Nee, ik verschrijf me niet. Ik ga het niet over boetseren hebben. Ik bedoel echt 'boesteren'. Geen idee waar het woord vandaan komt eigenlijk. Het woordenboek kent het niet. Maar in onze familie kennen we het des te meer. Iedere familie zal zo wel haar eigen woorden kennen. Van wiggelwaggel tot biggel en van getungel tot boesteren. Als je het woord maar vaak genoeg gebruikt en laat gebruiken door anderen, komt het vanzelf een keertje in het woordenboek terecht.
Genen
Het boesteren zit in mijn genen. Kan er dus niet heel veel aan doen. Eigenlijk verdenk ik mijn oma zaliger ervan dat zij het wel eens uitgevonden kon hebben. Het onverstoord, achterelkaar huishoudelijk bezig zijn. Schoon boenen en poetsen, totdat alles weer glimt. Bij mijn oma rook het dan ook altijd naar groene zeep. En naar bananen. Die laatste, omdat ze ze altijd flink liet rijpen zeg maar. Daar toverde ze dan allerlei interessante gerechten mee. Getungel dus. Je moet wat, dus je doet wat. Van dat kaliber. Ook dat heeft mijn oma uitgevonden. Van niets iets maken. En dat het dan nog lekker is ook.
Schoon
Bij mijn oma thuis was het altijd gruwelijk schoon. Dat is bij mij niet zo. Ik heb het dan ook niet zozeer over het eindresultaat van mijn geboester, maar over het boesteren op zich. Het doorgaan, totdat je al je spieren voelt gloeien. En ik voel ze. Regelmatig. Meestal is zondag mijn boesterdag bij uitstek. Vandaag heb ik de bovenboel weer eens flink aangepakt. Grappig. Ik woon nu in hetzelfde huis, als waar mijn oma ook een aantal maanden gewoond heeft. Heel vroeger. En ik snap haar acties van schone, natte dweilen over de kokosmat draperen. Zodat bezoek daarop de voeten kon afvegen, alvorens ze het huis betraden. 'Ons' huis staat midden in het bos. Zo voelt het tenminste. Maar in een bosrijke omgeving wonen, betekent ook bosrijke rommel naar binnen lopen. Blaadjes, dennennaalden en noem maar op. Mijn oma had daar de schone, natte dweil op bedacht. Alleen was het jammer voor haar dat die dweil permanent spic en span schoon was. Stralend wit. Al het bezoek durfde daar de voeten never nooit niet op af te vegen. Bang dat de dweil vies zou worden. En iedereen stapte er dan ook steevast met een grote stap mooi overheen. Het idee was goed, de uitwerking zat er volkomen naast.
Zonnestralen
Mijn oma was wel extreem in het schoonhouden van haar huis. In mijn ogen dan. Ik hou best van schoon, maar je mag ook zien dat er in een huis geleefd wordt. Mijn huis is dan ook verre van een toonzaal. Bij ons kun je héél goed zien dat er in geleefd wordt, zeg maar. Maar ik hou wèl van schone rommel. Een oud huis kiert en stoft nu eenmaal. Ook vroeger al, toen mijn oma het bewoonde. Maar zo gek als zij, maak ik het nog niet. Mijn oma stofzuigde namelijk met enige regelmaat de zonnestralen. Als ze net alles schoongeboesterd had en de zon vrolijk haar woning binnenscheen, dan wilde die zon soms tóch nog wel eens een stofje laten dansen op haar stralen. En dát kon mijn oma dan niet uitstaan. Dan pakte ze de stofzuiger weer uit de kast en zoog, met de slang op de stralen gericht, alsnog de ronddwarrelende stofmonstertjes op. Kijk, zó gek ben ik dus niet.
Endorfine
Ik snap het wel hoor. Dat geboester van mijn oma. Ze was veel alleen thuis en had een paar beste trauma's te verwerken in haar leven. En door al dat harde werken komt de stof endorfine vrij. Dat dragen we allemaal bij ons en kennen we denk ik vooral uit de sportwereld. Endorfine kan voor een gevoel van euforie en geluk zorgen en werkt bovendien pijnonderdrukkend. Het schijnt zelfs zo te zijn dat het vrijkomen van endorfine kan concurreren met de werking van opium en heroïne. Nou wil ik mijn oma niet meteen werkverslaafd noemen, maar toch.
