Op bijna elke rotonde van onze route naar de bakker zaten ze. Veelal dames en een enkele heer. Op opklapstoeltjes en met een blocnote in hun handen. Wat ze dit maal precies telden was me niet helemaal duidelijk, maar in elk geval keurden ze onze auto geen blik waardig. Des temeer stelden ze belang in elkaar. Het zag er best gezellig uit, zo'n praatclubje in de lentezon.
Rugnummers
Toen we dichter bij ons einddoel kwamen, zagen we een hele stoet oudere kinderen fietsen. Keurig achter elkaar aan. En allemaal hadden ze een feloranje hesje aan. Mét rugnummer. 'Hee, da's handig', dacht ik hardop. 'Zo kan de juf gewoon zien welk nummer ze nog mist.' 'Nou, ze moet gewoon blijven tellen hoor', was de reactie van mijn eega. 'En volgens mij is het veel makkelijker om van 1 tot 10 te tellen zonder die rugnummers'. Tsja, daar zit inderdaad wel wat in. Al herinner ik me wel van vroeger dat we bij schoolreisjes altijd onderverdeeld werden in groepjes met een eigen oppasmoeder. En als groepje kregen we dan een zelfde gekleurde sticker opgeplakt. Een hele grote, zodat hij goed opviel in de meute. Maar die waren inderdaad dan weer niet genummerd. Misschien was dit een experiment, zo met die genummerde hesjes. Het nieuwe tellen anno 2015.
Spuit elf
Toen we de laatste rotonde van onze route naderden, met alweer klapstoeltjes, koffie en koek, kwam nummer 11 de bocht om sjezen. 'Da's met recht spuit elf', merkte manlief op. En zo te zien had nummer elf enige haast. Al zoekend zocht hij zijn weg over de rotonde, want waar waren de nummers 1 t/m 10 in vredesnaam gebleven? Het leek goed te gaan. In elk geval fietste hij richting waar wij ze eerder gespot hadden.
Kwartje
Toen we met de tas brood en aanverwanten weer richting auto liepen, zagen we nummer 12 en 14 voorbij fietsen. Nummer 13 was in geen velden of wegen te bespeuren. Maar misschien was er ook wel helemaal geen hesje nummer 13. Wie zal het zeggen. Ik weet het!' , riep de wederhelft, toen kennelijk bij hem het kwartje viel. 'Ze doen verkeersexamen!!' Ahaaa. Dat verklaarde al die in ons niet geïnteresseerde klapstoeltjes. Ik vraag me alleen wel af hoe de examenkandidaten wisten welke kant ze op moesten, want er hingen nergens aanwijzingen van linksaf, rechtsaf, of rechtdoor. En achterelkaar aanfietsen deden zo te zien alleen de nummers 1 t/m 10. Maar het is vast goed gekomen met ze. Al moesten ze een behoorlijk eind, met héél veel rotondes.
vrijdag 8 mei 2015
vrijdag 1 mei 2015
Leasekids
Eigenlijk heeft mijn eega die benaming voor ze verzonnen. Jaren geleden. Toen je alleen nog auto's kon leasen. Ze kwamen minimaal elke dinsdagavond bij ons toen ze tieners waren. Uit school mee-eten en huiswerk maken. Kletsen over wat ze dwars zat en over hun toekomstplannen en dan een dvd'tje kijken totdat ze werden opgehaald of door één van ons weggebracht.
Groot
Afgelopen weekend waren ze er weer. De twee oudsten van mijn zus. Ze kwamen zelf. Met de auto. Want ze zijn beiden allang geen tieners meer en hebben allebei hun rijbewijs op zak. En voor ons hadden ze allebei chocolaatjes in de hand. Als we ze begroeten, dan wil één van de twee het liefst nog worden opgetild en voor de ander moet ik op mijn tenen gaan staan om bij zijn naar mij toegebogen hoofd te kunnen komen. Maar verder is er eigenlijk aan hun bezoekjes, het mee-eten en kletsen niet heel veel veranderd in de afgelopen jaren. Ze zitten vertrouwd op hun eigen plekje. Tot na het eten. Daarna is het meer hangen. Alleen tijd voor een dvd'tje is er eigenlijk niet op zo'n avondje. Want de tijd vliegt voorbij. Vooral als we over vroeger beginnen. Ze worden niet groot. Ze zíjn nu groot.
Muchos nachos
Toen ik ze voor ze kwamen vroeg wat ze wilden eten, werd dat eerst even overlegd. Maar ze kwamen er niet goed uit en het werd 'we lusten eigenlijk alles wel'. Het werd muchos nachos. Een Mexicaans recept, dat door de loop der jaren helemaal aangepast is aan onze smaak. Ik heb er een hele grote ovenschaal voor. Daarin komen laagjes van rijst, bonen, sla, taco chips, saus, kaas en nog wat smaakmakers. Het stapelt behoorlijk op en wordt vanzelf 'muchos'. Dan nog even de oven in en daarna met een grote lepel door de laagjes heen scheppen, om van alles iets op je bord te krijgen. Vooral die meegebakken chips deed het hem in vroegere tijden. We hebben het gerecht er maar in gehouden.
Zwaaien
Toen ze wegreden, stonden we ze voor het raam uit te zwaaien. Ze zwaaiden naar ons terug vanuit de auto, met de display van hun mobieltje. Dat deden ze 'vroeger' al : "Want anders zie je het in het donker niet dat ik zwaai tante." Sommige dingen veranderen nooit. Gelukkig maar.
