Tussen alle drukke bedrijven door ben ik ijverig in de weer voor de jaarlijkse pompoenenmarkt. Die nadert met rasse schreden. Rasser dan ik kan bijwerken vermoed ik, aangezien er nog zo'n Appie Heijn tas of twee, drie vol staat met spul dat nog af moet.
Projectjes
Naast de inmaak van chutney en jam ben ik ook aan het breien en haken geslagen. Kleine projectjes, want het moet wel leuk blijven natuurlijk. Dus kom je al gauw uit op babyspul. Niet dat klein gefrutsel sneller werkt, want gepriegel kost vele malen meer tijd dan flinke lappen die je achter elkaar kunt produceren. Maar klein spul zie je wel sneller groeien tot wat het zou moeten worden. Volgens de beschrijving dan. En volgens de prachtige plaatjes in de boekjes. Ik durf te wedden dat de makers van al die pluizige bolletjes poetskatoen die tot knuffels of babyvestjes verheven zijn, er maaaanden over gedaan hebben. Dat kan gewoon niet anders. Afgaande op mijn eigen tempo dan.
Knuffels breien
Een week of twee geleden kreeg ik van een vriendin een boekje met knuffels om te haken en/of te breien. Scháttig. Echt waar. Op de plaatjes. Echt snoezig. Ik ben er meteen mee begonnen om het uit te proberen. En na een heleboel getel en nagetel bleek dat er gewoon een fout in de beschrijving stond, waardoor mijn uitprobeersel een buitenboordmodel dreigde te worden. Na de fout te hebben aangepast werd het wel wat. Mijn gezichtsloze kaboutertje met geknoopte armpjes en beentjes. Alleen, toen ik het gezicht moest formeren ( ik heb er echt geen ander woord voor in dit geval, want je moet het met vulspul in model zien te krijgen), stond er in de beschrijving dat ik het nekje eerst moest fronselen.
Vlaams
Nooit, echt nóóit van gehoord. En fronselen googelen is ook nog niet zo één, twee, drie gebeurd. Zelfs niet op Belgische sites, want het voorbeeldboekje bleek van Vlaamse makelij. Pas na héél veel speurwerk kwam ik er achter dat het een Vlaamse uitdrukking is voor rimpelen. Tsja. Dát had ik zelf kunnen bedenken. Maar deed dat niet. Of in elk geval te laat. De Belgen gebruiken wel vaker letterlijke woorden voor dingen die in mijn alledaagse leven heel anders heten.
Zo heb ik eens een recept voor een kwarktaart uit de oven aan mijn Belgische vriendin gegeven. Ze wilde hem gaan maken en kocht de ingrediënten. Maar helaas, het feest ging niet door. In heel België was geen kwark te krijgen. En dat was toch wel een essentieel onderdeel.
Toen ik niet lang daarna voor een paar dagen bij haar ging logeren, ben ik met haar meegegaan naar de supermarkt. Dat bestond toch niet: geen kwark in België te koop. We liepen linea recta naar het koelvak en ik plukte er meteen een flinke pot kwark uit. 'Ahhhh ... platte kaas !!!!!', riep ze uit.
Rijker
Maar goed, ik ben weer een woord rijker: Fronselen.
Vanmiddag had ik mijn Belgische vriendin op visite. Heel gezellig. Ik vertelde haar over mijn nieuwe Vlaamse woord. 'Ah ja. Fronselen.' Deed ze voor met haar voorhoofd. Duidelijk ja. Nu breek ik dus niet alleen mijn hoofd over mijn punnikwerkjes, ik fronsel het er ook nog bij ...
zondag 30 september 2012
zondag 16 september 2012
Zondag
Het is zondag. Maar geef mij maar maandag, eerlijk gezegd. Zondag vond ik vroeger thuis al niks en tegenwoordig is dat niet heel veel beter.