Ook de smaakervaring bij suikers, vetten, chilipepers en chocolade produceren endorfine in je lichaam. Mijn oma at altijd na het eten een stukje chocola. 'Want dat verteerde de vetten beter', zei ze altijd. En ze vond het stiekum natuurlijk gewoon lekker. Ik zag overigens chocola met chilipepers in het schap liggen, afgelopen vrijdag. Dacht dat dat gebaseerd was op de film 'Chocolat'. Maar kennelijk hebben die ingrediënten daadwerkelijk een wisselwerking op elkaar. En was dat niet verzonnen voor de film, maar berustte het op waarheid. Misschien toch maar eens aanschaffen en uitproberen dan.
En verder komt het dus vrij bij zwaar huishoudelijk werk. Of bij een flinke vrijpartij. Dat het meer op hard werken lijkt, zeg maar. Wat op zich weer een heel andere kijk geeft op de Franse slag.
Cyclus
Wat ik alleen wel frustrerend vind, is dat stof maar blijft terugkomen. Dat ramen vies blijven, omdat het natuurlijk gaat regenen, nét als je ze hebt schoongesopt. Dat, zodra het huis gestofzuigd is, je eigenlijk weer van voren af aan kan beginnen. Dat als de afwas aan de kant is, er binnen no time weer gebruikte kopjes op het aanrecht staan. Dat als de wasmand leeg is, dat nooit langer dan één middag duurt en dat de strijkmand gewoon nooit leeg komt. Die cyclus. Daar begrijp ik niet zoveel van. Behalve dan, dat het helpt om af en toe flink te boesteren en dan te genieten van een schoon huis. Al is het maar voor een halve middag ...
zondag 22 april 2012
zaterdag 14 april 2012
Hollen
Ik had er een broertje dood aan. Aan hollen. Zo noemden wij dat vroeger thuis. Ik was meer het type van stilstaan. En van toekijken hoe anderen zich de naad uit het lijf renden. Ik hield niet van hollen. Werd er bezweet en moe van. Kon er ab-so-luut de gein niet van inzien. Ik was dan ook altijd de pineut met 'tikkertje'. Ik was hem altijd. Want ik werd altijd als eerste getikt en kon vervolgens nooit iemand te pakken krijgen om dat van me over te nemen. Wreed kinderspel dat tikkertje.
Bosloop
Op de Middelbare School werd hollen ingelast in het gymnastiekprogramma. In de zogenaamde bosloop. Mijn school stond in een bosrijke omgeving en daar werd dus veelvuldig en handig gebruik van gemaakt. En af en toe een Coopertestje op het grote grasveld. Je raad het al: vre-se-lijk !! Ik holde altijd achteraan en was ook altijd de laatste, die rood, bezweet en compleet van de wereld gelopen, het schoolplein kwam opsukkelen. Door een merkwaardige speling van het lot, had ik het dubbel uur gymnastiek altijd vlak voor de grote middagpauze. Dat zorgde er voor dat ik meestal nèt op tijd de schoolbanken in kon schuiven, om bij de les scheikunde of Frans een beetje bij te komen. Voor beide vakken scoorde ik in mijn hele Middelbare School loopbaan abominabel slecht. Vind je het gek? Als ik moet bijkomen van de bosloop??
Gezin
Nu moet ik zeggen dat ik niet uit een heel beweegelijk gezin stam. Qua sporten dan. Mijn vader vond de verplichte weekendwandelingen meer op penetentie lijken, dan op wat anders en de keren dat ik hem op de fiets heb gezien, zijn op één hand te tellen. En mijn moeder was veel te druk om te sporten. Hoewel zij wel een wandeltype was. Dat werd vooral tijdens de vakanties gedaan, waar wij, om mijn vader ter wille te zijn, vaak van de ene Duitse dorpskroeg naar de andere wandelden, om bij te komen met een bakkie koffie. Mit Kuchen uiteraard.
Het verrastte mij dan ook zeer dat mijn zus een paar jaar geleden aankondigde dat ze aan het hardlopen was. Nu was ze altijd al veel sportiever ingesteld dan ik, maar hardlopen ... Inmiddels doet ze jaarlijks mee met de cityloop van Eindhoven. In mijn ogen een halve marathon. Ik vind een kilometer al veel, laat staan zes.
Sportschool
Toch lijkt er nu ook in mijn leven een sportieve kentering te komen. Hoe ouder hoe gekker gaat hier absoluut op.
