Oh Oh Cosmo

Voor afgelopen vrijdag had ik een afspraak bij de kapper ingepland. Aan de hand van mijn kersenrode haardos (lees bruin met een vleugje van het één of ander rossig spul) kan ik altijd haarfijn in de gaten houden hoe snel de tijd wel niet gaat. En die gaat snel kan ik u vertellen. Vind mijn portemonnee ook. En bij een Cosmo moet je altijd dubbel op je quivive zijn. Want elke druppel die er in je haar gesmeerd wordt, betaal je apart.

Slecht nieuws
Mijn eigen kapster was er niet. Maar mijn haar kon niet langer wachten op haar vakantiedagen. Dus kreeg ik twee anderen toegewezen. Eentje voor het insmeren en eentje voor het uitwassen en knippen. Toen ik mee mocht naar mijn stoel, belandde ik naast een dame, die omringd werd door drie kapsters. "Moet het ook gelijk aan de voorkant?", hoorde ik naast me. Me afvragend of het soms om een asymmetrisch new-look model ging, draaide ik mijn stoel naar de dames. "Ja, het moet wél gelijk. Moet je kijken! Dat ziet er toch niet uit zo...?" Het bleek om drie collegaas te gaan, die elkaar beknipten in de stoel naast mij. "Het is nu toch rustig , mevrouw". Ok...
Mijn toegewezen knipster kwam achter me staan om mijn haar te modelleren. Gelukkig niet die van de asymmetrische look, maar iemand die er al 9 jaar rondspringt. We kwamen aan de babbel, zoals dat hoort in een kapsalon. Ik legde haar uit hoe mijn eigen kapster het altijd deed en zij kwam met haar tegenvoorstellen. Ook goed. Doe maar dan. Oh, en doe je haar de groeten als je haar weer ziet? "Nou, dan heb ik slecht nieuws", sprak de knipster met een stalen gezicht. Ik schrok er wel een beetje van. Maar al snel bleek dat er niets ernstigs was met mijn reguliere kniphulp. Nee, na 9 jaar ging ze zelf weg, omdat haar contract niet verlengd werd. Ze was vorig jaar namelijk gepromoveerd van kapster naar leidinggevende en dát contract werd nu niet verlengd vanwege de recessie. En dat ging in voordat mijn kapster terug was. Dus ze kon de groeten niet overbrengen. Waarvan akte.

Schaar en borstel
Sneu voor haar. En ze nam dan ook uitgebreid de tijd om mij te vertellen hóe sneu. Waardoor míjn begrip weer steeg in de beslissing om haar niet te prolongeren. Al spuiende bewerkte ze mijn haar. Op een gegeven moment pakte ze een flink pluk haar, waar ze halverwege de schaar in zette. Ik schrok hoorbaar. Maar het was loos alarm, want ze dunde alleen maar hier en daar wat uit. Dat had nog nooit iemand eerder gedaan met mijn toch al niet zo dikke haar, dus ik was er verre van op bedacht. Misschien moeten ze eens instellen dat alles wat ze níet zeggen en wél ongevraagd doen met en in je haar, van de prijs wordt afgehaald. Ik ga dan waarschijnlijk met meer geld op zak weg dan dat ik kwam, maar álà, een kniesoor die dáár op let. Ze legde me achteraf nog wel uit dat het mijn haar voller zou moeten laten lijken. Ja,ja. En dat ik dat thuis het beste kon doen met 'die' föhnborstel. Misschien was er nog wel ééntje op voorraad. Á € 60,00. Ja,ja. Meteen sommeerde ze een hulpje om beneden even te kijken of er ééntje op voorraad was. Dat bleek niet zo te zijn. Dan zou ze hem wel voor mij bestellen. "Nou ... weet je ... laat maar heel even ...".

Suiker
Na van alle schrik bekomen te zijn mocht ik uitrusten met mijn hoofd in een warmteapparaat. Om de kleur te laten 'pakken'. Naast mij ging ze vrolijk verder bij de volgende klant. Maar die had het hele relaas al meegekregen, dus die begon over de buikgriep en de pillen die ze nu maar nam, omdat ze straks op het vliegtuig naar Turkije stapte. En je weet het maar nooit daar he ... met het eten ... Nee, daar had mijn interimkapster ook wel de nodige ervaring mee. En zij had daar hele handige zakjes voor bij de apotheek gehaald. Het smaakte erg smerig, maar het hielp wel. En daar ging het maar om. Nee, ze wist niet hoe het spul heette, maar het was bijzonder handig om mee te nemen. Nou, daar ging de klant naast mij dan ook nog maar even achteraan voordat het vliegtuig hen later die dag mee zou nemen. Tot nu toe had ze het vaak geprobeerd met honing. Want dat verzacht zo fijn. Alles. Ze smeerde er ook de harde plekjes op haar knieën mee in. Maar ja ... ze had zo'n potje honing een tijdje laten staan en toe waren er allemaal harde witte stukjes in gekomen. Het leek wel suiker joh. En suiker mocht ze absoluut niet hebben voor haar dieet. Want dat was niet goed voor haar huid. Daar kreeg ze droge plekjes van. Zelfs op haar knieën. En in dat potje leek het wel haast op suikerafzetting. Je vraagt je toch af of er ook suiker in honing zou zitten ... 
"Ja, zou maar zo kunnen, mevrouw..", kon ik niet nalaten om hardop te zeggen. "Oh ja joh, zou je denken dan? Ja, want ik smeer het ook op mijn knieën he.." "Ja, dat denk ik wel mevrouw", waarna ik weer snel de Margriet indook...

