gewisseld. De laatste keer dat ik me herinner, zat er een echtpaar in, die in Nederland pannenkoeken hadden leren bakken en dat nu met een Duitse slag op de menukaart hadden staan. Het was nog erg lastig om het restaurant te vinden, want sinds de laatste keer zijn er heel wat rotondes en andere wegen bijgekomen. Maar uiteindelijk kreeg ik het dan toch in het vizier. Zo te zien werd er opnieuw van eigenaar gewisseld. Dat wil zeggen: er werd een nieuwe eigenaar gezocht. Het zag er aardig bouwvallig uit inmiddels. Hoelang was ik dáár ook alweer niet geweest? Misschien wel 15 jaar niet meer... Omdat de koek eigenlijk nog wel 'zat', besloten we om maar huiswaarts te keren. Uiteindelijk hebben we een lekkere bak patat bij 'onze' snackbar gehaald. Heerlijk!
Marktkauf
Die Marktkauf staat onlosmakelijk vastgeklonken aan ons dagje Duitsland. Ooit hebben mijn ouders en hun beste vrienden de winkelketen ontdekt. Er is niet echt een Hollandse variant op. Het houdt het midden tussen een Jumbo en een Blokker denk ik. Je kan er Jan Rap en z'n maat kopen. Ik ga er steevast heen voor mijn bakspullen. De Duitse markt is veel meer ingespeeld op het zelf maken van dingen dan hier in Nederland. Bakken en breien is daar dan ook qua ingrediënten supergoedkoop. Op jaarbasis haal ik het ritje heen en weer er met gemak uit. Nog los van het feit dat we een gezellig dagje uit hebben.
Dagje uit
Na de Marktkauf reizen we meestal af naar het plaatsje Teckelenburg. Voor een bakkie mét op het marktpleintje. Het is er in het seizoen aardig toeristisch, want het is een lieflijk durp, compleet met vakwerkhuisjes, kruidentuin, Open Lucht Theater en een aantal musea. Door het heuvelachtige gebied waan je je echt even 'uit' en smaakt de Kaffee mit Kuchen ook dubbel lekker. Om de koek er weer af te lopen, hebben we de kruidentuin bezocht. Die ligt tegen een heuvel en geeft een prachtig uitzicht op een aantal karakteristieke huisjes. Mijn armen hebben nog even in het ijskoude water van het 'Wassertretbekken' gehangen. Goed voor de bloedsomloop volgens het bordje er naast.
Herinneringen
Op al die plekjes waar ik de afgelopen week geweest ben, liggen mijn voetstappen al jaaaaren. En ook die van mijn familie en van de vrienden die ze er mee naartoe namen. Ik zie in mijn gedachten mijn opa nog steeds met zijn stok tegen de kinderkopjes opklauteren, die er nog onveranderd en alleen een beetje meer ingesleten liggen. Ik krijg er altijd ook wel een beetje een nostalgies gevoel bij, eerlijk gezegd. De tijd gaat ook zo gruwelijk hard. Té hard. Na de 'bergbeklimming' was het einddoel van ons dagje weg een restaurant in de buurt, waar ze ook zelfgebakken brood verkopen. Volgens de website zijn ze alle dagen van de week open. Mooi niet dus. Niet op de dag dat wíj er voor de gesloten deur stonden. Toen we onverrichter zaken terug naar de auto liepen, kwamen net de herbergier en zijn gemalin naar buiten. Om zelf ergens een hapje te gaan eten, aan hun kledij te zien.
Meijer
Dan maar naar 'Meijer'. Ze hebben er een paar keer van eigenaar gewisseld. De laatste keer dat ik me herinner, zat er een echtpaar in, die in Nederland pannenkoeken hadden leren bakken en dat nu met een Duitse slag op de menukaart hadden staan. Het was nog erg lastig om het restaurant te vinden, want sinds de laatste keer zijn er heel wat rotondes en andere wegen bijgekomen. Maar uiteindelijk kreeg ik het dan toch in het vizier. Zo te zien werd er opnieuw van eigenaar gewisseld. Dat wil zeggen: er werd een nieuwe eigenaar gezocht. Het zag er aardig bouwvallig uit inmiddels. Hoelang was ik dáár ook alweer niet geweest? Misschien wel 15 jaar niet meer... Omdat de koek eigenlijk nog wel 'zat', besloten we om maar huiswaarts te keren. Uiteindelijk hebben we een lekkere bak patat bij 'onze' snackbar gehaald. Heerlijk!
vrijdag 23 september 2011
Pompoenenmarkt
Zondag over een week sta ik een middagje met een vriendin op de pompoenenmarkt. We hebben samen een kraam gehuurd en delen de huurprijs en de consumptiebonnen. Volgens de weersvoorspellingen wordt het een droge dag met het cijfer 8. Als het even meezit, dan staan we dus droog en krijgen we mooi herfstweer. Zou lekker zijn.