Voor mijn wederhelft is het zaak dat hij in verband met zijn loszittende scharnieren aan spieropbouw gaat doen. Hypermobiliteit kan voor heel veel narigheid zorgen. Dat ondervindt hij dagelijks. En nu hij flink is afgevallen, is de volgende stap het opnieuw trainen van zijn spiergroepen. "Zou voor jou ook heel goed zijn", hoorde ik dus ook zowat dagelijks. "Hmm hmm", bevestigde ik evenzo vrolijk. Tuurlijk. Helemaal gelijk in. Ik doe niet zoveel aan beweging, moet ik tot mijn schande bekennen. Ja, in huis doe ik het huishouden. En ik loop naar mijn werk ... (nog geen kilometer enkele reis). En als ik op kantoor van beneden naar boven alle trappen moet nemen, dan verzamel ik de stapel werk, zodat ik maar één keer hoef.
Maar gisteren zijn we naar de sportschool getogen. Voor mijn wederhelft wel te verstaan. Ik hoefde alleen maar te kijken waar hij heen ging. "Hmm hmm"! En voor ik het wist werd ik zelf rondgeleid tussen alle martelwertuigen. Het meisje van achter de balie die de rondleiding gaf, wist na een half uur gewoon mijn naam nog. Verbazingwekkend vond ik dat. Daar worden ze vast ook op getraind, maar toch. De sfeer was er sowieso aangenaam. Ik zag wel groepsklassen aan het werk, maar daar zat geen tikkertje tussen. Hele rustige, sierlijke bewegingen werden er gemaakt bij de Tai Chi klas, waar we even voor het raam stonden mee te gluren. En voor ik het wist stond er een proefles voor mij in hun pc ingepland. Coach Sven werd al aan mij voorgesteld. Hij wilde natuurlijk weten welk doel ik had. "Nou, eh, fitter worden. Mijn conditie is nu iets van min zeven", antwoordde ik braaf. En wat mij dan aansprak in de sportzaal. "Nou, die toestellen lijkt me wel wat". "Hmm hmm, zei Sven, dan ben je dus een lui type. Je denkt zeker dat die toestellen je op je plek houden en dat je zelf niet zoveel hoeft te doen dan." Tsja. Dat dacht ik wél ja. Dat wordt nog wat, met die Sven. Ik zie me alweer helemaal rood en bezweet achter iedereen aansjokken.
Schoenen
En ik heb natuurlijk niks fatsoenlijks om me daar te vertonen. Kijk, een t-shirt zwerft nog wel ergens, maar ik kan daar toch moeilijk in een legging gaan rondlopen. En schoenen om daar de zalen mee in te mogen heb ik al helemaal niet. Dus ben ik gistermiddag op sportschoenenjacht gegaan. Wie had dat ooit gedacht. En nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten sportschoenen zijn voor evenzoveel verschillende sportonderdelen. Ik herinner me toch een Ethiopiëer die destijds de Olympische Marathon blootvoets liep en won ... Maar er is sindsdien kennelijk veel veranderd. En het valt verdraaid nog niet mee om de juiste schoen te vinden. Uiteindelijk zat ik tussen wel 6 paren snelle schoenen, die mij allemaal vanalles beloofden. Maar dé schoen zat er niet tussen. Overigens heb ik normaal gesproken maat 39. Dat schijnt niet voor sportschoenen op te gaan. Nooit geweten dat je die een paar maten groter moet kopen, omdat sportschoenen een paar maten te klein gemaakt worden. Of zoiets.
Uiteindelijk was er nog één soort die ik níet geprobeerd had. Whoow. Ik kan me voorstellen dat ik het daar wel een marathonnetje of drie op uithou zeg. Ik snap nu ook waarom iedereen altijd vol trots zijn/haar nieuwe sportschoenen fotografeert en op FaceBoek post. Je bent gewoon zooooo blij als je eindelijk een schoen hebt gevonden die voor jou het zware werk doet!
Trots
Toen ik thuis kwam mét sportschoenen, stond de bevestigingsmail al in mijn mailbox. Aanstaande week mag ik komen opdraven voor mijn proefles. Bij coach Sven.
