Afgelopen week mocht ik voor mijn werk naar Zwitserland. Zo'n buitenlandse vergadering, want dat was het, voelt altijd ook een beetje als extra vakantie. Ik koos er voor om op Schiphol de Thalys te pakken. Dat versterkt voor mij het gevoel van 'op reis' zijn. Al die krioelende en (zwaar-)bepakte mensen die daar rondlopen heeft wel wat. Ik was ruimschoots op tijd en bij de ingang naar het perron was ik op een bankje gaan zitten. Met zo'n veel te dure, maar o zo lekkere creatie van Starbucks in mijn hand staarde ik wat in het rond.
Bedelaar
Vanuit mijn ooghoek had ik hem al gezien. Een bedelaar met een plastic AH tasje. Hij kreeg nul op het rekest bij iedereen die hij aansprak. Naast mij zat een man, vermoeid gebogen over de trolley met zijn opgestapelde bagage. 'Hey bro', hoorde ik naast me. En vervolgens werd er wat over en weer gefluisterd. Ik dacht nog 'Hee, die kennen elkaar zeker', toen ik met een wat luidere stem hoorde zeggen 'Nee echt niet joh, ik ben net terug van vakantie. Ik heb geen rooie cent meer.' Waarop de bedelaar mijn kant op schoof.
'Heeft u een eurootje voor me? Ik heb zo'n honger.' Nou had ik net een euro teruggekregen van het meisje achter de Starbucksbar. En als er iemand naar mij toe komt en zegt dat hij honger heeft, tsja, dan is mijn keus wel snel gemaakt hoor. Ik ritste mijn heuptasje open, pakte mijn portemonnee en ging op zoek naar die euro. Ik had hem net te pakken en zou hem in de bedelende hand leggen, toen er een man van de bewaking op mijn hand en de euro af dook. 'Nee, nee, nee, mevrouw, niet doen hoor.' 'Wegwezen jij! Val die mevrouw niet lastig. Je weet dat je hier niet mag bedelen!'
Bewaking
Maar ja, die euro was al onderweg naar de bedelaar en die zag zijn dagwinst aan zijn neus voorbij gaan, dus hij zei: 'Jaa, wel wel, ik mag het wel van die mevrouw!' En hij dook met zijn hand op mijn aarzelende hand die alweer richting portemonnee retour was. Voor de bewakingsmeneer was dat een stap te ver en hij probeerde de hand van de bedelaar weg te duwen, die alleen maar heftiger richting mijn portemonnee dook. Binnen 3 seconden, het was écht niet langer dan dat, stonden er 3 mensen van de bewaking, 2 van de marechaussee en nog een perronchef of zoiets om mij heen. Zeg nooit meer dat Schiphol niet veilig is. Ik heb mij er nog nooit zo veilig gevoeld. Een marechausseeman kwam naast me zitten en is, totdat mijn trein arriveerde, niet meer van mijn zijde geweken.
Kost
De bedelaar werd naar een leegstaande plek op de bank gebonjourd, hij moest zijn ID geven en zijn mond houden. Verongelijkt dook hij de plastic AH tas in en haalde er achtereenvolgens een pakje drinken uit, een plastic verpakking met twee sandwiches en een bekertje yoghurt. Hij had absoluut niet gelogen. Hij had honger, of op z'n minst trek, en daar ging hij nu iets aan doen.
Toen ik dat zag moest ik wel even glimlachen en denken aan het krantenberichtje dat ik pasgeleden las: een 100-jarige bedelares bleek na haar dood in het geheim 700.000 euro aan geld en goederen te bezitten. Gewoon in de loop der jaren bij elkaar gebedeld. Ach ja, je moet toch wát doen he, om aan de kost te komen.