Kleinschalig
De markt waar wij staan is op initiatief van een natuurorganisatie die zich inzet voor educatieve en natuurgerichte activiteiten. Met de boswachter mee zeg maar. De markt is dan ook aardig kleinschalig. Er staat een kraampje of 30 schat ik. Maar wél op een hele mooie plek in het bos. En er zijn veel activiteiten om de natuur in de herfst te beleven. De meeste kraampjes hebben eigengemaakte spullen. Van jam tot viltpoppetjes en van kaas tot groendecoraties. Je moet ook van tevoren opgeven wat je in je kraam zet, want het moet natuurlijk wel in het plaatje passen. Mijn vriendin en ik vullen ons kraampje met viltwerkjes, brei- en haakgekneuter en met jam en chutney. Natuurlijk mogen de jams en chutneys geproefd worden. Ik mag er wel aan denken dat ik extra brood op mijn boodschappenlijstje zet voor volgende week.
Rechtsgedraaid
Volgens mijn vriendin loopt er voornamelijk rechtsgedraaid spul op deze pompoenenmarkt rond. Van het kaliber kijken, kijken, proeven, proeven, maar niet kopen. Toch komen we altijd wel uit onze maak- en huurkosten. En dat is leuk. Want daar hebben we niet alleen een hele leuke dag voor, maar ook een jaar lang plezier aan voorbereidingen. Lees: het uitproberen van patronen en recepten. En ze hebben er altijd overheerlijke pompoenensoep. Die zal wel links- in plaats van rechtsgedraaid zijn, schat ik zo in. Eigenlijk gaan we voor die soep. En om een gezellige dag te hebben natuurlijk. En om ons op te geven bij één van de andere kramen voor de één of andere workshop-to-be. Hebben we ook meteen onze dagwinst weer aardig uitbesteed...
Kleinschalig
De markt waar wij staan is op initiatief van een natuurorganisatie die zich inzet voor educatieve en natuurgerichte activiteiten. Met de boswachter mee zeg maar. De markt is dan ook aardig kleinschalig. Er staat een kraampje of 30 schat ik. Maar wél op een hele mooie plek in het bos. En er zijn veel activiteiten om de natuur in de herfst te beleven. De meeste kraampjes hebben eigengemaakte spullen. Van jam tot viltpoppetjes en van kaas tot groendecoraties. Je moet ook van tevoren opgeven wat je in je kraam zet, want het moet natuurlijk wel in het plaatje passen. Mijn vriendin en ik vullen ons kraampje met viltwerkjes, brei- en haakgekneuter en met jam en chutney. Natuurlijk mogen de jams en chutneys geproefd worden. Ik mag er wel aan denken dat ik extra brood op mijn boodschappenlijstje zet voor volgende week.
Rechtsgedraaid
Volgens mijn vriendin loopt er voornamelijk rechtsgedraaid spul op deze pompoenenmarkt rond. Van het kaliber kijken, kijken, proeven, proeven, maar niet kopen. Toch komen we altijd wel uit onze maak- en huurkosten. En dat is leuk. Want daar hebben we niet alleen een hele leuke dag voor, maar ook een jaar lang plezier aan voorbereidingen. Lees: het uitproberen van patronen en recepten. En ze hebben er altijd overheerlijke pompoenensoep. Die zal wel links- in plaats van rechtsgedraaid zijn, schat ik zo in. Eigenlijk gaan we voor die soep. En om een gezellige dag te hebben natuurlijk. En om ons op te geven bij één van de andere kramen voor de één of andere workshop-to-be. Hebben we ook meteen onze dagwinst weer aardig uitbesteed...
vrijdag 16 september 2011
Adigitaal
Of digibeet. Hoewel digibeet eigenlijk erg onlogisch is, alhoewel het als verzonnen woord uitermate dienst doet. Hoe dan ook: pc's en ik liggen elkaar niet. Mijn pc leidt een totaal eigen leven. Geloof mij maar.
