Boesteren

Nee, ik verschrijf me niet. Ik ga het niet over boetseren hebben. Ik bedoel echt 'boesteren'. Geen idee waar het woord vandaan komt eigenlijk. Het woordenboek kent het niet. Maar in onze familie kennen we het des te meer. Iedere familie zal zo wel haar eigen woorden kennen. Van wiggelwaggel tot biggel en van getungel tot boesteren. Als je het woord maar vaak genoeg gebruikt en laat gebruiken door anderen, komt het vanzelf een keertje in het woordenboek terecht.

Genen
Het boesteren zit in mijn genen. Kan er dus niet heel veel aan doen. Eigenlijk verdenk ik mijn oma zaliger ervan dat zij het wel eens uitgevonden kon hebben. Het onverstoord, achterelkaar huishoudelijk bezig zijn. Schoon boenen en poetsen, totdat alles weer glimt. Bij mijn oma rook het dan ook altijd naar groene zeep. En naar bananen. Die laatste, omdat ze ze altijd flink liet rijpen zeg maar. Daar toverde ze dan allerlei interessante gerechten mee. Getungel dus. Je moet wat, dus je doet wat. Van dat kaliber. Ook dat heeft mijn oma uitgevonden. Van niets iets maken. En dat het dan nog lekker is ook.

Schoon
Bij mijn oma thuis was het altijd gruwelijk schoon. Dat is bij mij niet zo. Ik heb het dan ook niet zozeer over het eindresultaat van mijn geboester, maar over het boesteren op zich. Het doorgaan, totdat je al je spieren voelt gloeien. En ik voel ze. Regelmatig. Meestal is zondag mijn boesterdag bij uitstek. Vandaag heb ik de bovenboel weer eens flink aangepakt. Grappig. Ik woon nu in hetzelfde huis, als waar mijn oma ook een aantal maanden gewoond heeft. Heel vroeger. En ik snap haar acties van schone, natte dweilen over de kokosmat draperen. Zodat bezoek daarop de voeten kon afvegen, alvorens ze het huis betraden. 'Ons' huis staat midden in het bos. Zo voelt het tenminste. Maar in een bosrijke omgeving wonen, betekent ook bosrijke rommel naar binnen lopen. Blaadjes, dennennaalden en noem maar op. Mijn oma had daar de schone, natte dweil op bedacht. Alleen was het jammer voor haar dat die dweil permanent spic en span schoon was. Stralend wit. Al het bezoek durfde daar de voeten never nooit niet op af te vegen. Bang dat de dweil vies zou worden. En iedereen stapte er dan ook steevast met een grote stap mooi overheen. Het idee was goed, de uitwerking zat er volkomen naast.

Zonnestralen
Mijn oma was wel extreem in het schoonhouden van haar huis. In mijn ogen dan. Ik hou best van schoon, maar je mag ook zien dat er in een huis geleefd wordt. Mijn huis is dan ook verre van een toonzaal. Bij ons kun je héél goed zien dat er in geleefd wordt, zeg maar. Maar ik hou wèl van schone rommel. Een oud huis kiert en stoft nu eenmaal. Ook vroeger al, toen mijn oma het bewoonde. Maar zo gek als zij, maak ik het nog niet. Mijn oma stofzuigde namelijk met enige regelmaat de zonnestralen. Als ze net alles schoongeboesterd had en de zon vrolijk haar woning binnenscheen, dan wilde die zon soms tóch nog wel eens een stofje laten dansen op haar stralen. En dát kon mijn oma dan niet uitstaan. Dan pakte ze de stofzuiger weer uit de kast en zoog, met de slang op de stralen gericht, alsnog de ronddwarrelende stofmonstertjes op. Kijk, zó gek ben ik dus niet.

Endorfine
Ik snap het wel hoor. Dat geboester van mijn oma. Ze was veel alleen thuis en had een paar beste trauma's te verwerken in haar leven. En door al dat harde werken komt de stof endorfine vrij. Dat dragen we allemaal bij ons en kennen we denk ik vooral uit de sportwereld. Endorfine kan voor een gevoel van euforie en geluk zorgen en werkt bovendien pijnonderdrukkend. Het schijnt zelfs zo te zijn dat het vrijkomen van endorfine kan concurreren met de werking van opium en heroïne. Nou wil ik mijn oma niet meteen werkverslaafd noemen, maar toch.

Ook de smaakervaring bij suikers, vetten, chilipepers en chocolade produceren endorfine in je lichaam. Mijn oma at altijd na het eten een stukje chocola. 'Want dat verteerde de vetten beter', zei ze altijd. En ze vond het stiekum natuurlijk gewoon lekker. Ik zag overigens chocola met chilipepers in het schap liggen, afgelopen vrijdag. Dacht dat dat gebaseerd was op de film 'Chocolat'. Maar kennelijk hebben die ingrediënten daadwerkelijk een wisselwerking op elkaar. En was dat niet verzonnen voor de film, maar berustte het op waarheid. Misschien toch maar eens aanschaffen en uitproberen dan.

En verder komt het dus vrij bij zwaar huishoudelijk werk. Of bij een flinke vrijpartij. Dat het meer op hard werken lijkt, zeg maar. Wat op zich weer een heel andere kijk geeft op de Franse slag.

Cyclus
Wat ik alleen wel frustrerend vind, is dat stof maar blijft terugkomen. Dat ramen vies blijven, omdat het natuurlijk gaat regenen, nét als je ze hebt schoongesopt. Dat, zodra het huis gestofzuigd is, je eigenlijk weer van voren af aan kan beginnen. Dat als de afwas aan de kant is, er binnen no time weer gebruikte kopjes op het aanrecht staan. Dat als de wasmand leeg is, dat nooit langer dan één middag duurt en dat de strijkmand gewoon nooit leeg komt. Die cyclus. Daar begrijp ik niet zoveel van. Behalve dan, dat het helpt om af en toe flink te boesteren en dan te genieten van een schoon huis. Al is het maar voor een halve middag ...