Groot
Afgelopen weekend waren ze er weer. De twee oudsten van mijn zus. Ze kwamen zelf. Met de auto. Want ze zijn beiden allang geen tieners meer en hebben allebei hun rijbewijs op zak. En voor ons hadden ze allebei chocolaatjes in de hand. Als we ze begroeten, dan wil één van de twee het liefst nog worden opgetild en voor de ander moet ik op mijn tenen gaan staan om bij zijn naar mij toegebogen hoofd te kunnen komen. Maar verder is er eigenlijk aan hun bezoekjes, het mee-eten en kletsen niet heel veel veranderd in de afgelopen jaren. Ze zitten vertrouwd op hun eigen plekje. Tot na het eten. Daarna is het meer hangen. Alleen tijd voor een dvd'tje is er eigenlijk niet op zo'n avondje. Want de tijd vliegt voorbij. Vooral als we over vroeger beginnen. Ze worden niet groot. Ze zíjn nu groot.
Muchos nachos
Toen ik ze voor ze kwamen vroeg wat ze wilden eten, werd dat eerst even overlegd. Maar ze kwamen er niet goed uit en het werd 'we lusten eigenlijk alles wel'. Het werd muchos nachos. Een Mexicaans recept, dat door de loop der jaren helemaal aangepast is aan onze smaak. Ik heb er een hele grote ovenschaal voor. Daarin komen laagjes van rijst, bonen, sla, taco chips, saus, kaas en nog wat smaakmakers. Het stapelt behoorlijk op en wordt vanzelf 'muchos'. Dan nog even de oven in en daarna met een grote lepel door de laagjes heen scheppen, om van alles iets op je bord te krijgen. Vooral die meegebakken chips deed het hem in vroegere tijden. We hebben het gerecht er maar in gehouden.
Zwaaien
Toen ze wegreden, stonden we ze voor het raam uit te zwaaien. Ze zwaaiden naar ons terug vanuit de auto, met de display van hun mobieltje. Dat deden ze 'vroeger' al : "Want anders zie je het in het donker niet dat ik zwaai tante." Sommige dingen veranderen nooit. Gelukkig maar.
dinsdag 21 april 2015
25
Vorige week was ik 25 jaar in dienst. Nee, niet getrouwd, dat komt nog, maar in kantoordienst. Best een mijlpaal. Want het schijnt tegenwoordig helemaal niet meer zo vanzelfsprekend te zijn dat je 25 jaar bij dezelfde baas bivakkeert. En meestal is het ook niet uit vrije keuze als je die 25 jaar niet haalt. Ik voel mij gezegend.
Niet saai
In al die tijd heb ik slechts één baaswisseling meegemaakt. Maar saai was het nimmer. Dat komt mede door de diversiteit aan taken die op mijn pad kwamen. Of moet ik zeggen 'komen'. Want hoe het qua werkzaamheden ooit begon, is het allang niet meer. Voortschrijdend inzicht noemen we dat geloof ik, zoals de overstap van de kaartenbak naar het digitale tijdperk. En papieren correspondentie is vervangen door mailtjes. Als je tegenwoordig een heuse brief verstuurt, dan is er meestal iets speciaals aan de hand. Maar sommige dingen veranderen natuurlijk nooit. En dat is maar goed ook.
Zonnetje
Ik ben flink in het zonnetje gezet. Letterlijk en figuurlijk, want het personeelsoverleg werd gecombineerd met lovende woorden aan mijn adres, tijdens lunchtijd, buiten in de zon. Precies één dag kon dat vorige week. Op mijn dag. Op een gegeven moment kreeg ik er visioenen van de DELA-reclame van. Waarom wachten met iets aardigs zeggen ... Nou, tegen mij zijn alleraardigste dingen gezegd. Zo aardig, dat ik me afvraag of men mij eigenlijk wel kent. Maar aardig was het. En ik koester de woorden dan ook intens. Net als de prachtige bloemen, die ik al drie keer van nieuw water heb voorzien en uitgedund tot telkens een nieuwe immense weelderige bos.
Biedermeier
Waar blijft de tijd? Want in mijn hoofd ben ik namelijk nog laaaang zo oud niet als ik ben, ook al laat mijn lijf me regelmatig fijntjes weten van wel. Ik doe tegenwoordig naast mijn werk ook heel andere dingen dan 'vroeger'. Zo zit ik 's avonds af en toe heel biedermeier te haken op de bank. Heerlijk vind ik dat. Je gedachten even niet bij mailtjes en aanverwanten, maar bij een voor mij ingewikkeld haakpatroon. Hoewel ik mij er regelmatig op betrap dat ik tussendoor tòch aan die mailtjes denk. En ook aan wat ik allemaal eigenlijk nog meer zou moeten doen. Maar het patroon is zo leuk en het zien groeien van de haaklap is zo geweldig. Ach ja, stilzitten is nu eenmaal niets voor mij. Zelfs niet als ik stilzit.
Niet saai
In al die tijd heb ik slechts één baaswisseling meegemaakt. Maar saai was het nimmer. Dat komt mede door de diversiteit aan taken die op mijn pad kwamen. Of moet ik zeggen 'komen'. Want hoe het qua werkzaamheden ooit begon, is het allang niet meer. Voortschrijdend inzicht noemen we dat geloof ik, zoals de overstap van de kaartenbak naar het digitale tijdperk. En papieren correspondentie is vervangen door mailtjes. Als je tegenwoordig een heuse brief verstuurt, dan is er meestal iets speciaals aan de hand. Maar sommige dingen veranderen natuurlijk nooit. En dat is maar goed ook.
Zonnetje
Ik ben flink in het zonnetje gezet. Letterlijk en figuurlijk, want het personeelsoverleg werd gecombineerd met lovende woorden aan mijn adres, tijdens lunchtijd, buiten in de zon. Precies één dag kon dat vorige week. Op mijn dag. Op een gegeven moment kreeg ik er visioenen van de DELA-reclame van. Waarom wachten met iets aardigs zeggen ... Nou, tegen mij zijn alleraardigste dingen gezegd. Zo aardig, dat ik me afvraag of men mij eigenlijk wel kent. Maar aardig was het. En ik koester de woorden dan ook intens. Net als de prachtige bloemen, die ik al drie keer van nieuw water heb voorzien en uitgedund tot telkens een nieuwe immense weelderige bos.