Vloer
Op de eerste dag van de week werd vroeger bij ons thuis het huis met bezemen gekeerd. Letterlijk. De visite van de dag ervoor liet meestal wel sporen van aanwezigheid na, onder andere op de ongelijke natuurstenen tegelvloer. Bovendien hadden wij een kat, dus dat stofte en haarde best als je dat niet bijhield. Na het vegen werd er gestofzuigd en daarna gedweild. Dan glom de hele vloer weer antraciet glimmend en brak je bijna je nek als je niet oppaste en afgeleid werd door al dat schoons. Want, zoals gezegd: de vloer was ongelijk. Dat is hij nog overigens. Een volgende bewoner moet er mijns inziens eerst een egaliseerschuurmachine, of hoe zo'n ding heten mag, overheen halen. Hoewel de 'charme' van de oneffenheden uit de natuur dan natuurlijk wel verloren gaan.
Koffiepauze
Na het vegen, zuigen, dweilen van de vloer was er meestal eerst koffie. Met de restjes koek van de dag er voor. Daar kregen we dan altijd een schoteltje mèt servet bij. Want om nu de vloer meteen weer onder te kruimelen ...
En na de koffiepauze werden mijn zus en ik geacht aan het huiswerk te gaan, of anderszins nuttig bezig te zijn. Mijn vader bekeek dan meestal een Krimi uit de oude doos op een Duitse zender. De zeer oude doos, mag ik wel zeggen, met fenomenen als Heinz Rühmann. Ja, ik kan het ook niet helpen dat die man zo heette. Als kind heb ik heel wat Duits gezien op teevee. Al was het maar omdat ik dat interessanter vond dan mijn huiswerk. Of poetswerk. Want vaak ging mijn moeder aan de tafel het koper en/of zilver zitten poetsen op zondagmiddag. Met een schuin oog op Heinz en consorten.
Rommelig
Zondag is ook nu vaak een rommelige dag bij mij. Behalve als er iets werkgerelateerds te doen is, ben ik meestal ook wel huishoudelijk bezig. De wasmachine heeft een paar keer ijverig staan draaien en mijn wasrek hangt weer overvol. En, geheel in navolging van mijn moeder, doe ik vaak op zondag ook 'iets extra's'. Zonder meneer Rühmann. Ik kan geloof ik niet eens een Duitse zender krijgen via mijn abonnement. Maar ik heb me er ook nog niet heel erg in verdiept.
Kleefpasta
Momenteel staat er een pan chutney te pruttelen. Als extraatje. Ik heb net lege potjes uit de hete soda gehaald en ze goed afgespoeld. Staan ze maar vast klaar als de chutney op smaak en op dikte is. Maar oh-oh wat een ellendige potjes had ik deze ronde. En ik vond ze nog wel zo leuk, van dat Italiaanse merk. Past net zo mooi bij chutney, had ik bedacht. Alleen zaten de etiketten, die er normaal gesproken zó affloepen door de soda, er dit keer muurvast op verkleefd. Eindelijk waren de etiketten eraf, maar het plakspul nog niet. Ik heb geloof ik wel 40 minuten in de keuken staan soppen en boenen op de lege potjes. Het leek verdraaid wel koper poetsen, zoveel 'body' moest ik er op zetten. Totdat ik het lumineuze idee kreeg om er een mesje bij te pakken. Toen verdween de kleefpasta als sneeuw voor de zon. Had ik dat maar eerder bedacht. Maar ach, je moet wat te doen hebben hè, zo op een zondag ...
Morgen is het gelukkig weer maandag. Ik hou van 'gewoon' !
Vloer
Op de eerste dag van de week werd vroeger bij ons thuis het huis met bezemen gekeerd. Letterlijk. De visite van de dag ervoor liet meestal wel sporen van aanwezigheid na, onder andere op de ongelijke natuurstenen tegelvloer. Bovendien hadden wij een kat, dus dat stofte en haarde best als je dat niet bijhield. Na het vegen werd er gestofzuigd en daarna gedweild. Dan glom de hele vloer weer antraciet glimmend en brak je bijna je nek als je niet oppaste en afgeleid werd door al dat schoons. Want, zoals gezegd: de vloer was ongelijk. Dat is hij nog overigens. Een volgende bewoner moet er mijns inziens eerst een egaliseerschuurmachine, of hoe zo'n ding heten mag, overheen halen. Hoewel de 'charme' van de oneffenheden uit de natuur dan natuurlijk wel verloren gaan.