Weblog
Eindelijk zat er een mailtje in mijn digitale brievenbus, met de verheugende mededeling, dat ik door op een meegezonden link te klikken een nieuw inlogwachtwoord doorgestuurd zou krijgen. Via daaruit kon ik dan weer inloggen bij mijn oude vertrouwde blogs. Je zal het niet willen geloven, maar dat linkje heeft me 2 wasmachines draaien, kamer, hal en keuken stofzuigen en de gehele benedenverdieping afstoffen aan tijd gekost. Ondertussen deden alle radartjes van mijn brein hun uiterste best om mij én kalm én clever te houden. Mijn eindconclusie was dat ik dan maar een mailtje naar een helpdesk moest sturen.
Helpdesk
Zo gedacht, zo gedaan. Alleen moest ik 'even' iets opnieuw installeren om daar toegang toe te krijgen. Oké... Opnieuw installeren van heel windows volgens mij, want ook dat duurde veel te lang. Onderwijl dus het sanitair maar gesopt. Toen dat allemaal weer glom, kon ik nog nét zien dat het 'voltooid' was. En toen flitste het weg.
Engels
Ik moest uiteraard opnieuw de pc opstarten. En toen kreeg ik alles in het Engels terug. Favourietenlijst is natuurlijk pleitte, net als al mijn instellingen. Ik heb werkelijk geen flauw idee wat ik nu in vredesnaam 'even' opnieuw ververst heb, maar een verbetering lijkt het me niet.
Bloggen
Dan de boel maar van me afschrijven op dit blog. Alleen...door alle nieuwe instellingen kon ik daar ook niet meer bij. En natuurlijk moest ik me eerst te pletter zoeken voordat ik het wachtwoord weer boven water had van mijn speciaal voor dit blog aangemaakte gmail account. 'Omdat het zo handig was om dat te doen, want gmail zit aan deze site gelinkt'. Maar het is gelukt, zoals je ziet.
Oude blogsite
Net toen ik de link naar deze site onderaan mijn standaard e-mail plakte, flitste er een helpdeskantwoord van mijn oude blogsite voorbij. Daarin staat dat 'niets is wat het lijkt'. Ja, vertel mij wat.. En dat ze er nog mee bezig zijn. Dat 'als het goed is' al mijn gegevens nog bewaard zijn gebleven en dat ze nu bezig zijn om alles terug te zetten voor mij en zo'n 30.000 andere bloggers. En ik maar denken dat Nederland niet blogt! Anyway, tot nader orde moest ik vooral niet in paniek raken en 'rustig' op de nieuwe mailtjes wachten.
Ondertussen
Maar ondertussen zit ik nu dus met een compleet doorelkaargehusselde pc. Er is niets vertrouwds meer aan geloof ik. Van startpagina tot handige links...alles ligt door de war. Kan aan mij liggen natuurlijk... Ik 'hoor' in mijn hoofd steeds onze 'kantoorhelpdesker' : "Komt allemaal goed... wat jíj wilt...alles kan met die pc's...zeg maar hoe jíj het hebben wilt." Nou..voorlopig wil ik mijn oude vertrouwde omgevingen terug. En mijn favourietenlijstje. En Nederlands graag i.p.v. Engels...
Weblog
Eindelijk zat er een mailtje in mijn digitale brievenbus, met de verheugende mededeling, dat ik door op een meegezonden link te klikken een nieuw inlogwachtwoord doorgestuurd zou krijgen. Via daaruit kon ik dan weer inloggen bij mijn oude vertrouwde blogs. Je zal het niet willen geloven, maar dat linkje heeft me 2 wasmachines draaien, kamer, hal en keuken stofzuigen en de gehele benedenverdieping afstoffen aan tijd gekost. Ondertussen deden alle radartjes van mijn brein hun uiterste best om mij én kalm én clever te houden. Mijn eindconclusie was dat ik dan maar een mailtje naar een helpdesk moest sturen.
Helpdesk
Zo gedacht, zo gedaan. Alleen moest ik 'even' iets opnieuw installeren om daar toegang toe te krijgen. Oké... Opnieuw installeren van heel windows volgens mij, want ook dat duurde veel te lang. Onderwijl dus het sanitair maar gesopt. Toen dat allemaal weer glom, kon ik nog nét zien dat het 'voltooid' was. En toen flitste het weg.
Engels
Ik moest uiteraard opnieuw de pc opstarten. En toen kreeg ik alles in het Engels terug. Favourietenlijst is natuurlijk pleitte, net als al mijn instellingen. Ik heb werkelijk geen flauw idee wat ik nu in vredesnaam 'even' opnieuw ververst heb, maar een verbetering lijkt het me niet.