Biedermeier
Waar blijft de tijd? Want in mijn hoofd ben ik namelijk nog laaaang zo oud niet als ik ben, ook al laat mijn lijf me regelmatig fijntjes weten van wel. Ik doe tegenwoordig naast mijn werk ook heel andere dingen dan 'vroeger'. Zo zit ik 's avonds af en toe heel biedermeier te haken op de bank. Heerlijk vind ik dat. Je gedachten even niet bij mailtjes en aanverwanten, maar bij een voor mij ingewikkeld haakpatroon. Hoewel ik mij er regelmatig op betrap dat ik tussendoor tòch aan die mailtjes denk. En ook aan wat ik allemaal eigenlijk nog meer zou moeten doen. Maar het patroon is zo leuk en het zien groeien van de haaklap is zo geweldig. Ach ja, stilzitten is nu eenmaal niets voor mij. Zelfs niet als ik stilzit.
donderdag 31 juli 2014
CAL
Dat woord kwam ik meerdere malen tegen op een aantal handwerksites. CAL. Geen flauw idee waar ze het over hadden. Maar de plaatjes die er bij gepost worden zijn des te duidelijker. Prachtige gehaakte dekens alla grootmoedersstijl. In alle kleuren en kleurencombinaties die je maar bedenken kunt.
Merklap
Vroeger moest ik op de handwerkles een borduurlap maken van allemaal verschillende borduursteken in een paar kleuren. Als je dat onder de knie had, kon je aan de merklap. Heel vroeger werd dat geloof ik alleen in rood gedaan. Maar in mijn tijd mocht dat met meer kleurtjes. Ik heb hem nog steeds. Netjes opgevouwen in een la, samen met een heleboel andere handgemaakte attributen die die la nimmer uitkomen. Maar hé, het was vreselijk leuk om ze te maken! De CAL is een soort merklap, maar dan met allemaal verschillende haaksteken. De een ziet er nog ingewikkelder uit dan de ander. Maar als je maar stap voor stap doet wat de beschrijving zegt, dan kom je er vanzelf uit. Of je ontdekt een fout in de beschrijving. En dan meldt je dat en dan komt er een rectificatie in het patroon ;-) Oók als je niet veel haakervaring hebt is het best te doen. Alleen wist ik nog steeds niet waarom ze het maaksel CAL noemen?!
Totdat ik er al lezende achter kwam dat het om een Engelse afkorting gaat. De dekens worden per jaar ontworpen en de patronen worden vertaald naar het Nederlands en dan uitgegeven onder de namen CAL2014, CAL2013, en ik weet niet hoe ver terug. De Engelse afkorting staat voor Crochet Along. Als ik het goed begrepen heb tenminste. Oftewel: haak maar aan.
Haakvirus
En nu heb ik het haakvirus te pakken. Ik snap opeens mijn oma zaliger. Die zat ook hele dagen achterelkaar te haken. Ik heb nog steeds een beddensprei van haar in gebruik. Van ongebleekte katoen. Ouderwetser kan haast niet. En van mijn overgrootmoeder heb ik nog een klein gehaakt kleedje. Het bijzondere daaraan is dat ze het gehaakt heeft toen ze 91 was en bijna blind. Het kleedje is echter foutloos. Maar ja, dat krijg je kennelijk als je al vanaf je 5de aan het haken bent. Ik ben dus van meerdere kanten behept met haakgenen. En inderdaad: het is vreselijk leuk om te doen.
Nieuwe ontstresser
En ik snap nu ook waarom mijn oma's zo aan het haken waren. Deze week las ik een kort artikeltje met de intrigerende kop: haken/breien is de nieuwe ontstresser. En dat klopt. Want op een gegeven moment heb je de steken onder de knie en kan je ze moeiteloos herhalen. Door de herhaling van dezelfde handelingen, die onder je handen een prachtig geheel gaan vormen, kom je in een soort cadans die je rust geeft. Daardoor krijg je plotseling ruimte om na te denken over dingen en zet je zaken voor jezelf op een rijtje. Je bent creatief bezig en tegelijkertijd ontspan je je hersenpan. Alleen bestaat er natuurlijk wel het gevaar dat je er zo in op gaat, dat je er een brei-arm of haakvinger aan overhoudt. Maar voor alles geldt dat je er niet te fanatiek in moet worden. Dus telt dat ook voor haken. Al is het nog zo leuk. En denk nou niet dat haken alleen voor dames is. Ik heb al diverse heren hun zelfgehaakte creaties zien posten op de sites.
Mijn CAL deken vordert gestaag. Zelfs zo gestaag dat ik er ernstig over nadenk om een tweede op te starten. Want de nieuwe haaksteken worden slechts per week aangeleverd. Elke vrijdag wordt het huiswerk losgelaten en kun je de volgende stekenopdracht downloaden.We zitten nu in haakweek 30. Ik had heel wat in te halen toen ik er aan begon. Maar je snapt het zeker al wel: ik ben helemaal bij ...
.JPG)
Merklap
Vroeger moest ik op de handwerkles een borduurlap maken van allemaal verschillende borduursteken in een paar kleuren. Als je dat onder de knie had, kon je aan de merklap. Heel vroeger werd dat geloof ik alleen in rood gedaan. Maar in mijn tijd mocht dat met meer kleurtjes. Ik heb hem nog steeds. Netjes opgevouwen in een la, samen met een heleboel andere handgemaakte attributen die die la nimmer uitkomen. Maar hé, het was vreselijk leuk om ze te maken! De CAL is een soort merklap, maar dan met allemaal verschillende haaksteken. De een ziet er nog ingewikkelder uit dan de ander. Maar als je maar stap voor stap doet wat de beschrijving zegt, dan kom je er vanzelf uit. Of je ontdekt een fout in de beschrijving. En dan meldt je dat en dan komt er een rectificatie in het patroon ;-) Oók als je niet veel haakervaring hebt is het best te doen. Alleen wist ik nog steeds niet waarom ze het maaksel CAL noemen?!
Totdat ik er al lezende achter kwam dat het om een Engelse afkorting gaat. De dekens worden per jaar ontworpen en de patronen worden vertaald naar het Nederlands en dan uitgegeven onder de namen CAL2014, CAL2013, en ik weet niet hoe ver terug. De Engelse afkorting staat voor Crochet Along. Als ik het goed begrepen heb tenminste. Oftewel: haak maar aan.
Haakvirus
En nu heb ik het haakvirus te pakken. Ik snap opeens mijn oma zaliger. Die zat ook hele dagen achterelkaar te haken. Ik heb nog steeds een beddensprei van haar in gebruik. Van ongebleekte katoen. Ouderwetser kan haast niet. En van mijn overgrootmoeder heb ik nog een klein gehaakt kleedje. Het bijzondere daaraan is dat ze het gehaakt heeft toen ze 91 was en bijna blind. Het kleedje is echter foutloos. Maar ja, dat krijg je kennelijk als je al vanaf je 5de aan het haken bent. Ik ben dus van meerdere kanten behept met haakgenen. En inderdaad: het is vreselijk leuk om te doen.
Nieuwe ontstresser
En ik snap nu ook waarom mijn oma's zo aan het haken waren. Deze week las ik een kort artikeltje met de intrigerende kop: haken/breien is de nieuwe ontstresser. En dat klopt. Want op een gegeven moment heb je de steken onder de knie en kan je ze moeiteloos herhalen. Door de herhaling van dezelfde handelingen, die onder je handen een prachtig geheel gaan vormen, kom je in een soort cadans die je rust geeft. Daardoor krijg je plotseling ruimte om na te denken over dingen en zet je zaken voor jezelf op een rijtje. Je bent creatief bezig en tegelijkertijd ontspan je je hersenpan. Alleen bestaat er natuurlijk wel het gevaar dat je er zo in op gaat, dat je er een brei-arm of haakvinger aan overhoudt. Maar voor alles geldt dat je er niet te fanatiek in moet worden. Dus telt dat ook voor haken. Al is het nog zo leuk. En denk nou niet dat haken alleen voor dames is. Ik heb al diverse heren hun zelfgehaakte creaties zien posten op de sites.
Mijn CAL deken vordert gestaag. Zelfs zo gestaag dat ik er ernstig over nadenk om een tweede op te starten. Want de nieuwe haaksteken worden slechts per week aangeleverd. Elke vrijdag wordt het huiswerk losgelaten en kun je de volgende stekenopdracht downloaden.We zitten nu in haakweek 30. Ik had heel wat in te halen toen ik er aan begon. Maar je snapt het zeker al wel: ik ben helemaal bij ...
maandag 30 juni 2014
Nutienixie
Toen onze leasekinderen nog klein waren, kluste mijn zus in de avonduren als demonstratrice voor Tupperware en Nutri Metics. Wij mochten dan komen oppassen. Dat was voor alle partijen feest. Win-win-win zeg maar. En natuurlijk werd mijn zus uitgebreid uitgezwaaid. Wel moesten de kinderen haarfijn weten voor welke firma ze op pad ging. Maar omdat dat veelvuldig doorelkaar liep, was het lastig voor ze om al die moeilijke woorden te onthouden en in de juiste volgorde te zeggen. Tupperware werd Tuppenuttie en Nutri Metics werd Nutienixie. Maar ach, zolang mijn zus maar wist welke demonstratie ze die avond moest geven, kwam het helemaal goed.
Systeem
Aan het demonstreren voor Tupperware heb ik me nooit gewaagd. Ik was wel altijd een gewillig afnemer van het onverslijtbare plastic. Kasten vol. Die zijn inmiddels uitgedund tot een halve plank van wat ik er écht van gebruik. Voor Nutri Metics heb ik wèl demonstraties gegeven. Het is goed spul. En 100% natuurlijk. Iets wat begin jaren '80 nog eerder uitzondering dan regel was in cosmeticaland. Nutri Metics is niet in winkels te koop, maar wordt volgens het Tupperwaresysteem aan de vrouw (en ook man overigens) gebracht. Daardoor is er inmiddels natuurlijk veel te veel concurrentie van merken die gewoon wèl bij het Kruidvat of de Etos te koop zijn. Nutri Metics overleefde het dan ook niet in Nederland. Ze verhuisden naar Engeland, maar ook daar ging het mis. Een ondernemende jongeman zag er alsnog brood in en nu is het weer terug in Nederland. Ondergebracht bij een grotere groep. De producten zijn beperkt tot wat er echt gebruikt wordt, net als mijn halve kastplank Tupperware zeg maar.
Distributiecentrum
En omdat het distributiecentrum nu dicht bij mijn woonplaats is, kan ik mijn bestellingen daar gewoon ophalen. Scheelt mij en mijn bescheiden klantenkring een hoop geld aan porto. Ja, benzine kost ook wat, maar ik combineer dit soort uitstapjes altijd. Zo'n ophaalbezoekje moet je wel van tevoren doorgeven, zodat ze de boel vast voor je kunnen klaarzetten. Vol goede moed stond ik afgelopen vrijdag voor de deur van het 4 verdiepingen tellende gebouw, waar minimaal 12 companies in resideren. 'Hee', ze staan niet meer op de deurbel?! Dan maar op een andere bel drukken en zeggen waar ik voor kom. Ik weet op welke verdieping ik moet zijn. Maar helaas: niemand in het hele gebouw had ooit van ze gehoord. Een vriendelijk dame van één van de andere bedrijven dacht te weten dat ze pas verhuisd waren. 'Okee...'. 'Ja, naar het gebouw hierachter. Dat heeft dezelfde straatnaam, maar het nummer heeft de toevoeging 'A'. Kom, ik laat het je wel even zien'. En ze troonde me mee, dwars door een directiekamer van pauzerende hotemetoten, die allemaal hun e-mail gewoon open hadden staan. Door het raam wees ze me nummer 'A'.
