Vorig weekend waren we op bezoek bij vrienden. Toen we gezellig aan de koffie zaten, piepte de I-Pad die op de bankleuning lag. Met een grijns werd de Pad opgepakt en er verscheen een kruiswoordpuzzelachtig scherm. Na toegekeken te hebben, begon ik me uiteraard met de neer te leggen mogelijkheden te bemoeien en voor ik het wist zat ík met het ding in mijn handen mijn brein te breken op veel te veel klinkers en een Q.
Scrabble
Het heeft in mijn beleving veel weg van Scrabble. Dat deden we vroeger thuis. Vaak. We waren zelfs één van de eersten die zo'n houten draaikruis hadden, waarmee je het Scrabblebord naar de volgende speler toe kon draaien. Onderin de doos liggen nog steeds de optelbriefjes van de scores van mijn moeder, zus en diverse logees, die er ook aan moesten geloven. Pure nostalgie, om de handschriften terug te zien van sommigen die er allang niet meer zijn. Word ik wel een beetje weemoedig van. Ik kan me de sfeer van een potje Scrabble nog levendig voor de geest halen.
Cellogoegen
Toen het fenomeen Scrabble pas op de markt verscheen, weidden ook cabaretiers daar een deel van hun speeches aan. Zo noemde Toon Hermans het al gauw 'cellogoegen', omdat er de meest wonderlijke woorden werden neergelegd. Woorden werden ter plekke verzonnen en menig ruzie ontstond. Wij speelden het thuis met de Dikke Van Dale. Als het dáár in stond, mocht het. Behalve afkortingen, daar deden we niet aan. Maar cellogoegen is er met Wordfeud niet meer bij. Als de Van Apple het woord niet kent, keurt hij het gewoon niet goed en mag je iets nieuws verzinnen. Heel vervelend, want sommige woorden die vroeger bij ons thuis wèl mochten, krijg ik nu dus doodleuk teruggekaatst.
Helper
Inmiddels bestaat er uiteraard wèl een helper. Het gaat zelfs zó ver, dat je de helper gewoon je spel kan laten overnemen. Als je wilt, berekent hij de beste kansen voor je met de letters die je hebt en zegt hij ook waar je ze kwijt kan. En hij bedenkt de woorden natuurlijk voor je. Ik vraag me wel af wat dan nog de gein van het hele spel is. Tenzij je alleen maar wenst te winnen, zonder je hersenen te gebruiken natuurlijk. Zoiets als een trilplaat als je af wilt vallen en daar zelf niet echt iets voor wilt doen. Tegen het eerste liep mijn nichtje afgelopen week soort van tegenaan. Een random speler wilde met haar de strijd wel aan. Zij speelt het nog een moeilijkheidsgraadje hoger dan ik, want zij speelt het in het Engels. Goed om je Engels bij te houden, dat wèl. En heel internationaal natuurlijk. Maar lastig. Dat ondervond zij ook. Haar tegenspeler leek er totaal geen moeite mee te hebben. Het ene gecompliceerde woord na het andere verscheen en al gauw liep zij al mijlen ver achter qua score. Op een gegeven moment was er een zodanige achterstand, dat er totaal geen lol meer aan was en zij er de brui aan wilde geven. Het spel kent ook een chatfunctie. En toen zij het spel wilde afbreken, kreeg ze een scheldkannonade over zich heen in het meest gebrekkige Engels dat je je voor kunt stellen. Het was al een breinbreker op zich om het te ontwarren. Hoezo helpfunctie ingeschakeld?