En toen ik via de WordFeud chat aan mijn zus meldde dat ik 'runningshoes' had aangeschaft, vroeg ze me meteen of ik in oktober met haar mee ga. Dan is de cityrun Eindhoven weer. "Hou ook van jou en ik heb alleen nog maar een proefles hoor", probeerde ik nog. Maar ze zei: "Ik zou zoooo trots op je zijn xxx". Kijk, dat maakt natuurlijk wel verschil. Opeens zag ik mezelf met mijn nieuwe zwart/paarse fitness schoenen (want dat zijn het officieel) op de loopband staan. Zonder zweetdruppeltjes. En niet rood aangelopen. Ik heb nog even. Oktober is nog ver weg. Eerst die proefles maar eens. Aan mijn schoenen zal het in elk geval niet liggen ...
Bosloop
Op de Middelbare School werd hollen ingelast in het gymnastiekprogramma. In de zogenaamde bosloop. Mijn school stond in een bosrijke omgeving en daar werd dus veelvuldig en handig gebruik van gemaakt. En af en toe een Coopertestje op het grote grasveld. Je raad het al: vre-se-lijk !! Ik holde altijd achteraan en was ook altijd de laatste, die rood, bezweet en compleet van de wereld gelopen, het schoolplein kwam opsukkelen. Door een merkwaardige speling van het lot, had ik het dubbel uur gymnastiek altijd vlak voor de grote middagpauze. Dat zorgde er voor dat ik meestal nèt op tijd de schoolbanken in kon schuiven, om bij de les scheikunde of Frans een beetje bij te komen. Voor beide vakken scoorde ik in mijn hele Middelbare School loopbaan abominabel slecht. Vind je het gek? Als ik moet bijkomen van de bosloop??
Gezin
Nu moet ik zeggen dat ik niet uit een heel beweegelijk gezin stam. Qua sporten dan. Mijn vader vond de verplichte weekendwandelingen meer op penetentie lijken, dan op wat anders en de keren dat ik hem op de fiets heb gezien, zijn op één hand te tellen. En mijn moeder was veel te druk om te sporten. Hoewel zij wel een wandeltype was. Dat werd vooral tijdens de vakanties gedaan, waar wij, om mijn vader ter wille te zijn, vaak van de ene Duitse dorpskroeg naar de andere wandelden, om bij te komen met een bakkie koffie. Mit Kuchen uiteraard.
Het verrastte mij dan ook zeer dat mijn zus een paar jaar geleden aankondigde dat ze aan het hardlopen was. Nu was ze altijd al veel sportiever ingesteld dan ik, maar hardlopen ... Inmiddels doet ze jaarlijks mee met de cityloop van Eindhoven. In mijn ogen een halve marathon. Ik vind een kilometer al veel, laat staan zes.
Sportschool
Toch lijkt er nu ook in mijn leven een sportieve kentering te komen. Hoe ouder hoe gekker gaat hier absoluut op.
Voor mijn wederhelft is het zaak dat hij in verband met zijn loszittende scharnieren aan spieropbouw gaat doen. Hypermobiliteit kan voor heel veel narigheid zorgen. Dat ondervindt hij dagelijks. En nu hij flink is afgevallen, is de volgende stap het opnieuw trainen van zijn spiergroepen. "Zou voor jou ook heel goed zijn", hoorde ik dus ook zowat dagelijks. "Hmm hmm", bevestigde ik evenzo vrolijk. Tuurlijk. Helemaal gelijk in. Ik doe niet zoveel aan beweging, moet ik tot mijn schande bekennen. Ja, in huis doe ik het huishouden. En ik loop naar mijn werk ... (nog geen kilometer enkele reis). En als ik op kantoor van beneden naar boven alle trappen moet nemen, dan verzamel ik de stapel werk, zodat ik maar één keer hoef.
Maar gisteren zijn we naar de sportschool getogen. Voor mijn wederhelft wel te verstaan. Ik hoefde alleen maar te kijken waar hij heen ging. "Hmm hmm"! En voor ik het wist werd ik zelf rondgeleid tussen alle martelwertuigen. Het meisje van achter de balie die de rondleiding gaf, wist na een half uur gewoon mijn naam nog. Verbazingwekkend vond ik dat. Daar worden ze vast ook op getraind, maar toch. De sfeer was er sowieso aangenaam. Ik zag wel groepsklassen aan het werk, maar daar zat geen tikkertje tussen. Hele rustige, sierlijke bewegingen werden er gemaakt bij de Tai Chi klas, waar we even voor het raam stonden mee te gluren. En voor ik het wist stond er een proefles voor mij in hun pc ingepland. Coach Sven werd al aan mij voorgesteld. Hij wilde natuurlijk weten welk doel ik had. "Nou, eh, fitter worden. Mijn conditie is nu iets van min zeven", antwoordde ik braaf. En wat mij dan aansprak in de sportzaal. "Nou, die toestellen lijkt me wel wat". "Hmm hmm, zei Sven, dan ben je dus een lui type. Je denkt zeker dat die toestellen je op je plek houden en dat je zelf niet zoveel hoeft te doen dan." Tsja. Dat dacht ik wél ja. Dat wordt nog wat, met die Sven. Ik zie me alweer helemaal rood en bezweet achter iedereen aansjokken.