Inmiddels was het gaan regenen, maar ik wist nu tenminste waar ik heen moest. Dus weer naar buiten. Op naar nummer 'A'. Geen bel bij de deur. Uiteindelijk heb ik er maar op geklopt. En zo waar, er kwam iemand aan. Maar ook zij had er nog nooit van gehoord. Nu hadden er meerdere firma's in gebouw nummer 'A' hun kantoor, maar op het grote aanwezigheidsbord was er niets te ontdekken wat in de verste verte ook maar op mijn bestemming leek.
Toch nog
Omdat ik het toch inmiddels wel jammer vond van de verloren tijd en eigenlijk ook niet alsnog die porto voor mijn kiezen wilde krijgen, besloot ik nog een laatste poging te wagen in het eigenlijke gebouw. Er was één verdieping waar ik nog niet geweest was. Toen ik op de vierde aankwam, liep ik tegen een glazen wand aan, waar bureaus achter stonden. Ik stak mijn hoofd naar binnen en informeerde of ik hier aan het goede adres was. Een man van middelbare leeftijd schudde met een wazige blik zijn hoofd. 'Nee, nooit van gehoord'. Maar gelukkig hoorde iemand aan het bureau naast hem dat. Zij sprong op en zei: 'Ja, dat zijn wij. Kom maar mee'. Een verbaasde mede-ruimtegebruiker achter zich latend. 'Ja, we zijn net verhuisd. Er komt nog een nieuw bordje bij de bel beneden', legde ze uit.
En dat zeggen jullie dan niet even aan de telefoon? Ik heb gisteren pas gebeld met jullie balie. Of een briefje beneden bij de hoofdbel misschien? Of een berichtje aan de mensen van de verdieping waar jullie eerst zaten? Ik drentel hier al zo'n kwartier rond en kom net van nummer 'A', omdat ze dachten dat jullie daar misschien zouden zitten. 'Nou nee, wij gaan niet over de communicatie. Die komt volgende week terug van vakantie. En we zijn ook pas twee weken geleden verhuisd hoor. We zitten hier echt pas net. Ik denk niet dat het meisje van de balie dat al wist. Zo pas zitten we hier.'
De kids hadden helemaal gelijk. Ik vond het dit keer ook Nutienixie!
Systeem
Aan het demonstreren voor Tupperware heb ik me nooit gewaagd. Ik was wel altijd een gewillig afnemer van het onverslijtbare plastic. Kasten vol. Die zijn inmiddels uitgedund tot een halve plank van wat ik er écht van gebruik. Voor Nutri Metics heb ik wèl demonstraties gegeven. Het is goed spul. En 100% natuurlijk. Iets wat begin jaren '80 nog eerder uitzondering dan regel was in cosmeticaland. Nutri Metics is niet in winkels te koop, maar wordt volgens het Tupperwaresysteem aan de vrouw (en ook man overigens) gebracht. Daardoor is er inmiddels natuurlijk veel te veel concurrentie van merken die gewoon wèl bij het Kruidvat of de Etos te koop zijn. Nutri Metics overleefde het dan ook niet in Nederland. Ze verhuisden naar Engeland, maar ook daar ging het mis. Een ondernemende jongeman zag er alsnog brood in en nu is het weer terug in Nederland. Ondergebracht bij een grotere groep. De producten zijn beperkt tot wat er echt gebruikt wordt, net als mijn halve kastplank Tupperware zeg maar.
Distributiecentrum
En omdat het distributiecentrum nu dicht bij mijn woonplaats is, kan ik mijn bestellingen daar gewoon ophalen. Scheelt mij en mijn bescheiden klantenkring een hoop geld aan porto. Ja, benzine kost ook wat, maar ik combineer dit soort uitstapjes altijd. Zo'n ophaalbezoekje moet je wel van tevoren doorgeven, zodat ze de boel vast voor je kunnen klaarzetten. Vol goede moed stond ik afgelopen vrijdag voor de deur van het 4 verdiepingen tellende gebouw, waar minimaal 12 companies in resideren. 'Hee', ze staan niet meer op de deurbel?! Dan maar op een andere bel drukken en zeggen waar ik voor kom. Ik weet op welke verdieping ik moet zijn. Maar helaas: niemand in het hele gebouw had ooit van ze gehoord. Een vriendelijk dame van één van de andere bedrijven dacht te weten dat ze pas verhuisd waren. 'Okee...'. 'Ja, naar het gebouw hierachter. Dat heeft dezelfde straatnaam, maar het nummer heeft de toevoeging 'A'. Kom, ik laat het je wel even zien'. En ze troonde me mee, dwars door een directiekamer van pauzerende hotemetoten, die allemaal hun e-mail gewoon open hadden staan. Door het raam wees ze me nummer 'A'.
Inmiddels was het gaan regenen, maar ik wist nu tenminste waar ik heen moest. Dus weer naar buiten. Op naar nummer 'A'. Geen bel bij de deur. Uiteindelijk heb ik er maar op geklopt. En zo waar, er kwam iemand aan. Maar ook zij had er nog nooit van gehoord. Nu hadden er meerdere firma's in gebouw nummer 'A' hun kantoor, maar op het grote aanwezigheidsbord was er niets te ontdekken wat in de verste verte ook maar op mijn bestemming leek.
Toch nog
Omdat ik het toch inmiddels wel jammer vond van de verloren tijd en eigenlijk ook niet alsnog die porto voor mijn kiezen wilde krijgen, besloot ik nog een laatste poging te wagen in het eigenlijke gebouw. Er was één verdieping waar ik nog niet geweest was. Toen ik op de vierde aankwam, liep ik tegen een glazen wand aan, waar bureaus achter stonden. Ik stak mijn hoofd naar binnen en informeerde of ik hier aan het goede adres was. Een man van middelbare leeftijd schudde met een wazige blik zijn hoofd. 'Nee, nooit van gehoord'. Maar gelukkig hoorde iemand aan het bureau naast hem dat. Zij sprong op en zei: 'Ja, dat zijn wij. Kom maar mee'. Een verbaasde mede-ruimtegebruiker achter zich latend. 'Ja, we zijn net verhuisd. Er komt nog een nieuw bordje bij de bel beneden', legde ze uit.