WFftw
Maar het is natuurlijk wel de lol om je woorden zodanig te kiezen en neer te leggen dat je wint. Wordfeud for the win! Sinds vorig weekend ben ik dus ook 'om'. Diezelfde avond kreeg ik een tweede I-Pad in handen en zaten wij met z'n tweeën héél gezellig op de bank te Wordfeuden, terwijl de andere twee zaten mee te genieten zeg maar. Eenmaal thuis is het spel voor mij gedownload. En sindsdien speel ik op de I-Pad van mijn wederhelft, want ik heb zo'n ding (nog) niet. Heel apart overigens om te Scrabbelen, zo blijf ik het toch maar noemen, op afstand. Ik ga er vanuit dat mijn 'tegenstander' de helper niet gebruikt. En als dat wèl het geval is, dan is het nog een uitdaging op zich om de helper te slim af te zijn natuurlijk. Wij spelen het gelukkig in het Nederlands. De eerste partij heb ik uit handen moeten geven. De tweede heb ik gewonnen. Toen mijn medespeler daarna om revanche vroeg, ben ik spoorslags op zoek gegaan naar hoe ik moest 'inviten'. Het eindresultaat was dat er 3 (!!!) invites uit zijn gegaan. Eens een noob ... En uiteindelijk spelen we nu dus 3 tegelijk. Mijn medespeler speelt overigens 6 partijen tegelijk. Maar ik hou het voorlopig maar bij één opponent. Lastig zat. De uitdaging voor mijn medespeler is om de 500 punten te passeren. Tot nu toe blijven we ergens tussen de 300 en 400 hangen. Dus dat blijft nog wel even een uitdaging. Althans, voor wie met mij als tegenspeler aan de slag is. Maar eh ... ik hoor een piep geloof ik ... dus ik ga even kijken of ik al weer ben ...
zaterdag 15 oktober 2011
woensdag 5 oktober 2011
Dat zeg ik ...
Wie kent ze niet? De twee typetjes van de Gamma reclames, die er helaas in 2010 na 14 jaar mee gestopt zijn. De klussende buurman Sjaak en de immer secure Freek Wíllem. Een echt favoriet spotje had ik niet, hoewel ik sommige vondsten meer dan subliem vond. Zoals die uit 2008 van de troonrede, met Freek Willem op de troon die ons aansprak met Klusgenoten, terwijl Sjaak naast hem stond met een lint schuin over zijn shirt, waarop te lezen stond Very Sjerp.
Nieuw spotje
Mochten Freek Willem en Sjaak alsnog gecharterd worden om de Gamma ouderwets onder de aandacht te brengen, dan heb ik hèt script voor een nieuw spotje voor ze. Jullie zijn hierbij mijn getuigen, dat het ècht uit míjn eigen ervaring komt bij de Gamma hier om de hoek. We hoefden alleen maar 'even' een plaatje Trespa. Want manlief heeft besloten om zijn schildertechnieken op een paneel uit te proberen. En na enige tips van hulpvaardigen en doe-het-zelfexperts op het gebied van schilderen, besloot hij om het er op te wagen. De Trespa was vlug gevonden. Maar toen ...
Snijkosten
De plaat die we uit de stelling plukten moest nog wel even op maat gesneden worden. Dus in de rij bij de verzaagcorner. Slechts twee wachtenden voor ons. Dus dat viel nog mee. De plank werd keurig verzaagd op de gewenste centimeters en er werd een bon voor bij de kassa uitgeschreven. Want als ze dat niet doen, dan plukken onverlaten doodleuk twee extra planken uit het schap en leveren zo drie platen voor de prijs van één aan de kassa af. Dus de bon moest wel secuur. Zodat de drie onderdelen maar voor één uitleg vatbaar waren. Hoe verzin je het ...
Klantenpas
Aansluiten bij de kassarij dus. Met z'n zevenen bij één geopende kassa. Er werd een tweede kassa geopend en een oudere dame blèrde vanuit de achterhoede dat zíj nu aan de beurt waren. Ze toog man en kar met afgeprijsde tuinspullen mee en denderde de pasgeopende kassa door. Wij bleven maar in de rij waar we stonden. Hadden we achteraf wellicht beter niet kunnen doen. Murphy's law loert ook óveral om de hoek. Enfin, toen we eindelijk aan de beurt waren, werd er gevraagd of we een klantenpas hadden. Nee dus. "Nou, dan moet er zaagbijdrage bij op." Oké. Dus werd er drie keer zaagkosten aangeslagen. Waarop mijn eega vroeg:"Hoezo drie keer?" "Nou .. u moet zaagbijdrage betalen, want u heeft geen klantenpas." "Ja, dat snap ik, maar hoezo drie keer dan?" Vertwijfeld keek de cassière naar de drie planken. Tsja ... drie planken ... "Maar daar is dan toch maar twéé keer de zaagmachine doorheen gegaan?" "U moet zaagbijdrage betalen en als u het er niet mee eens bent, dan is dáár de Servicebalie." Oké...