Schoenen
En ik heb natuurlijk niks fatsoenlijks om me daar te vertonen. Kijk, een t-shirt zwerft nog wel ergens, maar ik kan daar toch moeilijk in een legging gaan rondlopen. En schoenen om daar de zalen mee in te mogen heb ik al helemaal niet. Dus ben ik gistermiddag op sportschoenenjacht gegaan. Wie had dat ooit gedacht. En nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten sportschoenen zijn voor evenzoveel verschillende sportonderdelen. Ik herinner me toch een Ethiopiëer die destijds de Olympische Marathon blootvoets liep en won ... Maar er is sindsdien kennelijk veel veranderd. En het valt verdraaid nog niet mee om de juiste schoen te vinden. Uiteindelijk zat ik tussen wel 6 paren snelle schoenen, die mij allemaal vanalles beloofden. Maar dé schoen zat er niet tussen. Overigens heb ik normaal gesproken maat 39. Dat schijnt niet voor sportschoenen op te gaan. Nooit geweten dat je die een paar maten groter moet kopen, omdat sportschoenen een paar maten te klein gemaakt worden. Of zoiets.
Uiteindelijk was er nog één soort die ik níet geprobeerd had. Whoow. Ik kan me voorstellen dat ik het daar wel een marathonnetje of drie op uithou zeg. Ik snap nu ook waarom iedereen altijd vol trots zijn/haar nieuwe sportschoenen fotografeert en op FaceBoek post. Je bent gewoon zooooo blij als je eindelijk een schoen hebt gevonden die voor jou het zware werk doet!
Trots
Toen ik thuis kwam mét sportschoenen, stond de bevestigingsmail al in mijn mailbox. Aanstaande week mag ik komen opdraven voor mijn proefles. Bij coach Sven.
En toen ik via de WordFeud chat aan mijn zus meldde dat ik 'runningshoes' had aangeschaft, vroeg ze me meteen of ik in oktober met haar mee ga. Dan is de cityrun Eindhoven weer. "Hou ook van jou en ik heb alleen nog maar een proefles hoor", probeerde ik nog. Maar ze zei: "Ik zou zoooo trots op je zijn xxx". Kijk, dat maakt natuurlijk wel verschil. Opeens zag ik mezelf met mijn nieuwe zwart/paarse fitness schoenen (want dat zijn het officieel) op de loopband staan. Zonder zweetdruppeltjes. En niet rood aangelopen. Ik heb nog even. Oktober is nog ver weg. Eerst die proefles maar eens. Aan mijn schoenen zal het in elk geval niet liggen ...
vrijdag 6 april 2012
Charly
Vanaf zijn auditie bij The Voice of Holland was ik al fan van hem. Charly Luske. De gedoodverfde winnaar van de talentenjacht. Maar, zoals dat altijd gaat hier in Nederland: we hebben voor de underdogs gekozen en Charly laten gaan.
Passion
Gisteravond zag ik hem weer schitteren. In de rol van Judas bij the Passion in Rotterdam. Ge-wel-dig. Ik krijg niet gauw kippenvel van iets, maar het duet van Charly met Danny (Judas versus Jezus, of omgekeerd zo je wilt) bracht daar verandering in. 'Wat is mijn hart' staat natuurlijk al op You Tube.
Mij raakte deze vertolking. De aanklacht tegen Jezus vanuit een wanhopig mens. Die het niet meer begrijpt. En Jezus die zo graag wil dat de ander het wèl begrijpt. Of Hem simpelweg vertrouwt. De vertwijfeling op het gezicht van Charly was zo mooi gedaan. Zijn zangspel zo levensecht. Of is het dat de underdog 'trekt'? Voel ik sympathie voor de overdrachtelijke Judas? Voel ik overeenkomsten met een zondig mens? Net als destijds in de rock opera uit de jaren '70. Oops ... '70 alweer ...