Koffiepauze
Na het vegen, zuigen, dweilen van de vloer was er meestal eerst koffie. Met de restjes koek van de dag er voor. Daar kregen we dan altijd een schoteltje mèt servet bij. Want om nu de vloer meteen weer onder te kruimelen ...
En na de koffiepauze werden mijn zus en ik geacht aan het huiswerk te gaan, of anderszins nuttig bezig te zijn. Mijn vader bekeek dan meestal een Krimi uit de oude doos op een Duitse zender. De zeer oude doos, mag ik wel zeggen, met fenomenen als Heinz Rühmann. Ja, ik kan het ook niet helpen dat die man zo heette. Als kind heb ik heel wat Duits gezien op teevee. Al was het maar omdat ik dat interessanter vond dan mijn huiswerk. Of poetswerk. Want vaak ging mijn moeder aan de tafel het koper en/of zilver zitten poetsen op zondagmiddag. Met een schuin oog op Heinz en consorten.
Rommelig
Zondag is ook nu vaak een rommelige dag bij mij. Behalve als er iets werkgerelateerds te doen is, ben ik meestal ook wel huishoudelijk bezig. De wasmachine heeft een paar keer ijverig staan draaien en mijn wasrek hangt weer overvol. En, geheel in navolging van mijn moeder, doe ik vaak op zondag ook 'iets extra's'. Zonder meneer Rühmann. Ik kan geloof ik niet eens een Duitse zender krijgen via mijn abonnement. Maar ik heb me er ook nog niet heel erg in verdiept.
Kleefpasta
Momenteel staat er een pan chutney te pruttelen. Als extraatje. Ik heb net lege potjes uit de hete soda gehaald en ze goed afgespoeld. Staan ze maar vast klaar als de chutney op smaak en op dikte is. Maar oh-oh wat een ellendige potjes had ik deze ronde. En ik vond ze nog wel zo leuk, van dat Italiaanse merk. Past net zo mooi bij chutney, had ik bedacht. Alleen zaten de etiketten, die er normaal gesproken zó affloepen door de soda, er dit keer muurvast op verkleefd. Eindelijk waren de etiketten eraf, maar het plakspul nog niet. Ik heb geloof ik wel 40 minuten in de keuken staan soppen en boenen op de lege potjes. Het leek verdraaid wel koper poetsen, zoveel 'body' moest ik er op zetten. Totdat ik het lumineuze idee kreeg om er een mesje bij te pakken. Toen verdween de kleefpasta als sneeuw voor de zon. Had ik dat maar eerder bedacht. Maar ach, je moet wat te doen hebben hè, zo op een zondag ...
Morgen is het gelukkig weer maandag. Ik hou van 'gewoon' !
zondag 2 september 2012
Dieven
De weduwe van mijn vader klonk een beetje paniekerig door de telefoon. Er zat politie bij haar binnen, omdat er zojuist was ingebroken.
Ingebroken
's Avonds, toen ik even naar haar toe ging, kreeg ik het hele verhaal te horen. Ze had in de tuin gewerkt en de achterdeur open gelaten. Ze was immers thuis, al was ze dan in de tuin. Toen ze naar binnen ging om iets te drinken, kwam ze hem in de woonkamer tegen. Hij kon het huis alleen maar weer uit, zoals hij erin was gekomen. Via de achterdeur. Dankzij mijn vader zaliger, die het huis hermetisch heeft afgelsoten bij alle ramen en deuren, behalve dus de achterdeur. Die noemden wij thuis dan ook oneerbiedig 'de artiesteningang'.