En dat zeggen jullie dan niet even aan de telefoon? Ik heb gisteren pas gebeld met jullie balie. Of een briefje beneden bij de hoofdbel misschien? Of een berichtje aan de mensen van de verdieping waar jullie eerst zaten? Ik drentel hier al zo'n kwartier rond en kom net van nummer 'A', omdat ze dachten dat jullie daar misschien zouden zitten. 'Nou nee, wij gaan niet over de communicatie. Die komt volgende week terug van vakantie. En we zijn ook pas twee weken geleden verhuisd hoor. We zitten hier echt pas net. Ik denk niet dat het meisje van de balie dat al wist. Zo pas zitten we hier.'
De kids hadden helemaal gelijk. Ik vond het dit keer ook Nutienixie!
zondag 8 juni 2014
Stockholm card
Het leek een uitermate goed idee, het aanschaffen van de Stockholm card. Met dat pasje wordt namelijk gratis vervoer beloofd in bus, tram en metro, en kosteloze toegang tot zo'n 80% van de musea in Stockholm. En aangezien dat er 1001 zijn, leek het een slimme zet.
Stad
Omdat mijn nicht naar een congres voor haar werk moest en ze mij nog steeds als reisgezelschap ziet zitten, togen wij er vorige week heen. Zweden is een prachtig land, Stockholm een ge-wel-di-ge stad. Als je nog een reisbestemming zoekt, kan ik je de Zweedse hoofdstad van harte aanbevelen. Door al de bruggen, die de eilanden waar Stockholm op gebouwd is met elkaar verbinden, heb je telkens heel goed zicht op waar je bent en waar je heen wilt. Alles is beloopbaar, maar af en toe een metro of tram is een weldaad voor je voeten. Ik heb geen stappenteller, maar áls ik die had, dan was die inmiddels op tilt.
Kaartje kopen
Van tevoren had ik natuurlijk mijn huiswerk gedaan. Want welke van die 1001 musea wil ik perse zien en welke kunnen wachten tot een herbezoek. Zodoende stuitte ik ook op de Stockholm card. Die had ik natuurlijk gewoon online moeten bestellen. Maar ik wachtte tot ik ter plekke was. Dom, dom, dom. Want nu moesten we, ik had nichtlief ook overgehaald tot de alles-in-één pas, wachten totdat de enige juffrouw van het VVV-kantoor uitgeredeneerd was met de klant voor ons. Ze had een wazige blik, die juffrouw. En hoewel het erg Zweeds klonk wat ze uitkraamde, had ik niet de indruk dat de boodschap erg overkwam bij de klant voor ons.
Toen we eindelijk aan de beurt waren, bleek het nog helemaal geen fluitje van een öre te zijn. We konden kiezen uit 2,3,4 of 5 dagen en uit twee varianten. We namen de meest uitgebreide, inclusief busrit en inclusief boottocht. Voor 2 dagen. Want ook al beloofde het ons veel kronen te besparen, het bleek toch nog een flinke investering te zijn. Maar voordat de juffrouw aan de andere kant van de balie snapte welke variant we bliefden ... Zelfs voor Zweedse kalm-aan-begrippen, spande zij de kroon. Heel druk maken die Zweden zich geloof ik niet. Eén van de charmes van het land. Ze nemen uitgebreid de tijd voor je. Maar dus ook voor degene die vóór jou aan de beurt is. Na bijna een uur stonden we weer buiten. Mét card, dat wel.
Ellende
Alleen, toen begon de ellende. Want waar we ook kwamen, overal werd de card argwanend bekeken, door aparte apparaten gehaald of per nummercodering gecontroleerd. Achteraf gezien bleken we met een oud model opgescheept te zijn. Wisten wij veel. Wij dachten iets exclusiefs te hebben. Nou, dat hadden we ook zullen we maar zeggen. Nergens mochten we zomaar doorlopen met onze superhandige en voordelige card. Alleen al aan tijdsverlies hadden we hem beter niet kunnen aanschaffen. Maar ach, we waren op sightseeing en als rechtgeaarde Hollanders zouden we ons geld er uit krijgen ook. Dát is ons natuurlijk gelukt, alleen hebben we er 2002 musea voor moeten afkleppen en zijn we extra tijd kwijtgeraakt door ons ook tijdens spitsuren door de metro's heen te wurmen. Je hebt gratis reizen, of je hebt het niet hè. Alleen ging dat dan weer niet op voor de boottocht. Want toen we na ruim een half uur in de rij gestaan te hebben eindelijk vol trots onze gratis instap Stockholm card lieten zien, bleek die dus helemaal niet geldig te zijn voor de sightseeing vanaf het water.
Wellicht hadden we beter de goedkopere variant kunnen nemen, of helemaal de card niet moeten aanschaffen. Dan hadden we alles in een rustiger tempo kunnen doen, en veel minder lang hoeven wachten aan de kassa's bij check nummer zoveel. Ik heb er nog even aan gedacht om terug te gaan naar het VVV-kantoortje. Om verhaal te halen, of tenminste een extra gratis metrokaartje als vergoeding voor alle wachtmisère. Maar het idee om er diezelfde juffrouw weer tegen te komen weerhield me er van. Stel je voor, weer driekwartier Stockholm naar de Filistijnen. In plaats daarvan heb ik er heerlijk nog een paar dagen de toerist uitgehangen. In een rustig tempo. Zonder Stockholm card.
