Afgelopen week mocht ik voor mijn werk naar Zwitserland. Zo'n buitenlandse vergadering, want dat was het, voelt altijd ook een beetje als extra vakantie. Ik koos er voor om op Schiphol de Thalys te pakken. Dat versterkt voor mij het gevoel van 'op reis' zijn. Al die krioelende en (zwaar-)bepakte mensen die daar rondlopen heeft wel wat. Ik was ruimschoots op tijd en bij de ingang naar het perron was ik op een bankje gaan zitten. Met zo'n veel te dure, maar o zo lekkere creatie van Starbucks in mijn hand staarde ik wat in het rond.
Bedelaar
Vanuit mijn ooghoek had ik hem al gezien. Een bedelaar met een plastic AH tasje. Hij kreeg nul op het rekest bij iedereen die hij aansprak. Naast mij zat een man, vermoeid gebogen over de trolley met zijn opgestapelde bagage. 'Hey bro', hoorde ik naast me. En vervolgens werd er wat over en weer gefluisterd. Ik dacht nog 'Hee, die kennen elkaar zeker', toen ik met een wat luidere stem hoorde zeggen 'Nee echt niet joh, ik ben net terug van vakantie. Ik heb geen rooie cent meer.' Waarop de bedelaar mijn kant op schoof.
'Heeft u een eurootje voor me? Ik heb zo'n honger.' Nou had ik net een euro teruggekregen van het meisje achter de Starbucksbar. En als er iemand naar mij toe komt en zegt dat hij honger heeft, tsja, dan is mijn keus wel snel gemaakt hoor. Ik ritste mijn heuptasje open, pakte mijn portemonnee en ging op zoek naar die euro. Ik had hem net te pakken en zou hem in de bedelende hand leggen, toen er een man van de bewaking op mijn hand en de euro af dook. 'Nee, nee, nee, mevrouw, niet doen hoor.' 'Wegwezen jij! Val die mevrouw niet lastig. Je weet dat je hier niet mag bedelen!'
Bewaking
Maar ja, die euro was al onderweg naar de bedelaar en die zag zijn dagwinst aan zijn neus voorbij gaan, dus hij zei: 'Jaa, wel wel, ik mag het wel van die mevrouw!' En hij dook met zijn hand op mijn aarzelende hand die alweer richting portemonnee retour was. Voor de bewakingsmeneer was dat een stap te ver en hij probeerde de hand van de bedelaar weg te duwen, die alleen maar heftiger richting mijn portemonnee dook. Binnen 3 seconden, het was écht niet langer dan dat, stonden er 3 mensen van de bewaking, 2 van de marechaussee en nog een perronchef of zoiets om mij heen. Zeg nooit meer dat Schiphol niet veilig is. Ik heb mij er nog nooit zo veilig gevoeld. Een marechausseeman kwam naast me zitten en is, totdat mijn trein arriveerde, niet meer van mijn zijde geweken.
Kost
De bedelaar werd naar een leegstaande plek op de bank gebonjourd, hij moest zijn ID geven en zijn mond houden. Verongelijkt dook hij de plastic AH tas in en haalde er achtereenvolgens een pakje drinken uit, een plastic verpakking met twee sandwiches en een bekertje yoghurt. Hij had absoluut niet gelogen. Hij had honger, of op z'n minst trek, en daar ging hij nu iets aan doen.
Toen ik dat zag moest ik wel even glimlachen en denken aan het krantenberichtje dat ik pasgeleden las: een 100-jarige bedelares bleek na haar dood in het geheim 700.000 euro aan geld en goederen te bezitten. Gewoon in de loop der jaren bij elkaar gebedeld. Ach ja, je moet toch wát doen he, om aan de kost te komen.
Zowel in Lausanne, de eindbestemming van mijn reis, als bij de tussenstops onderweg in Parijs ben ik diverse bedelaars tegengekomen. Maar ik heb, geheel tegen mijn gewoonte in, maar net gedaan alsof ik geen Zwitsers Duits en geen Frans versta. Stel je voor, dat ik in zo'n buitenlandse taal moet uitleggen dat het alleen maar om één eurootje ging ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten