De afgelopen week was er eentje met een gouden randje. Zeventien enthousiaste cursisten deden mee aan de pilot van de Summer School. Een hoop geregel vooraf, tijdens en na, maar het was het absoluut meer dan waard. Ik kijk nu al uit naar het vervolg in 2014.
Moe maar voldaan
Toch zat ik wel voor pampus op de bank na afloop. Zolang je bezig bent, merk je geen vermoeidheid. Wil je alleen maar door. Maar als je alles los moet laten, het mooi is geweest, dan zak ik als een plumpudding in elkaar. Want ook leuke dingen doen kost energie. En als je een controlefreak bent zoals ik, dan snap je het wel. De morning-after-dip was dan ook onvermijdelijk. En er was de hele dag geen land met me te bezeilen. Niet echt. Want ik miste het geroezemoes en het geregel. De bezige bijen en de talloze dingen die er tegen me gezegd werden. En die ik bij voorkeur moest zien te onthouden. Ter ontspanning en afleiding hingen mijn wederhelft en ik 's avonds een beetje zappend voor de tv.
Pleinfeest
En daar kwam een uitzending van het pleinfeest voorbij. Nou ja, feest... Een plein was het wel. Ik geloof dat ik 'Steenwijk' voorbij heb horen komen, maar het had net zo goed Amersfoort kunnen zijn of Lutjebroek. Allerlei artiesten kwamen hun lied vertolken. Van de meesten had ik nog nóóit, maar dan ook echt nog nóóit gehoord. Dat zal wel een gebrek aan mijn Hollandse opvoeding zijn, maar dat houd ik dan maar zo. De menigte op het plein had wél van ze gehoord. En hoste er vrolijk op los. Met drinken in de hand, die er bij elke hos uitklotste. Hopla, over de broek van de buurman. Maar die stond zelf ook ijverig te hossen, dus die merkte daar niets van. Of het deerde hem niet. Dat kan ook.
Schalalali
Nu weet ik van vroeger thuis, dat mijn ouders vaak naar zulke muziekprogramma's op Duitse tv-zenders keken. Vre-se-lijk vond ik dat. Ook van die schlagervertolkers had ik nog nóóit gehoord, maar tegen wil en dank klinken hun liedjes soms nóg na in mijn oren. Zo vaak werd er naar gekeken. Destijds stond de tv prominent in de woonkamer. Er was meestal geen ontkomen aan. Mijn vader op de bank klapte in zijn handen mee en mijn moeder zong mee. Meestal kende ze de tekst niet en ging die ook te snel. Dan maakte ze er maar 'schalalali' van. Maar mijn moeder kon mooi zingen en het klonk dan ook immer harmonieus. Ik mis de stem van mijn moeder. Ik heb haar stem nog wel in mijn hoofd zitten, dat gelukkig wel, maar het is toch anders dan hem in het echt te horen. Zelfs als het om een 'schalalali' gaat. 'Schalalali' is ook vele malen beter dan 'hejahejaho', als je het mij vraagt.
Hejahejaho
De menigte op het plein hejahode er lustig op los, toen ik wanhopig mijn wederhelft aankeek. 'Dit doen we toch niet echt he? Zeg me dat we dit níet zitten te doen.' Geamuseerd keek hij mij aan en zei: 'ik voel een blog opkomen ...' 'Dan zal ik eerst toch hevig moeten mindmappen', diende ik hem van repliek. De nieuwverworven kennis uit de Summer Schoolcursus Creatief schrijven in de strijd gooiend. Weer keek hij me aan en zei: 'dat moet jij maar doen dan, want op dat plein zit er niet heel veel mind om te mappen denk ik.' Nee, dat dacht ik ook. Alleen, waarom in vredesnaam lieten we dat gehos aanstaan?? Gelukkig kreeg ik tussendoor afleiding van een WordFeud tegenstander. 'Gnoom' legde hij. Waarop ik glimlachte, omdat ik net in de afgelopen week een gnoom had opgevoerd tijdens mijn schrijfoefeningen.
We hebben de tv aan laten staan, terwijl we ieder ons ding deden. Pas op het allerlaatst deed het programma me opkijken. 'Zij gelooft in mij' deed het hele plein stil vallen. Prestatie op zich. Maar terecht. Want díe volkszanger kende ik wél. Hij is er ook al niet meer, maar dit werk volgt hem na. Zondermeer, want het is een prachtig lied, dat nu eens niet om zeep werd geholpen door een Wannabee. Ter afsluiting zong het hele plein de tekst mee. Geen 'hejahejaho' meer, maar 'zij gelooft in mij'. Zelfs ík werd er stil van. Of zou het toch vermoeidheid zijn geweest?