Zowel in Lausanne, de eindbestemming van mijn reis, als bij de tussenstops onderweg in Parijs ben ik diverse bedelaars tegengekomen. Maar ik heb, geheel tegen mijn gewoonte in, maar net gedaan alsof ik geen Zwitsers Duits en geen Frans versta. Stel je voor, dat ik in zo'n buitenlandse taal moet uitleggen dat het alleen maar om één eurootje ging ...
zaterdag 29 maart 2014
maandag 24 maart 2014
Pilletjes
In mijn familie komen nogal wat kwaaltjes voor. En aangezien daar nu veel meer over bekend is dan zo'n vijftig jaar geleden, doe ik aan voorzorgsmaatregelen. Niet alleen eet- en beweeggewoonten horen daarbij. Sinds een jaar of twee doe ik ook mee met een huisartsenprogramma. Zij houden mij in de gaten met af en toe een controle en het bijsturen met een pilletje. En ik volg braaf de adviezen. Vooral ook omdat het lijkt te helpen.
Op
Nu waren de pilletjes op en kon ik via de herhaalreceptenlijn een nieuwe voorraad bestellen. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de apotheek kreeg ik echter een heel ander merk voorgeschoteld. 'Dat zijn ze niet hoor', en ik haalde het doosje van wat het wèl moest zijn uit mijn tas. 'Ja, deze zijn het wèl, maar van een ander merk', kreeg ik als antwoord. 'Oh, maar kan ik niet gewoon krijgen wat ik altijd heb? Ik ben namelijk nogal allergisch voor wat stofjes en dit pilletje gaat goed'. Nee, dat kon niet, want de verzekering vergoedt het oude merk niet meer. 'Maar als ik ze nou zelf betaal dan?' Nee, dat kon ook niet.
Opgelost
Na enig soebatten nam ik één doosje mee en niet drie, met de afspraak dat als het goed ging ik die andere twee doosjes alsnog zou ophalen. Maar het ging natuurlijk niet goed. Na vier pilletjes had mijn lijf er meer dan genoeg van. Ik zal je de details besparen, maar neem van mij aan dat het geen fijn weekend was. Maar ik zat er wel een beetje mee, want wat nu? Ik heb de huisartsenpost gebeld en het verhaal uitgelegd aan de assistente. Geen idee namelijk of je daar nu een huisarts in zijn/haar kostbare tijd mee moet lastigvallen. De assistente was meteen op mijn hand. 'Nee hoor, dat gaan we anders doen', zei ze. 'Vanaf nu staat er in uw dossier dat u alleen díe pilletjes krijgt. Ik typ het opnieuw in en vanaf morgen kunt u ze afhalen bij de apotheek. Als het via de huisarts gaat zijn we zo veertien dagen verder, omdat er dan een intolerantierapport moet komen en ik kan zo al zien wat dat gaat opleveren. Dus ik verander het en dan is het in orde.' Nou fijn. Opgelost ...
Glazig
De volgende dag stond ik tegenover dezelfde apothekersassistente. Ze kende me nog. En daar kwam ze aan met mijn nieuwe bestelling. 'Ja, eh, maar dit zijn die verkeerde pilletjes...' 'Ja, maar de verzekering vergoedt het anders niet.' 'Nee, dat weet ik, maar ik heb overleg gehad met de huisartsenpost, want ik heb last van bijwerkingen en daarom mag ik voortaan dat andere merk weer'. 'Nee, maar u heeft nog twee doosjes hiervan tegoed.' 'Ja, maar ik verdraag ze niet en als de verzekering een intolerantierapport wil, dan geven ze dat via de huisarts.' Glazige ogen staarden mij aan. 'Uw verzekering vergoedt alleen dit merk. Er zitten dezelfde stoffen in'. Klopt. Maar wel andere bindmiddelen. En die gaan mis.
Alarmbellen
Er werd iemand anders bijgehaald en ik deed mijn relaas nogmaals. 'Oh, geen probleem hoor, dan passen we het aan. Het gaat niet om acute medicijnen, maar om preventieve en dat kan wel veranderd worden ...' Je vraagt je toch serieus af wat er zou gebeuren als je wèl acute medicijnen nodig hebt. Dan zou je toch ernstig in de problemen zitten. Ik hoop van harte nóóit acute medicijnen nodig te hebben. Sowieso niet, maar met deze voorkennis al helemaal niet!