Stad
Omdat mijn nicht naar een congres voor haar werk moest en ze mij nog steeds als reisgezelschap ziet zitten, togen wij er vorige week heen. Zweden is een prachtig land, Stockholm een ge-wel-di-ge stad. Als je nog een reisbestemming zoekt, kan ik je de Zweedse hoofdstad van harte aanbevelen. Door al de bruggen, die de eilanden waar Stockholm op gebouwd is met elkaar verbinden, heb je telkens heel goed zicht op waar je bent en waar je heen wilt. Alles is beloopbaar, maar af en toe een metro of tram is een weldaad voor je voeten. Ik heb geen stappenteller, maar áls ik die had, dan was die inmiddels op tilt.
Kaartje kopen
Van tevoren had ik natuurlijk mijn huiswerk gedaan. Want welke van die 1001 musea wil ik perse zien en welke kunnen wachten tot een herbezoek. Zodoende stuitte ik ook op de Stockholm card. Die had ik natuurlijk gewoon online moeten bestellen. Maar ik wachtte tot ik ter plekke was. Dom, dom, dom. Want nu moesten we, ik had nichtlief ook overgehaald tot de alles-in-één pas, wachten totdat de enige juffrouw van het VVV-kantoor uitgeredeneerd was met de klant voor ons. Ze had een wazige blik, die juffrouw. En hoewel het erg Zweeds klonk wat ze uitkraamde, had ik niet de indruk dat de boodschap erg overkwam bij de klant voor ons.
Toen we eindelijk aan de beurt waren, bleek het nog helemaal geen fluitje van een öre te zijn. We konden kiezen uit 2,3,4 of 5 dagen en uit twee varianten. We namen de meest uitgebreide, inclusief busrit en inclusief boottocht. Voor 2 dagen. Want ook al beloofde het ons veel kronen te besparen, het bleek toch nog een flinke investering te zijn. Maar voordat de juffrouw aan de andere kant van de balie snapte welke variant we bliefden ... Zelfs voor Zweedse kalm-aan-begrippen, spande zij de kroon. Heel druk maken die Zweden zich geloof ik niet. Eén van de charmes van het land. Ze nemen uitgebreid de tijd voor je. Maar dus ook voor degene die vóór jou aan de beurt is. Na bijna een uur stonden we weer buiten. Mét card, dat wel.
Ellende
Alleen, toen begon de ellende. Want waar we ook kwamen, overal werd de card argwanend bekeken, door aparte apparaten gehaald of per nummercodering gecontroleerd. Achteraf gezien bleken we met een oud model opgescheept te zijn. Wisten wij veel. Wij dachten iets exclusiefs te hebben. Nou, dat hadden we ook zullen we maar zeggen. Nergens mochten we zomaar doorlopen met onze superhandige en voordelige card. Alleen al aan tijdsverlies hadden we hem beter niet kunnen aanschaffen. Maar ach, we waren op sightseeing en als rechtgeaarde Hollanders zouden we ons geld er uit krijgen ook. Dát is ons natuurlijk gelukt, alleen hebben we er 2002 musea voor moeten afkleppen en zijn we extra tijd kwijtgeraakt door ons ook tijdens spitsuren door de metro's heen te wurmen. Je hebt gratis reizen, of je hebt het niet hè. Alleen ging dat dan weer niet op voor de boottocht. Want toen we na ruim een half uur in de rij gestaan te hebben eindelijk vol trots onze gratis instap Stockholm card lieten zien, bleek die dus helemaal niet geldig te zijn voor de sightseeing vanaf het water.
Wellicht hadden we beter de goedkopere variant kunnen nemen, of helemaal de card niet moeten aanschaffen. Dan hadden we alles in een rustiger tempo kunnen doen, en veel minder lang hoeven wachten aan de kassa's bij check nummer zoveel. Ik heb er nog even aan gedacht om terug te gaan naar het VVV-kantoortje. Om verhaal te halen, of tenminste een extra gratis metrokaartje als vergoeding voor alle wachtmisère. Maar het idee om er diezelfde juffrouw weer tegen te komen weerhield me er van. Stel je voor, weer driekwartier Stockholm naar de Filistijnen. In plaats daarvan heb ik er heerlijk nog een paar dagen de toerist uitgehangen. In een rustig tempo. Zonder Stockholm card.
zondag 11 mei 2014
Bank
Zo'n vijftien jaar geleden is hij ons huis binnengekomen. Onze grote, blauwe hoekbank. En sindsdien was hij niet meer weg te denken uit ons leven. Ik zal niet zeggen dat ons hele leven zich op en rond die bank heeft afgespeeld, maar het zit er niet ver naast.
Wennen
Ik moest er eerst wel aan wennen hoor, want de bank nam een prominente plek in ons interieur in. Destijds hebben we ook aardig opgeruimd en diverse kringloopfilialen blij gemaakt met alles wat bij ons de deur uit moest, zodat de bank er in kon. Maar het wende al héél snel. Zelfs voor onze leasekids, die toch aardig kritisch zijn op alles wat er bij ons 'nieuw' in komt. Ze houden niet van wisselingen in ons interieur. En telkens als ze komen doen ze dan ook demonstratief een rondje, om te zien of alles nog wel op z'n plek staat. Gek genoeg was de grote blauwe bank vanaf het begin geen enkel probleem. Ze hebben er dan ook dankbaar medegebruik van gemaakt.
Er is op gezeten, gehangen, gelegen, gelachen, gehuild, getroost, gemopperd, gedanst (ja, toen waren ze nog wel wat kleiner), luiers verwisseld (nóg kleiner) en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. En oh ja, verstoppertje gespeeld, zowel er achter als erop, want je wilt niet weten wat ik allemaal uit de gleuven van de bank heb gevist ná een bezoekje van het spul. Van legomannetjes tot mobieltjes en alles wat daar tussenin zit.