Bloggen
Dan de boel maar van me afschrijven op dit blog. Alleen...door alle nieuwe instellingen kon ik daar ook niet meer bij. En natuurlijk moest ik me eerst te pletter zoeken voordat ik het wachtwoord weer boven water had van mijn speciaal voor dit blog aangemaakte gmail account. 'Omdat het zo handig was om dat te doen, want gmail zit aan deze site gelinkt'. Maar het is gelukt, zoals je ziet.
Oude blogsite
Net toen ik de link naar deze site onderaan mijn standaard e-mail plakte, flitste er een helpdeskantwoord van mijn oude blogsite voorbij. Daarin staat dat 'niets is wat het lijkt'. Ja, vertel mij wat.. En dat ze er nog mee bezig zijn. Dat 'als het goed is' al mijn gegevens nog bewaard zijn gebleven en dat ze nu bezig zijn om alles terug te zetten voor mij en zo'n 30.000 andere bloggers. En ik maar denken dat Nederland niet blogt! Anyway, tot nader orde moest ik vooral niet in paniek raken en 'rustig' op de nieuwe mailtjes wachten.
Ondertussen
Maar ondertussen zit ik nu dus met een compleet doorelkaargehusselde pc. Er is niets vertrouwds meer aan geloof ik. Van startpagina tot handige links...alles ligt door de war. Kan aan mij liggen natuurlijk... Ik 'hoor' in mijn hoofd steeds onze 'kantoorhelpdesker' : "Komt allemaal goed... wat jíj wilt...alles kan met die pc's...zeg maar hoe jíj het hebben wilt." Nou..voorlopig wil ik mijn oude vertrouwde omgevingen terug. En mijn favourietenlijstje. En Nederlands graag i.p.v. Engels...
woensdag 7 september 2011
Overig
Hè hè, eindelijk kan ik weer van me af schrijven. Mijn oorspronkelijke weblog is nog steeds aan het migreren. Het zou in 24 uur gepiept zijn, maar dat is nu twee weken geleden.
Heel vervelend, want ik heb inmiddels al 3 einden aan mijn webbookverhaal verzonnen. En nu moet ik straks dus kiezen hoe ik het laat eindigen met Susanne en Wout en met Klaas Jan en Adeleid en de gebroeders W&W. Lastig lastig al die keuzes.
Een andere lastige keuze was de aanmelding op deze nieuwe blogsite. Even leek het er zelfs op dat mijn blognaam niet meer vrij was. Maar de meest interessante keuze kreeg ik voorgeschoteld toen ik in moest vullen of ik een 'man', 'vrouw' of 'overig' ben. Heel verleidelijk om 'overig' in te vullen. Dit soort keuzes maakt me altijd erg nieuwsgierig naar wat de samensteller van de vragenlijst voor ogen had. Hoewel het hoogstwaarschijnlijk consequentieloos is. Zeker voor de lezer.
Van mijn schrijfjuf leerde ik onlangs dat blogs toch vooral kort moeten blijven. Je schijnt na de derde alinea al heel makkelijk lezers te verliezen. En als ik iets niet wil, is jullie verliezen. Dus laat ik het er voor vandaag maar bij. Ik blijf ondertussen hopen op de migratievorderingen van mijn vertrouwde webblog. Maar tot het gemigreerd is, richt ik mij dan toch maar even op deze 'overige' plek.
Heel vervelend, want ik heb inmiddels al 3 einden aan mijn webbookverhaal verzonnen. En nu moet ik straks dus kiezen hoe ik het laat eindigen met Susanne en Wout en met Klaas Jan en Adeleid en de gebroeders W&W. Lastig lastig al die keuzes.
Een andere lastige keuze was de aanmelding op deze nieuwe blogsite. Even leek het er zelfs op dat mijn blognaam niet meer vrij was. Maar de meest interessante keuze kreeg ik voorgeschoteld toen ik in moest vullen of ik een 'man', 'vrouw' of 'overig' ben. Heel verleidelijk om 'overig' in te vullen. Dit soort keuzes maakt me altijd erg nieuwsgierig naar wat de samensteller van de vragenlijst voor ogen had. Hoewel het hoogstwaarschijnlijk consequentieloos is. Zeker voor de lezer.
Van mijn schrijfjuf leerde ik onlangs dat blogs toch vooral kort moeten blijven. Je schijnt na de derde alinea al heel makkelijk lezers te verliezen. En als ik iets niet wil, is jullie verliezen. Dus laat ik het er voor vandaag maar bij. Ik blijf ondertussen hopen op de migratievorderingen van mijn vertrouwde webblog. Maar tot het gemigreerd is, richt ik mij dan toch maar even op deze 'overige' plek.
Abonneren op:
Posts (Atom)