De apothekersassistente haalde mijn vertrouwde merk voor mij op, uit een grote uitschuifla. In de computers van apothekers staat voortaan met grote rode letters dat ik alleen dát merk mag. Dus bij welke apotheek ik voortaan ook kom, als het goed is gaat er een alarmbel af als iemand mij een ander merk dreigt mee te geven. Nadat ze me het scherm had laten zien en me de doosjes mee gaf, haalde ze met een grote zucht haar schouders op en zei: 'Ach, het is denk ik ook wel goed zo. Het ene merk of het andere maakt in uw geval niet veel uit hoor. Ze kosten namelijk precies hetzelfde!'
... prik mij maar lek. Maar dan wel voor een nieuwe bloedtest. Misschien heb ik die pilletjes onderhand wel helemaal niet meer nodig. En als dat wèl zo is, dan houd ik fijn mijn eigen merk. En als de verzekering gaat zeuren, dan heb ik 1) in no time een intolerantieverklaring en 2) de wetenschap dat het geen klont uitmaakt. Ze kosten toch hetzelfde ...
Op
Nu waren de pilletjes op en kon ik via de herhaalreceptenlijn een nieuwe voorraad bestellen. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de apotheek kreeg ik echter een heel ander merk voorgeschoteld. 'Dat zijn ze niet hoor', en ik haalde het doosje van wat het wèl moest zijn uit mijn tas. 'Ja, deze zijn het wèl, maar van een ander merk', kreeg ik als antwoord. 'Oh, maar kan ik niet gewoon krijgen wat ik altijd heb? Ik ben namelijk nogal allergisch voor wat stofjes en dit pilletje gaat goed'. Nee, dat kon niet, want de verzekering vergoedt het oude merk niet meer. 'Maar als ik ze nou zelf betaal dan?' Nee, dat kon ook niet.
Opgelost
Na enig soebatten nam ik één doosje mee en niet drie, met de afspraak dat als het goed ging ik die andere twee doosjes alsnog zou ophalen. Maar het ging natuurlijk niet goed. Na vier pilletjes had mijn lijf er meer dan genoeg van. Ik zal je de details besparen, maar neem van mij aan dat het geen fijn weekend was. Maar ik zat er wel een beetje mee, want wat nu? Ik heb de huisartsenpost gebeld en het verhaal uitgelegd aan de assistente. Geen idee namelijk of je daar nu een huisarts in zijn/haar kostbare tijd mee moet lastigvallen. De assistente was meteen op mijn hand. 'Nee hoor, dat gaan we anders doen', zei ze. 'Vanaf nu staat er in uw dossier dat u alleen díe pilletjes krijgt. Ik typ het opnieuw in en vanaf morgen kunt u ze afhalen bij de apotheek. Als het via de huisarts gaat zijn we zo veertien dagen verder, omdat er dan een intolerantierapport moet komen en ik kan zo al zien wat dat gaat opleveren. Dus ik verander het en dan is het in orde.' Nou fijn. Opgelost ...
Glazig
De volgende dag stond ik tegenover dezelfde apothekersassistente. Ze kende me nog. En daar kwam ze aan met mijn nieuwe bestelling. 'Ja, eh, maar dit zijn die verkeerde pilletjes...' 'Ja, maar de verzekering vergoedt het anders niet.' 'Nee, dat weet ik, maar ik heb overleg gehad met de huisartsenpost, want ik heb last van bijwerkingen en daarom mag ik voortaan dat andere merk weer'. 'Nee, maar u heeft nog twee doosjes hiervan tegoed.' 'Ja, maar ik verdraag ze niet en als de verzekering een intolerantierapport wil, dan geven ze dat via de huisarts.' Glazige ogen staarden mij aan. 'Uw verzekering vergoedt alleen dit merk. Er zitten dezelfde stoffen in'. Klopt. Maar wel andere bindmiddelen. En die gaan mis.
Alarmbellen
Er werd iemand anders bijgehaald en ik deed mijn relaas nogmaals. 'Oh, geen probleem hoor, dan passen we het aan. Het gaat niet om acute medicijnen, maar om preventieve en dat kan wel veranderd worden ...' Je vraagt je toch serieus af wat er zou gebeuren als je wèl acute medicijnen nodig hebt. Dan zou je toch ernstig in de problemen zitten. Ik hoop van harte nóóit acute medicijnen nodig te hebben. Sowieso niet, maar met deze voorkennis al helemaal niet!