Jesus Christ Superstar
Er was destijds veel te doen om de rock opera 'Jesus Christ Superstar'. De gevestigde orde van destijds vond het maar blasfemie. Totdat de makers uitleg gaven dat het hen helemaal niet zo zeer om Jezus ging. Nee, ze vertelden het verhaal van Judas. Het Paasverhaal, dat wel, maar door de ogen en de beleefwereld van Judas. Dat wierp wel een ander licht op het spektakel van destijds. En ook op de titel, die toen opeens wèl mocht. Ik herinner me dat ik het vooral erg knap vond dat de crew van spelers er eigentijds bij betrokken werden. Je zag echt dat een stelletje artiesten het verhaal gingen vertellen. Net als gisteravond bij de Passion eigenlijk. Wat mij intertijd bij Jesus Christ Superstar intrigeerde was dat die artiesten het verhaal een beetje door leken te trekken naar het echies. Ik vergeet dat beeld niet. Judas, de underdog. Slentert achteraan, stapt als laatste de spelersbus in en krijgt nog ff een opduvel mee als de bus zich in beweging zet en het spel uit is.
Judas
Ik had deze blog ook 'Judas' kunnen noemen. Maar Charly vertolkte wat mij betreft meesterlijk de Judasgevoelens. En ik ben nu eenmaal fan van Charly. Niet van Judas. Hoewel het verhaal over Judas blijft boeien. Mij wel in elk geval. Want hoe kan het, dat iemand die zo dicht bij Jezus leeft, het zo erg mis heeft. Het zo erg niet ziet. Underdogs hebben meestal ook míjn sympathie wel. Voor Judas uit zich dat echter voornamelijk in medelijden. Zo jammer dat hij het verschil niet zag en uiteindelijk dacht "Jezus is door mij gestorven" in plaats van "Jezus is vóór mij gestorven".
In de jaren '70 lieten de spelers een kruis achter op een berg. Gisteravond werd Danny hoog op de Erasmusbrug achtergelaten en was het alsof Jezus ons aan het eind bemoedigend toesprak.
Het verbaasde me overigens ten zeerste dat ze het publiek gisteravond zo ver kregen om 'kruisigt hem, kruisigt hem' te laten roepen. Dat was mij mijn strot toch niet uitgekomen denk ik, al zat ik nog zo in het verhaal. Het zette me tegelijkertijd aan het denken dat 2000 jaar christendom het verschil zou moeten maken, maar ik vraag me ernstig af in hoeverre er niet in ons allemaal een Petrus en een Judas schuilt.
Respect
Bij één van de interviews die Antoinette gisteren afnam, gloorde er echter een beetje hoop aan de horizon. Een niet-gelovige vrouw zei dat ze uit respect voor de gelovigen was gekomen en meeliep met het grote neonverlichte kruis. Respect heb ik dan op mijn beurt ook voor Danny, die niet gelovig is opgevoed, maar gelooft dat er wel 'iets' is. En dan de rol van Jezus op je nemen ... je in Hem inleven ... dat vind ik dan toch wel knap.Dat zal hem niet onberoerd gelaten hebben. Als je het hele interview wilt lezen, dat Danny aan de NCRV gaf toen bekend werd dat hij de rol van Jezus bij de Passion op zich zou nemen, zie :
http://www.ncrvgids.nl/gids/artikel/5276/danny-de-munk-ik-heb-geen-geheimen/
Ergens in dat interview zegt hij het trouwens ook: als we wat meer respect voor elkaar zouden hebben, zou de wereld er heel anders uitzien.
Mijn respect gaat ook naar de organisatoren en vertolkers van de Passion van gisteravond in Rotterdam. In mijn ogen hebben ze dat heel integer gedaan en de betekenis van Pasen een beetje dichter naar Nederland gebracht.
Ik wens jullie allemaal fijne en gezegende Paasdagen toe !
Passion
Gisteravond zag ik hem weer schitteren. In de rol van Judas bij the Passion in Rotterdam. Ge-wel-dig. Ik krijg niet gauw kippenvel van iets, maar het duet van Charly met Danny (Judas versus Jezus, of omgekeerd zo je wilt) bracht daar verandering in. 'Wat is mijn hart' staat natuurlijk al op You Tube.