Servicebalie
Omdat het toch zowat om de prijs van een half pak melk ging en omdat we de tijd hadden en omdat die panelen anders onterecht duur uitvielen, zijn we in de rij bij de klantenbalie gaan staan. Tsjaa ... vijf wachtende klanten en één hulpvaardige jongeman die niet gek te maken was en op zijn gemak teruggeleverde attributen in de verpakkingen stond te proppen. Zijn collega was even een ouder echtpaar helpen, die wat tuinmeubelen hadden aangeschaft. Alleen waren het een beetje veel tuinmeubelen voor een beetje een te krappe auto ... Terwijl we nog stonden te wachten kwam de collega terug de winkel in. Het bleek dezelfde man te zijn als die onze Trespaplaat had staan versnijden. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog toen hij ons zag staan en wij legden uit waarom we in de rij stonden. Hij liep rood aan van ergernis en zei dat hij juist géén verzaagkosten had gerekend voor 'dat stukkie plaat'. Tegen zijn collega zei hij dat we het hele zaagbijdragebedrag terug moesten krijgen.
Teruggaaf
Toen we uiteindelijk, na zeker 20 minuten als het niet langer was, aan de beurt waren, bleek dat nog niet zo'n makkelijk karwei te zijn. De scanner 'pakte' het niet. En bij de andere kassa ook niet. Wat nu? "Nou, dan geef ik u wel een tegoedbon terug, als u dat goed vind." Ja hoor, dat vonden we prima. "Ja, alleen krijgt u dan wel het dubbele bedrag in een tegoedbon, want een klein bedrag 'pakt' hij niet. Wie of wat 'hij' dan ook mocht zijn. Nou, geen probleem hoor. Dan maar het dubbele bedrag. "Maar eh ... had ik de tegenwoordigheid van geest ... voor die tegoedbonnen ... heb ik daar dan een klantenpas bij nodig?" Ja, dat had ik daar bij nodig. "Ja maar, die heb ik dus niet." "Oh maar als u die niet heeft, moet u zaagbijdrage betalen." Jaha... dat snappen we, maar niet drie keer voor twee keer doorzagen. Toch ??!! "Eh ja, maar mijn collega zei dat u het hele bedrag terug moest krijgen, dus dan loop ik wel even naar de betreffende kassa." Oké ...
Dat zeg ik ...
Bij de kassa konden er alleen tegoedbonnen van weer een ander bedrag worden uitgedraaid. Geld cash teruggeven deden ze niet aan, want dan klopte de kassa niet meer. Maar voor een tegoedbon heb ik toch een klantenpas nodig ?? "Oh ja. Nou weet u wat..." En toen kreeg ik een formuliertje onder mijn neus geschoven. "Als u die even voor mij invult, dan gaan we het anders doen." ( Intussen werd de rij wachtenden er echt niet kleiner op, maar een kniesoor die daar op let) Nadat ik mijn gegevens had ingevuld, kreeg ik een klantenpas toegeschoven. Waar hij die zo snel vandaan toverde mag Joost weten, maar toen ging het opeens héél snel. De nummers werden overgeschreven en daarna ingescand en toen kreeg in contanten (!!) het hele verzaagbedrag cash uitgekeerd. "Nou, dankjewel, maar eh .. hoezo nu wel cash en hoezo nu het hele bedrag en niet voor die ene derde misrekening dan?" "U heeft nu toch een klantenpas? Dan hoeft u geen verzaagkosten te betalen." Ja ja ... duidelijk ...
Dus : mocht je een Gamma boodschap nodig hebben, zorg dan dat je een gratis klantenkaart bemachtigt. Het geeft je niet alleen korting, maar bespaart je óók nog eens zeeën van tijd, verbijstering en ergernis.
Dat zeg ik ... Gamma !
Nieuw spotje
Mochten Freek Willem en Sjaak alsnog gecharterd worden om de Gamma ouderwets onder de aandacht te brengen, dan heb ik hèt script voor een nieuw spotje voor ze. Jullie zijn hierbij mijn getuigen, dat het ècht uit míjn eigen ervaring komt bij de Gamma hier om de hoek. We hoefden alleen maar 'even' een plaatje Trespa. Want manlief heeft besloten om zijn schildertechnieken op een paneel uit te proberen. En na enige tips van hulpvaardigen en doe-het-zelfexperts op het gebied van schilderen, besloot hij om het er op te wagen. De Trespa was vlug gevonden. Maar toen ...