"Een heeele aaardige jongen". Hij had zó'n lief gezicht! En hij zei meteen "Ik doe u niks mevrouw, ik wil alleen maar weg." 'Ik had hem wel koffie willen aanbieden, dan hadden we het er over kunnen hebben, maar hij was weg voor ik er erg in had." Aldus de weduwe, die ondanks haar zwarte band in judo, te verbouwereerd was om andere actie te ondernemen, dan hem koffie te willen aanbieden. "En hij heeft echt heel keurig 'gewerkt'. Overal in huis zijn nette stapeltjes en hij heeft eigenlijk helemaal geen rommel gemaakt. En weet je waar ik de meeste schik in heb? Hij heeft mijn nep-portemonneetje gevonden!! Die ligt voor het grijpen in de la. Een hele dikke portemonnee. Met allemaal blanco papiertjes en eentje met een opschrift: "U bent gefopt dief! En u staat ook op de foto!" Leuk he ??!! "
Oh well, gelukkig ziet ze er de 'humor' van in. Het had heel anders kunnen aflopen natuurlijk. En hij is er met maar een kleine buit vandoor. Maar toch!! En op klaarlichte dag!!
Pikken
En nu hebben wij dieven in onze tuin. Hele kieskeurige dieven. Die 'werken' ook aardig netjes moet ik zeggen. Én we zien ze. Op klaarlichte dag. Ze keren regelmatig terug. De merels hebben onze druiven ontdekt. Ze pikken er zorgvuldig de roodgerijpten tussenuit. Ze kijken schuw en schuldbewust naar binnen als ze op de pergola rondhangen, om vervolgens met een mooie ronde druif in hun bek weg te fladderen. Ja, we zien ze. En we hebben er wel lol in ook. We hoeven ze geen koffie aan te bieden. Hun buikjes zijn al rond met druif. En er hangen er toch genoeg. Hoewel ze wel hard gaan zo. Maar ach, merels kunnen volgens sommigen geen boodschappen doen bij de Appie Heijn. Hoewel ik daar mijn twijfels over heb, want er hangen er genoeg rond bij 'onze' Appie. Bij de afvalcontainers wel te verstaan. Merels, kauwtjes, gaaien en ander fladderend gespuis.
Dieven
En nu moeten wij eigenlijk nodig zelf op het dievenpad. Achter in onze eigen tuin. Daar heb ik 'experiment tomatenstruik'. Het struikt er best, maar het tomaat er voor geen meter. Nu heb ik ergens gelezen dat je tomaten op tijd moet 'dieven'. De bloemetje eruit en de takken daarna insnoeien. Dan schijnen ze het wél te doen. Maar ik heb geen flauw idee van tomatentuinieren. Dus ik doe maar wat. En ik ben kennelijk geen goeie dievegge. Want er hangen alleen maar een paar kleine zielige groene tomaatjes, daar waar het label trossen vol rode, sappige vruchten belooft.
Misschien kan ik bij die aaardige jongeman in de leer, of bij de merels in mijn tuin. Zij weten kennelijk opperbest hoe dat moet. Dieven.
Associatie
En verder heb ik een binnenpretje dat naar buiten komt, als ik al het diefgebeuren associeer met een boek dat ik ooit heb gelezen. De kantelen kantelen, met de klemtoon op de tweede lettergreep bij het eerste woord (kantélen) en op de eerste bij het tweede woord (kàntelen).
Geschreven door Olaf J. de Landell, waar in zijn boek een jonkvrouwe verrast wordt door een charmante dief, die haar volledig inpakt (waar heb ik dat eerder voorbij zien komen?). Hij spreekt zoetgevooisd tegen haar en doet alsof hij van niks weet en zeker geen kwaad in de zin heeft. Op een gegeven moment verzucht de jonkvrouwe "U lijkt wel een dichter!" Waarop de vriendelijke dief haar geheel naar waarheid antwoord: "Nou, ... eigenlijk ben ik meer een opener..."
Ingebroken
's Avonds, toen ik even naar haar toe ging, kreeg ik het hele verhaal te horen. Ze had in de tuin gewerkt en de achterdeur open gelaten. Ze was immers thuis, al was ze dan in de tuin. Toen ze naar binnen ging om iets te drinken, kwam ze hem in de woonkamer tegen. Hij kon het huis alleen maar weer uit, zoals hij erin was gekomen. Via de achterdeur. Dankzij mijn vader zaliger, die het huis hermetisch heeft afgelsoten bij alle ramen en deuren, behalve dus de achterdeur. Die noemden wij thuis dan ook oneerbiedig 'de artiesteningang'.