Mij raakte deze vertolking. De aanklacht tegen Jezus vanuit een wanhopig mens. Die het niet meer begrijpt. En Jezus die zo graag wil dat de ander het wèl begrijpt. Of Hem simpelweg vertrouwt. De vertwijfeling op het gezicht van Charly was zo mooi gedaan. Zijn zangspel zo levensecht. Of is het dat de underdog 'trekt'? Voel ik sympathie voor de overdrachtelijke Judas? Voel ik overeenkomsten met een zondig mens? Net als destijds in de rock opera uit de jaren '70. Oops ... '70 alweer ...
Jesus Christ Superstar
Er was destijds veel te doen om de rock opera 'Jesus Christ Superstar'. De gevestigde orde van destijds vond het maar blasfemie. Totdat de makers uitleg gaven dat het hen helemaal niet zo zeer om Jezus ging. Nee, ze vertelden het verhaal van Judas. Het Paasverhaal, dat wel, maar door de ogen en de beleefwereld van Judas. Dat wierp wel een ander licht op het spektakel van destijds. En ook op de titel, die toen opeens wèl mocht. Ik herinner me dat ik het vooral erg knap vond dat de crew van spelers er eigentijds bij betrokken werden. Je zag echt dat een stelletje artiesten het verhaal gingen vertellen. Net als gisteravond bij de Passion eigenlijk. Wat mij intertijd bij Jesus Christ Superstar intrigeerde was dat die artiesten het verhaal een beetje door leken te trekken naar het echies. Ik vergeet dat beeld niet. Judas, de underdog. Slentert achteraan, stapt als laatste de spelersbus in en krijgt nog ff een opduvel mee als de bus zich in beweging zet en het spel uit is.
Judas
Ik had deze blog ook 'Judas' kunnen noemen. Maar Charly vertolkte wat mij betreft meesterlijk de Judasgevoelens. En ik ben nu eenmaal fan van Charly. Niet van Judas. Hoewel het verhaal over Judas blijft boeien. Mij wel in elk geval. Want hoe kan het, dat iemand die zo dicht bij Jezus leeft, het zo erg mis heeft. Het zo erg niet ziet. Underdogs hebben meestal ook míjn sympathie wel. Voor Judas uit zich dat echter voornamelijk in medelijden. Zo jammer dat hij het verschil niet zag en uiteindelijk dacht "Jezus is door mij gestorven" in plaats van "Jezus is vóór mij gestorven".
In de jaren '70 lieten de spelers een kruis achter op een berg. Gisteravond werd Danny hoog op de Erasmusbrug achtergelaten en was het alsof Jezus ons aan het eind bemoedigend toesprak.
Het verbaasde me overigens ten zeerste dat ze het publiek gisteravond zo ver kregen om 'kruisigt hem, kruisigt hem' te laten roepen. Dat was mij mijn strot toch niet uitgekomen denk ik, al zat ik nog zo in het verhaal. Het zette me tegelijkertijd aan het denken dat 2000 jaar christendom het verschil zou moeten maken, maar ik vraag me ernstig af in hoeverre er niet in ons allemaal een Petrus en een Judas schuilt.
Respect
Bij één van de interviews die Antoinette gisteren afnam, gloorde er echter een beetje hoop aan de horizon. Een niet-gelovige vrouw zei dat ze uit respect voor de gelovigen was gekomen en meeliep met het grote neonverlichte kruis. Respect heb ik dan op mijn beurt ook voor Danny, die niet gelovig is opgevoed, maar gelooft dat er wel 'iets' is. En dan de rol van Jezus op je nemen ... je in Hem inleven ... dat vind ik dan toch wel knap.Dat zal hem niet onberoerd gelaten hebben. Als je het hele interview wilt lezen, dat Danny aan de NCRV gaf toen bekend werd dat hij de rol van Jezus bij de Passion op zich zou nemen, zie :
http://www.ncrvgids.nl/gids/artikel/5276/danny-de-munk-ik-heb-geen-geheimen/
Ergens in dat interview zegt hij het trouwens ook: als we wat meer respect voor elkaar zouden hebben, zou de wereld er heel anders uitzien.
Mijn respect gaat ook naar de organisatoren en vertolkers van de Passion van gisteravond in Rotterdam. In mijn ogen hebben ze dat heel integer gedaan en de betekenis van Pasen een beetje dichter naar Nederland gebracht.
Ik wens jullie allemaal fijne en gezegende Paasdagen toe !
Abonneren op:
Posts (Atom)