Dieven

De weduwe van mijn vader klonk een beetje paniekerig door de telefoon. Er zat politie bij haar binnen, omdat er zojuist was ingebroken.

Ingebroken
's Avonds, toen ik even naar haar toe ging, kreeg ik het hele verhaal te horen. Ze had in de tuin gewerkt en de achterdeur open gelaten. Ze was immers thuis, al was ze dan in de tuin. Toen ze naar binnen ging om iets te drinken, kwam ze hem in de woonkamer tegen. Hij kon het huis alleen maar weer uit, zoals hij erin was gekomen. Via de achterdeur. Dankzij mijn vader zaliger, die het huis hermetisch heeft afgelsoten bij alle ramen en deuren, behalve dus de achterdeur. Die noemden wij thuis dan ook oneerbiedig  'de artiesteningang'. 

"Een heeele aaardige jongen". Hij had zó'n lief gezicht! En hij zei meteen "Ik doe u niks mevrouw, ik wil alleen maar weg." 'Ik had hem wel koffie willen aanbieden, dan hadden we het er over kunnen hebben, maar hij was weg voor ik er erg in had." Aldus de weduwe, die ondanks haar zwarte band in judo, te verbouwereerd was om andere actie te ondernemen, dan hem koffie te willen aanbieden. "En hij heeft echt heel keurig 'gewerkt'. Overal in huis zijn nette stapeltjes en hij heeft eigenlijk helemaal geen rommel gemaakt. En weet je waar ik de meeste schik in heb? Hij heeft mijn nep-portemonneetje gevonden!! Die ligt voor het grijpen in de la. Een hele dikke portemonnee. Met allemaal blanco papiertjes en eentje met een opschrift: "U bent gefopt dief! En u staat ook op de foto!" Leuk he ??!! "

Oh well, gelukkig ziet ze er de 'humor' van in. Het had heel anders kunnen aflopen natuurlijk. En hij is er met maar een kleine buit vandoor. Maar toch!! En op klaarlichte dag!!

Pikken
En nu hebben wij dieven in onze tuin. Hele kieskeurige dieven. Die 'werken' ook aardig netjes moet ik zeggen. Én we zien ze. Op klaarlichte dag. Ze keren regelmatig terug. De merels hebben onze druiven ontdekt. Ze pikken er zorgvuldig de roodgerijpten tussenuit. Ze kijken schuw en schuldbewust naar binnen als ze op de pergola rondhangen, om vervolgens met een mooie ronde druif in hun bek weg te fladderen. Ja, we zien ze. En we hebben er wel lol in ook. We hoeven ze geen koffie aan te bieden. Hun buikjes zijn al rond met druif. En er hangen er toch genoeg. Hoewel ze wel hard gaan zo. Maar ach, merels kunnen volgens sommigen geen boodschappen doen bij de Appie Heijn. Hoewel ik daar mijn twijfels over heb, want er hangen er genoeg rond bij 'onze' Appie. Bij de afvalcontainers wel te verstaan. Merels, kauwtjes, gaaien en ander fladderend gespuis.

Dieven
En nu moeten wij eigenlijk nodig zelf op het dievenpad. Achter in onze eigen tuin. Daar heb ik 'experiment tomatenstruik'. Het struikt er best, maar het tomaat er voor geen meter. Nu heb ik ergens gelezen dat je tomaten op tijd moet 'dieven'. De bloemetje eruit en de takken daarna insnoeien. Dan schijnen ze het wél te doen. Maar ik heb geen flauw idee van tomatentuinieren. Dus ik doe maar wat. En ik ben kennelijk geen goeie dievegge. Want er hangen alleen maar een paar kleine zielige groene tomaatjes, daar waar het label trossen vol rode, sappige vruchten belooft.
Misschien kan ik bij die aaardige jongeman in de leer, of bij de merels in mijn tuin. Zij weten kennelijk opperbest hoe dat moet. Dieven.

Associatie
En verder heb ik een binnenpretje dat naar buiten komt, als ik al het diefgebeuren associeer met een boek dat ik ooit heb gelezen. De kantelen kantelen, met de klemtoon op de tweede lettergreep bij het eerste woord (kantélen) en op de eerste bij het tweede woord (kàntelen). 
Geschreven door Olaf J. de Landell, waar in zijn boek een jonkvrouwe verrast wordt door een charmante dief, die haar volledig inpakt (waar heb ik dat eerder voorbij zien komen?). Hij spreekt zoetgevooisd tegen haar en doet alsof hij van niks weet en zeker geen kwaad in de zin heeft. Op een gegeven moment verzucht de jonkvrouwe "U lijkt wel een dichter!" Waarop de vriendelijke dief haar geheel naar waarheid antwoord: "Nou, ... eigenlijk ben ik meer een opener..."