Snijkosten
De plaat die we uit de stelling plukten moest nog wel even op maat gesneden worden. Dus in de rij bij de verzaagcorner. Slechts twee wachtenden voor ons. Dus dat viel nog mee. De plank werd keurig verzaagd op de gewenste centimeters en er werd een bon voor bij de kassa uitgeschreven. Want als ze dat niet doen, dan plukken onverlaten doodleuk twee extra planken uit het schap en leveren zo drie platen voor de prijs van één aan de kassa af. Dus de bon moest wel secuur. Zodat de drie onderdelen maar voor één uitleg vatbaar waren. Hoe verzin je het ...
Klantenpas
Aansluiten bij de kassarij dus. Met z'n zevenen bij één geopende kassa. Er werd een tweede kassa geopend en een oudere dame blèrde vanuit de achterhoede dat zíj nu aan de beurt waren. Ze toog man en kar met afgeprijsde tuinspullen mee en denderde de pasgeopende kassa door. Wij bleven maar in de rij waar we stonden. Hadden we achteraf wellicht beter niet kunnen doen. Murphy's law loert ook óveral om de hoek. Enfin, toen we eindelijk aan de beurt waren, werd er gevraagd of we een klantenpas hadden. Nee dus. "Nou, dan moet er zaagbijdrage bij op." Oké. Dus werd er drie keer zaagkosten aangeslagen. Waarop mijn eega vroeg:"Hoezo drie keer?" "Nou .. u moet zaagbijdrage betalen, want u heeft geen klantenpas." "Ja, dat snap ik, maar hoezo drie keer dan?" Vertwijfeld keek de cassière naar de drie planken. Tsja ... drie planken ... "Maar daar is dan toch maar twéé keer de zaagmachine doorheen gegaan?" "U moet zaagbijdrage betalen en als u het er niet mee eens bent, dan is dáár de Servicebalie." Oké...
Servicebalie
Omdat het toch zowat om de prijs van een half pak melk ging en omdat we de tijd hadden en omdat die panelen anders onterecht duur uitvielen, zijn we in de rij bij de klantenbalie gaan staan. Tsjaa ... vijf wachtende klanten en één hulpvaardige jongeman die niet gek te maken was en op zijn gemak teruggeleverde attributen in de verpakkingen stond te proppen. Zijn collega was even een ouder echtpaar helpen, die wat tuinmeubelen hadden aangeschaft. Alleen waren het een beetje veel tuinmeubelen voor een beetje een te krappe auto ... Terwijl we nog stonden te wachten kwam de collega terug de winkel in. Het bleek dezelfde man te zijn als die onze Trespaplaat had staan versnijden. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog toen hij ons zag staan en wij legden uit waarom we in de rij stonden. Hij liep rood aan van ergernis en zei dat hij juist géén verzaagkosten had gerekend voor 'dat stukkie plaat'. Tegen zijn collega zei hij dat we het hele zaagbijdragebedrag terug moesten krijgen.
Teruggaaf
Toen we uiteindelijk, na zeker 20 minuten als het niet langer was, aan de beurt waren, bleek dat nog niet zo'n makkelijk karwei te zijn. De scanner 'pakte' het niet. En bij de andere kassa ook niet. Wat nu? "Nou, dan geef ik u wel een tegoedbon terug, als u dat goed vind." Ja hoor, dat vonden we prima. "Ja, alleen krijgt u dan wel het dubbele bedrag in een tegoedbon, want een klein bedrag 'pakt' hij niet. Wie of wat 'hij' dan ook mocht zijn. Nou, geen probleem hoor. Dan maar het dubbele bedrag. "Maar eh ... had ik de tegenwoordigheid van geest ... voor die tegoedbonnen ... heb ik daar dan een klantenpas bij nodig?" Ja, dat had ik daar bij nodig. "Ja maar, die heb ik dus niet." "Oh maar als u die niet heeft, moet u zaagbijdrage betalen." Jaha... dat snappen we, maar niet drie keer voor twee keer doorzagen. Toch ??!! "Eh ja, maar mijn collega zei dat u het hele bedrag terug moest krijgen, dus dan loop ik wel even naar de betreffende kassa." Oké ...
