Zo'n vijftien jaar geleden is hij ons huis binnengekomen. Onze grote, blauwe hoekbank. En sindsdien was hij niet meer weg te denken uit ons leven. Ik zal niet zeggen dat ons hele leven zich op en rond die bank heeft afgespeeld, maar het zit er niet ver naast.
Wennen
Ik moest er eerst wel aan wennen hoor, want de bank nam een prominente plek in ons interieur in. Destijds hebben we ook aardig opgeruimd en diverse kringloopfilialen blij gemaakt met alles wat bij ons de deur uit moest, zodat de bank er in kon. Maar het wende al héél snel. Zelfs voor onze leasekids, die toch aardig kritisch zijn op alles wat er bij ons 'nieuw' in komt. Ze houden niet van wisselingen in ons interieur. En telkens als ze komen doen ze dan ook demonstratief een rondje, om te zien of alles nog wel op z'n plek staat. Gek genoeg was de grote blauwe bank vanaf het begin geen enkel probleem. Ze hebben er dan ook dankbaar medegebruik van gemaakt.
Er is op gezeten, gehangen, gelegen, gelachen, gehuild, getroost, gemopperd, gedanst (ja, toen waren ze nog wel wat kleiner), luiers verwisseld (nóg kleiner) en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. En oh ja, verstoppertje gespeeld, zowel er achter als erop, want je wilt niet weten wat ik allemaal uit de gleuven van de bank heb gevist ná een bezoekje van het spul. Van legomannetjes tot mobieltjes en alles wat daar tussenin zit.
Zitzak
Maar ja, na vijftien jaar deel van ons dagelijks leven uitgemaakt te hebben, begonnen de sporen daarvan ook wel wat zichtbaarder te worden. Hij zakte her en der wat uit z'n voegen, zeg maar. En aangezien de ledematen van mijn wederhelft en mij zo langzamerhand aan wat meer steun behoefte hebben bij het opstaan uit de inmiddels zitzakbank, hebben we besloten om hem te vervangen. Onder luid protest van de leasekids, dat snap je. Maar, toen we zeiden dat ze 'm van ons mochten ophalen voor eigen gebruik als ze daar nog heil in zagen, was het leed al snel geleden. Ze hebben het inruilmoment braaf afgewacht, maar telkens als ze er de laatste tijd waren, kregen de vier aan elkaar geklikte stukken bank een stevige inspectie. Uiteindelijk waren ze er uit wie er welk stuk kreeg en waar in hun kamers dat nog zou passen. Op hun beurt hebben zij er flink voor opgeruimd, net als wij destijds.
Levering
Onze nieuwe zitmeubels stonden ingepland voor 5 of 6 mei. Dus stonden de kids op 4 mei met een gehuurde boedelbak voor de deur. In no time was de bank ons huis uit gesjouwd. En daar stonden we dan, in een lege kamer, met twee eetkamerstoelen ter overbrugging. Maar op 5 mei werden we niet gebeld door de chauffeur die zou komen afleveren. En op 6 mei ook niet, en op 7 mei ook niet. Iek! Toen hebben we toch maar eens op 8 mei nogmaals naar de leverancier gebeld. Misschien kon de chauffeur ons huis niet vinden en had hij ons telefoonnummer niet of zo.
Het meisje van de inplanning kwam schoorvoetend met het antwoord. 'Eh ja, dat heb ik gezegd ja, 5 of 6 mei, maar eh, dat was een schattingsdatum. Ik zie nu in het systeem dat u de bank niet eerder dan 28 mei gaat krijgen. Maar dat is ook een inschatting hoor. Maar ik denk wel dat het rond die tijd geleverd moet kunnen worden.'
WÁT !!!
Dus nu zitten, hangen, liggen, lachen, huilen, troosten, mopperen onze neefjes en nichtje op brokstukken van onze bank en kamperen wij nog een poosje in onze halflege woonkamer. Zucht. Er is wel veel ruimte zo, maar comfortabel bankieren is er even niet bij.
En het allerergste is dat het al begint te wennen!