De apothekersassistente haalde mijn vertrouwde merk voor mij op, uit een grote uitschuifla. In de computers van apothekers staat voortaan met grote rode letters dat ik alleen dát merk mag. Dus bij welke apotheek ik voortaan ook kom, als het goed is gaat er een alarmbel af als iemand mij een ander merk dreigt mee te geven. Nadat ze me het scherm had laten zien en me de doosjes mee gaf, haalde ze met een grote zucht haar schouders op en zei: 'Ach, het is denk ik ook wel goed zo. Het ene merk of het andere maakt in uw geval niet veel uit hoor. Ze kosten namelijk precies hetzelfde!'
... prik mij maar lek. Maar dan wel voor een nieuwe bloedtest. Misschien heb ik die pilletjes onderhand wel helemaal niet meer nodig. En als dat wèl zo is, dan houd ik fijn mijn eigen merk. En als de verzekering gaat zeuren, dan heb ik 1) in no time een intolerantieverklaring en 2) de wetenschap dat het geen klont uitmaakt. Ze kosten toch hetzelfde ...
donderdag 13 maart 2014
Schwèng!
Gisteren hebben we eindelijk een nieuwe hapjespan aangeschaft. En dat was zo zoetjes aan hard nodig.
Mankementen
Het schroefje van de knop op het glazen deksel had ik allang lam gedraaid, waardoor het een hele acrobatische toer was om die deksel überhaupt nog te gebruiken. De pan wordt dan ook voornamelijk gebruikt met de deksel los er naast. En de pan zelf is zodanig versleten, dat niet alleen de beschermlaag er anders uitziet, maar ook barsten begint te vertonen. En dat kan natuurlijk niet. Gebruik je zo'n ding voor je gezondheid omdat je minder vet hoeft te gebruiken, zou je er anderszins aan onderdoor gaan.
Zo'n hapjespan is goed voor vanalles en nog wat. Eigenlijk heb ik nauwelijks een andere pan nodig. Ik slijt er dan ook één in de twee jaar letterlijk op. En dan houdt zo'n pan het nòg lang vol.
Keuzes
In hapjespanland is er veel veranderd in de afgelopen twee jaar. De één is nog verantwoorder dan de ander als je de reclames mag geloven. Ik ben overigens niet de enige die de hapjespan ontdekt heeft, want in de kookwinkels zijn ze er te kust en te keur. Naar een gewone pan moet je zoeken als naar een naald in een hooiberg. Maar al die keuze is ook niet alles. Gisteren kostte het nog al wat heen en weer geslenter tussen de schappen aan de ene kant en die aan de andere kant van de winkel. Allemaal hapjespannen. Veel prijsklasses ook. En twee in de aanbieding! En aangezien ik daar wel gevoelig voor ben, was het dubben gereduceerd tot twee. Uiteindelijk werd het de pan met de gratis glazen deksel. Achteraf vraag ik me af in vredesnaam waarom, want die deksel ligt er nu toch standaard naast in plaats van er op. Maar gistermiddag leek het een uitermate goed plan en een dikke winst. Ik bedoel, gratis een deksel van normaalgesproken 19,95 is toch een aardige meevaller.
Kassa
Aan de kassa werd me op het hart gedrukt dat de pan weliswaar met steel en al tot 180° de oven in kan, maar ab-so-luut niet in de vaatwasser mag. Nou scheelt het dat ik geen vaatwasser heb, dus ik kan hiermee niet makkelijk de fout in gaan. Maar eenmaal thuis bij het uitpakken blijkt de pan véél meer te kunnen dan op het fornuis en in de oven. Op het dikkartonnen omhulsel staat overigens niets over een oven. Wèl dat hij vaatwasmachine bestendig is... En verder is hij oersterk, zit er titaniumcoating op en ook nog eens 25 jaar!! garantie. Kijk, dàt noem ik nog eens een koopje. Gemiddeld slijt ik er één in de twee jaar, dus de komende twaalf pannen kan ik gratis komen inruilen.
Schwèng!
