Vroeger
Net zoals bij ons vroeger thuis. We werden vaak gelokt om een boswandeling te maken in het weekend, omdat naderhand de thee dan zo lekker was. Of omdat we de 'Panvijver' zouden gaan zoeken. Die permanent uitgedroogd bleek. Of het Openluchttheater, wat niet meer dan een stel vermolmde boomstammen was, die ooit als tribune dienst hadden gedaan in de glorietijd van Openluchttheaters. Nu ik er zo over nadenk zouden mijn eigen ouders best eens in het geocachingcomplot gezeten kunnen hebben.
Schat
Bij deze vorm van buitensport wordt gebruik gemaakt van een GPS-ontvanger of telefoon met deze functie er op, om ergens ter wereld een zogenaamde cache (verstopplaats) te vinden. De cache is normaalgesproken een kleine waterdichte doos, voorzien van een logboek en een 'schat'. De schat bestaat meestal uit kleine ruilspulletjes, zoals sleutelhangers. Dat is vooral leuk voor kinderen. Na het verstoppen van de schat, maakt de plaatser via internet de locatie bekend. In het logboek kunnen vinders dan hun naam en datum van ontdekking zetten. En eigenlijk moet de vinder daar dan ook op de website melding van maken. Dan weet de plaatser of alles er nog ligt. En als je het niet kan vinden mag je dat ook melden. Dan kunnen ze gaan kijken of de één of andere grapjas de hele doos heeft meegenomen, of dat je gewoon niet goed uit je doppen hebt gekeken.
Sport
De sport stamt van 1 mei 2000. Gelukkig niet van 1 april, want dan kan je natuurlijk héél lang zoeken. Maar nee, dit is écht! Op 1 mei 2000 werd het mogelijk door het uitzetten van de Selective Availability van het Global Positioning System. De eerste gedocumenteerde cache dateert van 3 mei 2000. En op 6 mei 2000 was deze eerste cache al twee keer gevonden.
De sport groeit als een razende. Alleen al in Nederland komen er jaarlijks zo'n 9.000 nieuwe caches online. Toen we ervan hoorden hebben we natuurlijk gekeken of er in onze buurt ook een schat verstopt ligt. Op de telefoon van mijn wederhelft stond heel Nederland bezaaid met vindpunten. En zowaar: ook eentje in het park recht tegenover ons. Je snapt dat we meteen zijn gaan zoeken. Vaak wordt een vindplaats gekoppeld aan een leuk uitzichtpunt of historisch verantwoord ding. Nou, dat punt hadden we zo gevonden. Maar nou die box nog. Of ventiel. Of emmer. Of wat dan ook, als het maar waterdicht is. Maar nee. Niks.
Zoeken
In het weilandje van het park stond een meisje een pony te kammen. En iemand met een knalgeel fluorescerend hesje stond er als een soort van parkopzichter bij. Zij keken met een schuin oog naar ons twee malloten, die in de bosjes liepen rond te struinen. Hun ogen voelde ik gewoon in mijn rug prikken. Omdat we echt niks konden vinden, liepen we onverrichter zake langs hen heen om terug te gaan. Ze keken ons schaapachtig aan. Snap ik best. Maar toen zag ik vanuit mijn ooghoeken de 'opzichter' als een speer wegspurten, zodra we hem voorbij waren. Linea recta de bosjes in. Bij de holle boom, waar wij al zeker zes keer gekeken hadden, stond hij stil. En ook hij kwam daarna onverrichter zake terug. Ik sprak hem aan: 'Het ligt er niet he?!'. 'Nee, het ligt er niet. Want ik weet wat jullie zoeken.' 'Ja, dat dacht ik wel toen je er achteraan ging. Maar waar is het dan?' ' Ik denk dat het weg is voor onderhoud'. Onderhoud. Ja, ja. 'Hoezo onderhoud?' 'Nou, door de regen was het onbeschrijfbaar geworden. De waterdichte doos was niet meer waterdicht zeg maar.' Aha. 'Maar ik ken de man wel die het hier heeft neergelegd. Ik heb hem beloofd er een oogje op te houden.' Ja, ja ... dat was dan meer een oogje dichtknijpen, als je het mij vraagt. Maar hoe dan ook, het had er wel moeten liggen en als dat het geval was geweest hadden we het ook gevonden. Onze eerste cache. Mijn wederhelft is al twee keer terug gegaan om te kijken of het er nu wel ligt. Maar kennelijk wordt het onderhoud serieus genomen en gebeurt het zeer grondig ...