Weg
Na een ruime anderhalf uur kon ik weer weg. Ik snap heel goed waarom ik het kappersbezoek meestal uitstel totdat het écht niet meer langer kan. Maar eerlijk is eerlijk, van mijn grijze haren ben ik weer een weekje of 5, 6 af. En nee ...  ík ben níet blond onder mijn kleurspoeling...

Later die dag ben ik tóch nog maar even op zoek gegaan naar zo'n handige föhnborstel. Ze zijn er te kust en te keur. Al vanaf € 19,95 ... ík weet een cadeautje voor mijn verjaardag ...

Gat in de markt

Je moet er maar opkomen. En het dan zodanig aanpakken, dat je voor de rest van je leven kan gaan rentenieren. En verder broeden. Op nog meer leuke ideeën, waar de hele wereld op zit te wachten.

Bilbo Balings
Ik zie ze regelmatig langskomen hoor. De briljante ideeën voor het gat in de markt. En héél af en toe wordt er nog echt iets mee gedaan ook. Zoals met het idee van Steve Michaels uit Amerika. In Montana heeft hij diverse optrekjes laten neerzetten in LOTRstijl. Moet je natuurlijk wèl weten waar LOTR voor staat. De fans weten dat natuurlijk direct: Lord of the Rings. Als attractie kan je nu in Montana, Amerika voor een paar dagen als een heuse Bilbo Balings in een Hobbithuisje bivakkeren. Michaels heeft een flink deel van zijn grond gebruikt om een zo verantwoord mogelijk Hobbitdorpje uit diezelfde grond te stampen. Naar voorbeeld van de verhalen van Tolkien, die het als eerste bedacht heeft. De optrekjes verschillen in maat. De grootste is 92 vierkante meter. Het unieke gastverblijf staat in kleurrijke bossen. Hoe kan het ook anders. De huisjes zijn smaakvol en álà Tolkien ingericht en zijn daarnaast heel onhobbits voorzien van WiFi en HD TV. Buiten staat er standaard een gasbarbecue.

Vierpersoonsbed
Maar ook dichter bij huis vliegen de ideeën me om de oren. En er zitten toch heus briljanten bij. Zoals een vierpersoonsbed. Nee, niet voor extravagante feestjes, maar als gezinsbed. Heel veel ouders slapen apart met één van hun koters. Als ze überhaupt al aan slapen toekomen met die spartelende en slaap-niet-vattende nakomelingen. Een normaal bed biedt geen plek voor twee ouders en een stelletje van die kleine draaikontjes. Dus zou een vierpersoonsbed uitkomst bieden. Maar die is er dus (nog) niet. Ik heb Jetta W. geadviseerd om er patent op aan te vragen. Geen idee of ze het gedaan heeft, maar het idee lijkt me een gat in de markt.

Gratis pluk
En afgelopen weekend hoorde ik van iemand die een bedrijf aan het opzetten is voor gratis plukplekken in Nederland. Helaas, daar is het patent dus al wèl op aangevraagd en waarschijnlijk al gegeven ook. Je moet er maar opkomen. In Nederland staan er namelijk her en der stiekum verstopte appel- en perenbomen, hazelaars en tamme kastanjes, pruimenbomen en nog wat meer zaad- en vruchtdragend struikgewas. En omdat die van niemand zijn, mag je daar gratis van plukken en rapen. Maar dan moet je natuurlijk wèl weten waar ze staan. En daar komt nu dus een bedrijfje voor, die je haarfijn de plukplekken kan aangeven. Gat in de markt nummer drie. En dat vond ook degeen die het bedacht heeft.

Beste idee van Nederland
Geniale ideeën toch?! Vinden ook de programmamakers van 'Het Beste idee van Nederland'. Ik heb er wel eens wat van voorbij zien komen. Van de meeste ideeën kan ik de lol niet zo inzien. Hoewel ze wel knap bedacht zijn. Maar echt praktisch blijken ze niet als het op demonstreren voor een jury aankomt. Maar van sommige ideeën betreur ik het ten zeerste dat ze nog steeds niet gewoon te koop zijn in de winkels. Zoals de frituuroliezak. Eentje die je na gebruik bovenaan bij elkaar knoopt en in één keer eruit kan trekken. Om het vervolgens bij het afval te dumpen, zonder dat je handen onder de smurrie zitten. Niks geen gedoe meer met vieze vette olie en drab. Maar wellicht is het ook maar goed dat dat er nog niet is en frituren zo van tijd tot tijd een karwei is waar je drie keer over na moet denken of je dat nou écht wel wilt.

Misschien dat als ík drie keer nadenk, er ook wel een interressant idee uit míjn brein ontspruit. Maar tot die tijd zou ik willen dat ik het bovenstaande allemaal zelf bedacht had ...