Mijn wederhelft ontdekte echter nòg een eigenschap van de pan. Met plaatje en al afgebeeld. Het plaatje bestaat uit een bivakmuts met kleine ronde oogjes. 'Inbrekerbestendig' staat er onder. Je verzínt het niet, maar het staat er echt! Een plaatje van een vaatwasser, een plaatje van een olifant, een plaatje van het getal 25 in Romeinse cijfers én een plaatje van een boef.
Geweldig zo'n multifunctionele hapjespan!
Ergo: laat al die extra sloten op de deur maar zitten. Als ze binnen willen komen, dan doen ze dat toch wel. Maar áls ze eenmaal binnen zijn ... Schwèng!!
Mankementen
Het schroefje van de knop op het glazen deksel had ik allang lam gedraaid, waardoor het een hele acrobatische toer was om die deksel überhaupt nog te gebruiken. De pan wordt dan ook voornamelijk gebruikt met de deksel los er naast. En de pan zelf is zodanig versleten, dat niet alleen de beschermlaag er anders uitziet, maar ook barsten begint te vertonen. En dat kan natuurlijk niet. Gebruik je zo'n ding voor je gezondheid omdat je minder vet hoeft te gebruiken, zou je er anderszins aan onderdoor gaan.
Zo'n hapjespan is goed voor vanalles en nog wat. Eigenlijk heb ik nauwelijks een andere pan nodig. Ik slijt er dan ook één in de twee jaar letterlijk op. En dan houdt zo'n pan het nòg lang vol.
Keuzes
In hapjespanland is er veel veranderd in de afgelopen twee jaar. De één is nog verantwoorder dan de ander als je de reclames mag geloven. Ik ben overigens niet de enige die de hapjespan ontdekt heeft, want in de kookwinkels zijn ze er te kust en te keur. Naar een gewone pan moet je zoeken als naar een naald in een hooiberg. Maar al die keuze is ook niet alles. Gisteren kostte het nog al wat heen en weer geslenter tussen de schappen aan de ene kant en die aan de andere kant van de winkel. Allemaal hapjespannen. Veel prijsklasses ook. En twee in de aanbieding! En aangezien ik daar wel gevoelig voor ben, was het dubben gereduceerd tot twee. Uiteindelijk werd het de pan met de gratis glazen deksel. Achteraf vraag ik me af in vredesnaam waarom, want die deksel ligt er nu toch standaard naast in plaats van er op. Maar gistermiddag leek het een uitermate goed plan en een dikke winst. Ik bedoel, gratis een deksel van normaalgesproken 19,95 is toch een aardige meevaller.
Kassa
Aan de kassa werd me op het hart gedrukt dat de pan weliswaar met steel en al tot 180° de oven in kan, maar ab-so-luut niet in de vaatwasser mag. Nou scheelt het dat ik geen vaatwasser heb, dus ik kan hiermee niet makkelijk de fout in gaan. Maar eenmaal thuis bij het uitpakken blijkt de pan véél meer te kunnen dan op het fornuis en in de oven. Op het dikkartonnen omhulsel staat overigens niets over een oven. Wèl dat hij vaatwasmachine bestendig is... En verder is hij oersterk, zit er titaniumcoating op en ook nog eens 25 jaar!! garantie. Kijk, dàt noem ik nog eens een koopje. Gemiddeld slijt ik er één in de twee jaar, dus de komende twaalf pannen kan ik gratis komen inruilen.
Schwèng!
Mijn wederhelft ontdekte echter nòg een eigenschap van de pan. Met plaatje en al afgebeeld. Het plaatje bestaat uit een bivakmuts met kleine ronde oogjes. 'Inbrekerbestendig' staat er onder. Je verzínt het niet, maar het staat er echt! Een plaatje van een vaatwasser, een plaatje van een olifant, een plaatje van het getal 25 in Romeinse cijfers én een plaatje van een boef.
Geweldig zo'n multifunctionele hapjespan!
Ergo: laat al die extra sloten op de deur maar zitten. Als ze binnen willen komen, dan doen ze dat toch wel. Maar áls ze eenmaal binnen zijn ... Schwèng!!
Abonneren op:
Posts (Atom)