Dat zeg ik ...
Bij de kassa konden er alleen tegoedbonnen van weer een ander bedrag worden uitgedraaid. Geld cash teruggeven deden ze niet aan, want dan klopte de kassa niet meer. Maar voor een tegoedbon heb ik toch een klantenpas nodig ?? "Oh ja. Nou weet u wat..." En toen kreeg ik een formuliertje onder mijn neus geschoven. "Als u die even voor mij invult, dan gaan we het anders doen." ( Intussen werd de rij wachtenden er echt niet kleiner op, maar een kniesoor die daar op let) Nadat ik mijn gegevens had ingevuld, kreeg ik een klantenpas toegeschoven. Waar hij die zo snel vandaan toverde mag Joost weten, maar toen ging het opeens héél snel. De nummers werden overgeschreven en daarna ingescand en toen kreeg in contanten (!!) het hele verzaagbedrag cash uitgekeerd. "Nou, dankjewel, maar eh .. hoezo nu wel cash en hoezo nu het hele bedrag en niet voor die ene derde misrekening dan?" "U heeft nu toch een klantenpas? Dan hoeft u geen verzaagkosten te betalen." Ja ja ... duidelijk ...
Dus : mocht je een Gamma boodschap nodig hebben, zorg dan dat je een gratis klantenkaart bemachtigt. Het geeft je niet alleen korting, maar bespaart je óók nog eens zeeën van tijd, verbijstering en ergernis.
Dat zeg ik ... Gamma !
dinsdag 4 oktober 2011
ANWB
Dit jaar bestaat de Algemene Nederlandsche Wielrijders-Bond 65 jaar. Maar aan pensioen wordt nog niet gedacht. Sterker nog: ter ere van dit feit organiseren ze dit jaar van alles. En ze timmeren ook nog steeds aardig aan de weg. Zo willen ze in de nabije toekomst GPS inzetten, om de exacte locatie van een pechgeval nog sneller te bereiken. Om maar eens wat te noemen.
Hulp
Persoonlijk heb ik nog nooit met de ANWB van doen gehad, behalve dan met de Schotse variant, maar dat is een verhaal op zich. Tot nu toe hoor en lees ik alleen maar lof over de Nederlandse service. Maar ach, als je ergens met pech staat en je weet dat er hulp onderweg is, dan is dat al een geruststelling op zich lijkt mij. Dan wil je graag wachten op mannetjes die wèl weten hoe je de band moet verwisselen, of die snappen waarom er rode lampjes flikkeren. Zelf liet ik het nooit zo ver komen. Als er maar één rammeltje onbekend klinkt, of één lichtje te lang aan blijft, dan is mijn bestemming linea recta Garage met hoofdletter G. Ik moet zeggen dat ik al een poosje niet naar een Garage gereden ben, maar ik zal de wegengoden maar niet verzoeken.
Complimenten
Op hun website publiceert de ANWB o.a. de complimenten die ze krijgen. Daar zitten hele warme woorden tussen. Zoals van iemand die problemen met zijn motorfiets had. Hij schrijft: "Ik had problemen met de voorrem en heb de WW gebeld. Zeer snel verscheen de wegenwacht van de ANWB. Het was die krullebol, die elke maand een stukje in de Kampioen schrijft. Aardige man en hij werkt secuur." Waarvan acte. En nu maar hopen dat 'die krullebol' zijn complimentje leuk vond en niet achtervolgt wordt door zijn collega's met deze welgemeende geste. Tussen de hele lijst van hulde en complimenten stond er ook een oer-Hollandse tussen: "En waar kan ik de klachten kwijt?" Nou, niet op deze openbare website vermoedelijk, maar vast wel bij een klantenservice met wachtlijn ofzo.