"Een heeele aaardige jongen". Hij had zó'n lief gezicht! En hij zei meteen "Ik doe u niks mevrouw, ik wil alleen maar weg." 'Ik had hem wel koffie willen aanbieden, dan hadden we het er over kunnen hebben, maar hij was weg voor ik er erg in had." Aldus de weduwe, die ondanks haar zwarte band in judo, te verbouwereerd was om andere actie te ondernemen, dan hem koffie te willen aanbieden. "En hij heeft echt heel keurig 'gewerkt'. Overal in huis zijn nette stapeltjes en hij heeft eigenlijk helemaal geen rommel gemaakt. En weet je waar ik de meeste schik in heb? Hij heeft mijn nep-portemonneetje gevonden!! Die ligt voor het grijpen in de la. Een hele dikke portemonnee. Met allemaal blanco papiertjes en eentje met een opschrift: "U bent gefopt dief! En u staat ook op de foto!" Leuk he ??!! "
Oh well, gelukkig ziet ze er de 'humor' van in. Het had heel anders kunnen aflopen natuurlijk. En hij is er met maar een kleine buit vandoor. Maar toch!! En op klaarlichte dag!!
Pikken
En nu hebben wij dieven in onze tuin. Hele kieskeurige dieven. Die 'werken' ook aardig netjes moet ik zeggen. Én we zien ze. Op klaarlichte dag. Ze keren regelmatig terug. De merels hebben onze druiven ontdekt. Ze pikken er zorgvuldig de roodgerijpten tussenuit. Ze kijken schuw en schuldbewust naar binnen als ze op de pergola rondhangen, om vervolgens met een mooie ronde druif in hun bek weg te fladderen. Ja, we zien ze. En we hebben er wel lol in ook. We hoeven ze geen koffie aan te bieden. Hun buikjes zijn al rond met druif. En er hangen er toch genoeg. Hoewel ze wel hard gaan zo. Maar ach, merels kunnen volgens sommigen geen boodschappen doen bij de Appie Heijn. Hoewel ik daar mijn twijfels over heb, want er hangen er genoeg rond bij 'onze' Appie. Bij de afvalcontainers wel te verstaan. Merels, kauwtjes, gaaien en ander fladderend gespuis.
Dieven
En nu moeten wij eigenlijk nodig zelf op het dievenpad. Achter in onze eigen tuin. Daar heb ik 'experiment tomatenstruik'. Het struikt er best, maar het tomaat er voor geen meter. Nu heb ik ergens gelezen dat je tomaten op tijd moet 'dieven'. De bloemetje eruit en de takken daarna insnoeien. Dan schijnen ze het wél te doen. Maar ik heb geen flauw idee van tomatentuinieren. Dus ik doe maar wat. En ik ben kennelijk geen goeie dievegge. Want er hangen alleen maar een paar kleine zielige groene tomaatjes, daar waar het label trossen vol rode, sappige vruchten belooft.
Misschien kan ik bij die aaardige jongeman in de leer, of bij de merels in mijn tuin. Zij weten kennelijk opperbest hoe dat moet. Dieven.
Associatie
En verder heb ik een binnenpretje dat naar buiten komt, als ik al het diefgebeuren associeer met een boek dat ik ooit heb gelezen. De kantelen kantelen, met de klemtoon op de tweede lettergreep bij het eerste woord (kantélen) en op de eerste bij het tweede woord (kàntelen).
Geschreven door Olaf J. de Landell, waar in zijn boek een jonkvrouwe verrast wordt door een charmante dief, die haar volledig inpakt (waar heb ik dat eerder voorbij zien komen?). Hij spreekt zoetgevooisd tegen haar en doet alsof hij van niks weet en zeker geen kwaad in de zin heeft. Op een gegeven moment verzucht de jonkvrouwe "U lijkt wel een dichter!" Waarop de vriendelijke dief haar geheel naar waarheid antwoord: "Nou, ... eigenlijk ben ik meer een opener..."
Abonneren op:
Posts (Atom)