Verkeersregistraties

Op bijna elke rotonde van onze route naar de bakker zaten ze. Veelal dames en een enkele heer. Op opklapstoeltjes en met een blocnote in hun handen. Wat ze dit maal precies telden was me niet helemaal duidelijk, maar in elk geval keurden ze onze auto geen blik waardig. Des temeer stelden ze belang in elkaar. Het zag er best gezellig uit, zo'n praatclubje in de lentezon.


Rugnummers
Toen we dichter bij ons einddoel kwamen, zagen we een hele stoet oudere kinderen fietsen. Keurig achter elkaar aan. En allemaal hadden ze een feloranje hesje aan. Mét rugnummer. 'Hee, da's handig', dacht ik hardop. 'Zo kan de juf gewoon zien welk nummer ze nog mist.' 'Nou, ze moet gewoon blijven tellen hoor', was de reactie van mijn eega. 'En volgens mij is het veel makkelijker om van 1 tot 10 te tellen zonder die rugnummers'. Tsja, daar zit inderdaad wel wat in. Al herinner ik me wel van vroeger dat we bij schoolreisjes altijd onderverdeeld werden in groepjes met een eigen oppasmoeder. En als groepje kregen we dan een zelfde gekleurde sticker opgeplakt. Een hele grote, zodat hij goed opviel in de meute. Maar die waren inderdaad dan weer niet genummerd. Misschien was dit een experiment, zo met die genummerde hesjes. Het nieuwe tellen anno 2015.


Spuit elf
Toen we de laatste rotonde van onze route naderden, met alweer klapstoeltjes, koffie en koek, kwam nummer 11 de bocht om sjezen. 'Da's met recht spuit elf', merkte manlief op. En zo te zien had nummer elf enige haast. Al zoekend zocht hij zijn weg over de rotonde, want waar waren de nummers 1 t/m 10 in vredesnaam gebleven? Het leek goed te gaan. In elk geval fietste hij richting waar wij ze eerder gespot hadden.


Kwartje
Toen we met de tas brood en aanverwanten weer richting auto liepen, zagen we nummer 12 en 14 voorbij fietsen. Nummer 13 was in geen velden of wegen te bespeuren. Maar misschien was er ook wel helemaal geen hesje nummer 13. Wie zal het zeggen. Ik weet het!' , riep de wederhelft, toen kennelijk bij hem het kwartje viel. 'Ze doen verkeersexamen!!' Ahaaa. Dat verklaarde al die in ons niet geïnteresseerde klapstoeltjes. Ik vraag me alleen wel af hoe de examenkandidaten wisten welke kant ze op moesten, want er hingen nergens aanwijzingen van linksaf, rechtsaf, of rechtdoor. En achterelkaar aanfietsen deden zo te zien alleen de nummers 1 t/m 10. Maar het is vast goed gekomen met ze. Al moesten ze een behoorlijk eind, met héél veel rotondes.

Leasekids

Eigenlijk heeft mijn eega die benaming voor ze verzonnen. Jaren geleden. Toen je alleen nog auto's kon leasen. Ze kwamen minimaal elke dinsdagavond bij ons toen ze tieners waren. Uit school mee-eten en huiswerk maken. Kletsen over wat ze dwars zat en over hun toekomstplannen en dan een dvd'tje kijken totdat ze werden opgehaald of door één van ons weggebracht.


Groot
Afgelopen weekend waren ze er weer. De twee oudsten van mijn zus. Ze kwamen zelf. Met de auto. Want ze zijn beiden allang geen tieners meer en hebben allebei hun rijbewijs op zak. En voor ons hadden ze allebei chocolaatjes in de hand. Als we ze begroeten, dan wil één van de twee het liefst nog worden opgetild en voor de ander moet ik op mijn tenen gaan staan om bij zijn naar mij toegebogen hoofd te kunnen komen. Maar verder is er eigenlijk aan hun bezoekjes, het mee-eten en kletsen niet heel veel veranderd in de afgelopen jaren. Ze zitten vertrouwd op hun eigen plekje. Tot na het eten. Daarna is het meer hangen. Alleen tijd voor een dvd'tje is er eigenlijk niet op zo'n avondje. Want de tijd vliegt voorbij. Vooral als we over vroeger beginnen. Ze worden niet groot. Ze zíjn nu groot.


Muchos nachos
Toen ik ze voor ze kwamen vroeg wat ze wilden eten, werd dat eerst even overlegd. Maar ze kwamen er niet goed uit en het werd 'we lusten eigenlijk alles wel'. Het werd muchos nachos. Een Mexicaans recept, dat door de loop der jaren helemaal aangepast is aan onze smaak. Ik heb er een hele grote ovenschaal voor. Daarin komen laagjes van rijst, bonen, sla, taco chips, saus, kaas en nog wat smaakmakers. Het stapelt behoorlijk op en wordt vanzelf 'muchos'. Dan nog even de oven in en daarna met een grote lepel door de laagjes heen scheppen, om van alles iets op je bord te krijgen. Vooral die meegebakken chips deed het hem in vroegere tijden. We hebben het gerecht er maar in gehouden.


Zwaaien
Toen ze wegreden, stonden we ze voor het raam uit te zwaaien. Ze zwaaiden naar ons terug vanuit de auto, met de display van hun mobieltje. Dat deden ze 'vroeger' al : "Want anders zie je het in het donker niet dat ik zwaai tante." Sommige dingen veranderen nooit. Gelukkig maar.