Zitzak
Maar ja, na vijftien jaar deel van ons dagelijks leven uitgemaakt te hebben, begonnen de sporen daarvan ook wel wat zichtbaarder te worden. Hij zakte her en der wat uit z'n voegen, zeg maar. En aangezien de ledematen van mijn wederhelft en mij zo langzamerhand aan wat meer steun behoefte hebben bij het opstaan uit de inmiddels zitzakbank, hebben we besloten om hem te vervangen. Onder luid protest van de leasekids, dat snap je. Maar, toen we zeiden dat ze 'm van ons mochten ophalen voor eigen gebruik als ze daar nog heil in zagen, was het leed al snel geleden. Ze hebben het inruilmoment braaf afgewacht, maar telkens als ze er de laatste tijd waren, kregen de vier aan elkaar geklikte stukken bank een stevige inspectie. Uiteindelijk waren ze er uit wie er welk stuk kreeg en waar in hun kamers dat nog zou passen. Op hun beurt hebben zij er flink voor opgeruimd, net als wij destijds.
Levering
Onze nieuwe zitmeubels stonden ingepland voor 5 of 6 mei. Dus stonden de kids op 4 mei met een gehuurde boedelbak voor de deur. In no time was de bank ons huis uit gesjouwd. En daar stonden we dan, in een lege kamer, met twee eetkamerstoelen ter overbrugging. Maar op 5 mei werden we niet gebeld door de chauffeur die zou komen afleveren. En op 6 mei ook niet, en op 7 mei ook niet. Iek! Toen hebben we toch maar eens op 8 mei nogmaals naar de leverancier gebeld. Misschien kon de chauffeur ons huis niet vinden en had hij ons telefoonnummer niet of zo.
Het meisje van de inplanning kwam schoorvoetend met het antwoord. 'Eh ja, dat heb ik gezegd ja, 5 of 6 mei, maar eh, dat was een schattingsdatum. Ik zie nu in het systeem dat u de bank niet eerder dan 28 mei gaat krijgen. Maar dat is ook een inschatting hoor. Maar ik denk wel dat het rond die tijd geleverd moet kunnen worden.'
WÁT !!!
Dus nu zitten, hangen, liggen, lachen, huilen, troosten, mopperen onze neefjes en nichtje op brokstukken van onze bank en kamperen wij nog een poosje in onze halflege woonkamer. Zucht. Er is wel veel ruimte zo, maar comfortabel bankieren is er even niet bij.
En het allerergste is dat het al begint te wennen!
Wennen
Ik moest er eerst wel aan wennen hoor, want de bank nam een prominente plek in ons interieur in. Destijds hebben we ook aardig opgeruimd en diverse kringloopfilialen blij gemaakt met alles wat bij ons de deur uit moest, zodat de bank er in kon. Maar het wende al héél snel. Zelfs voor onze leasekids, die toch aardig kritisch zijn op alles wat er bij ons 'nieuw' in komt. Ze houden niet van wisselingen in ons interieur. En telkens als ze komen doen ze dan ook demonstratief een rondje, om te zien of alles nog wel op z'n plek staat. Gek genoeg was de grote blauwe bank vanaf het begin geen enkel probleem. Ze hebben er dan ook dankbaar medegebruik van gemaakt.
Er is op gezeten, gehangen, gelegen, gelachen, gehuild, getroost, gemopperd, gedanst (ja, toen waren ze nog wel wat kleiner), luiers verwisseld (nóg kleiner) en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. En oh ja, verstoppertje gespeeld, zowel er achter als erop, want je wilt niet weten wat ik allemaal uit de gleuven van de bank heb gevist ná een bezoekje van het spul. Van legomannetjes tot mobieltjes en alles wat daar tussenin zit.
Zitzak
Maar ja, na vijftien jaar deel van ons dagelijks leven uitgemaakt te hebben, begonnen de sporen daarvan ook wel wat zichtbaarder te worden. Hij zakte her en der wat uit z'n voegen, zeg maar. En aangezien de ledematen van mijn wederhelft en mij zo langzamerhand aan wat meer steun behoefte hebben bij het opstaan uit de inmiddels zitzakbank, hebben we besloten om hem te vervangen. Onder luid protest van de leasekids, dat snap je. Maar, toen we zeiden dat ze 'm van ons mochten ophalen voor eigen gebruik als ze daar nog heil in zagen, was het leed al snel geleden. Ze hebben het inruilmoment braaf afgewacht, maar telkens als ze er de laatste tijd waren, kregen de vier aan elkaar geklikte stukken bank een stevige inspectie. Uiteindelijk waren ze er uit wie er welk stuk kreeg en waar in hun kamers dat nog zou passen. Op hun beurt hebben zij er flink voor opgeruimd, net als wij destijds.
Levering
Onze nieuwe zitmeubels stonden ingepland voor 5 of 6 mei. Dus stonden de kids op 4 mei met een gehuurde boedelbak voor de deur. In no time was de bank ons huis uit gesjouwd. En daar stonden we dan, in een lege kamer, met twee eetkamerstoelen ter overbrugging. Maar op 5 mei werden we niet gebeld door de chauffeur die zou komen afleveren. En op 6 mei ook niet, en op 7 mei ook niet. Iek! Toen hebben we toch maar eens op 8 mei nogmaals naar de leverancier gebeld. Misschien kon de chauffeur ons huis niet vinden en had hij ons telefoonnummer niet of zo.
Het meisje van de inplanning kwam schoorvoetend met het antwoord. 'Eh ja, dat heb ik gezegd ja, 5 of 6 mei, maar eh, dat was een schattingsdatum. Ik zie nu in het systeem dat u de bank niet eerder dan 28 mei gaat krijgen. Maar dat is ook een inschatting hoor. Maar ik denk wel dat het rond die tijd geleverd moet kunnen worden.'
WÁT !!!
Dus nu zitten, hangen, liggen, lachen, huilen, troosten, mopperen onze neefjes en nichtje op brokstukken van onze bank en kamperen wij nog een poosje in onze halflege woonkamer. Zucht. Er is wel veel ruimte zo, maar comfortabel bankieren is er even niet bij.
En het allerergste is dat het al begint te wennen!
Abonneren op:
Posts (Atom)