Geschiedenis
In 1946 begon de Wegenwacht met haar (of moet ik in dit geval 'zijn' zeggen?) diensten. Dat deden ze door de inzet van maar liefst 7 !!! Harley Davidson motoren, die heel Nederland door sjeesden om mensen met autopech de helpende hand te bieden. Die 7 motorrijders konden de pechaanvraag van de ANWB-leden met gemak aan. Pas in 1960 kwam de eerste Wegenwacht auto met mobilofoon, de befaamde gele besteleend. Renaultjes vier volgden. Acht jaar later, in 1968, werden speciale telefooncellen langs de wegen gezet en uiteindelijk in 1971 kwamen de bekende praatpalen. De eerste praatpaal stond langs de route Hoevelaken-Zwolle. Tegenwoordig rijden er 900 Wegenwacht auto's rond. Zeven dagen per week, 24 uur per dag.
Meest opmerkelijke vraag
In de afgelopen historie van de ANWB is er natuurlijk ook de meest opmerkelijke vraag gesteld. De vraag kwam van een ouder echtpaar, die op vakantie naar Engeland wilden. Ze belden de ANWB met de volgende prangende vraag: "Wij hebben gehoord dat er in Engeland links gereden wordt. Klopt dat?" "Ja, dat klopt mevrouw". "Ohw...geldt dat dan ook voor toeristen?"
Hulp
Persoonlijk heb ik nog nooit met de ANWB van doen gehad, behalve dan met de Schotse variant, maar dat is een verhaal op zich. Tot nu toe hoor en lees ik alleen maar lof over de Nederlandse service. Maar ach, als je ergens met pech staat en je weet dat er hulp onderweg is, dan is dat al een geruststelling op zich lijkt mij. Dan wil je graag wachten op mannetjes die wèl weten hoe je de band moet verwisselen, of die snappen waarom er rode lampjes flikkeren. Zelf liet ik het nooit zo ver komen. Als er maar één rammeltje onbekend klinkt, of één lichtje te lang aan blijft, dan is mijn bestemming linea recta Garage met hoofdletter G. Ik moet zeggen dat ik al een poosje niet naar een Garage gereden ben, maar ik zal de wegengoden maar niet verzoeken.
Complimenten
Op hun website publiceert de ANWB o.a. de complimenten die ze krijgen. Daar zitten hele warme woorden tussen. Zoals van iemand die problemen met zijn motorfiets had. Hij schrijft: "Ik had problemen met de voorrem en heb de WW gebeld. Zeer snel verscheen de wegenwacht van de ANWB. Het was die krullebol, die elke maand een stukje in de Kampioen schrijft. Aardige man en hij werkt secuur." Waarvan acte. En nu maar hopen dat 'die krullebol' zijn complimentje leuk vond en niet achtervolgt wordt door zijn collega's met deze welgemeende geste. Tussen de hele lijst van hulde en complimenten stond er ook een oer-Hollandse tussen: "En waar kan ik de klachten kwijt?" Nou, niet op deze openbare website vermoedelijk, maar vast wel bij een klantenservice met wachtlijn ofzo.
Geschiedenis
In 1946 begon de Wegenwacht met haar (of moet ik in dit geval 'zijn' zeggen?) diensten. Dat deden ze door de inzet van maar liefst 7 !!! Harley Davidson motoren, die heel Nederland door sjeesden om mensen met autopech de helpende hand te bieden. Die 7 motorrijders konden de pechaanvraag van de ANWB-leden met gemak aan. Pas in 1960 kwam de eerste Wegenwacht auto met mobilofoon, de befaamde gele besteleend. Renaultjes vier volgden. Acht jaar later, in 1968, werden speciale telefooncellen langs de wegen gezet en uiteindelijk in 1971 kwamen de bekende praatpalen. De eerste praatpaal stond langs de route Hoevelaken-Zwolle. Tegenwoordig rijden er 900 Wegenwacht auto's rond. Zeven dagen per week, 24 uur per dag.
Meest opmerkelijke vraag
In de afgelopen historie van de ANWB is er natuurlijk ook de meest opmerkelijke vraag gesteld. De vraag kwam van een ouder echtpaar, die op vakantie naar Engeland wilden. Ze belden de ANWB met de volgende prangende vraag: "Wij hebben gehoord dat er in Engeland links gereden wordt. Klopt dat?" "Ja, dat klopt mevrouw". "Ohw...geldt dat dan ook voor toeristen?"
Abonneren op:
Posts (Atom)