Hollen

Ik had er een broertje dood aan. Aan hollen. Zo noemden wij dat vroeger thuis. Ik was meer het type van stilstaan. En van toekijken hoe anderen zich de naad uit het lijf renden. Ik hield niet van hollen. Werd er bezweet en moe van. Kon er ab-so-luut de gein niet van inzien. Ik was dan ook altijd de pineut met 'tikkertje'. Ik was hem altijd. Want ik werd altijd als eerste getikt en kon vervolgens nooit iemand te pakken krijgen om dat van me over te nemen. Wreed kinderspel dat tikkertje.

Bosloop
Op de Middelbare School werd hollen ingelast in het gymnastiekprogramma. In de zogenaamde bosloop. Mijn school stond in een bosrijke omgeving en daar werd dus veelvuldig en handig gebruik van gemaakt. En af en toe een Coopertestje op het grote grasveld. Je raad het al: vre-se-lijk !! Ik holde altijd achteraan en was ook altijd de laatste, die rood, bezweet en compleet van de wereld gelopen, het schoolplein kwam opsukkelen. Door een merkwaardige speling van het lot, had ik het dubbel uur gymnastiek altijd vlak voor de grote middagpauze. Dat zorgde er voor dat ik meestal nèt op tijd de schoolbanken in kon schuiven, om bij de les scheikunde of Frans een beetje bij te komen. Voor beide vakken scoorde ik in mijn hele Middelbare School loopbaan abominabel slecht. Vind je het gek? Als ik moet bijkomen van de bosloop??

Gezin
Nu moet ik zeggen dat ik niet uit een heel beweegelijk gezin stam. Qua sporten dan. Mijn vader vond de verplichte weekendwandelingen meer op penetentie lijken, dan op wat anders en de keren dat ik hem op de fiets heb gezien, zijn op één hand te tellen. En mijn moeder was veel te druk om te sporten. Hoewel zij wel een wandeltype was. Dat werd vooral tijdens de vakanties gedaan, waar wij, om mijn vader ter wille te zijn, vaak van de ene Duitse dorpskroeg naar de andere wandelden, om bij te komen met een bakkie koffie. Mit Kuchen uiteraard.

Het verrastte mij dan ook zeer dat mijn zus een paar jaar geleden aankondigde dat ze aan het hardlopen was. Nu was ze altijd al veel sportiever ingesteld dan ik, maar hardlopen ... Inmiddels doet ze jaarlijks mee met de cityloop van Eindhoven. In mijn ogen een halve marathon. Ik vind een kilometer al veel, laat staan zes.

Sportschool
Toch lijkt er nu ook in mijn leven een sportieve kentering te komen. Hoe ouder hoe gekker gaat hier absoluut op.

Voor mijn wederhelft is het zaak dat hij in verband met zijn loszittende scharnieren aan spieropbouw gaat doen. Hypermobiliteit kan voor heel veel narigheid zorgen. Dat ondervindt hij dagelijks. En nu hij flink is afgevallen, is de volgende stap het opnieuw trainen van zijn spiergroepen. "Zou voor jou ook heel goed zijn", hoorde ik dus ook zowat dagelijks. "Hmm hmm", bevestigde ik evenzo vrolijk. Tuurlijk. Helemaal gelijk in. Ik doe niet zoveel aan beweging, moet ik tot mijn schande bekennen. Ja, in huis doe ik het huishouden. En ik loop naar mijn werk ... (nog geen kilometer enkele reis). En als ik op kantoor van beneden naar boven alle trappen moet nemen, dan verzamel ik de stapel werk, zodat ik maar één keer hoef.

Maar gisteren zijn we naar de sportschool getogen. Voor mijn wederhelft wel te verstaan. Ik hoefde alleen maar te kijken waar hij heen ging. "Hmm hmm"! En voor ik het wist werd ik zelf rondgeleid tussen alle martelwertuigen. Het meisje van achter de balie die de rondleiding gaf, wist na een half uur gewoon mijn naam nog. Verbazingwekkend vond ik dat. Daar worden ze vast ook op getraind, maar toch. De sfeer was er sowieso aangenaam. Ik zag wel groepsklassen aan het werk, maar daar zat geen tikkertje tussen. Hele rustige, sierlijke bewegingen werden er gemaakt bij de Tai Chi klas, waar we even voor het raam stonden mee te gluren. En voor ik het wist stond er een proefles voor mij in hun pc ingepland. Coach Sven werd al aan mij voorgesteld. Hij wilde natuurlijk weten welk doel ik had. "Nou, eh, fitter worden. Mijn conditie is nu iets van min zeven", antwoordde ik braaf. En wat mij dan aansprak in de sportzaal. "Nou, die toestellen lijkt me wel wat". "Hmm hmm, zei Sven, dan ben je dus een lui type. Je denkt zeker dat die toestellen je op je plek houden en dat je zelf niet zoveel hoeft te doen dan." Tsja. Dat dacht ik wél ja. Dat wordt nog wat, met die Sven. Ik zie me alweer helemaal rood en bezweet achter iedereen aansjokken.

Schoenen
En ik heb natuurlijk niks fatsoenlijks om me daar te vertonen. Kijk, een t-shirt zwerft nog wel ergens, maar ik kan daar toch moeilijk in een legging gaan rondlopen. En schoenen om daar de zalen mee in te mogen heb ik al helemaal niet. Dus ben ik gistermiddag op sportschoenenjacht gegaan. Wie had dat ooit gedacht. En nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten sportschoenen zijn voor evenzoveel verschillende sportonderdelen. Ik herinner me toch een Ethiopiëer die destijds de Olympische Marathon blootvoets liep en won ... Maar er is sindsdien kennelijk veel veranderd. En het valt verdraaid nog niet mee om de juiste schoen te vinden. Uiteindelijk zat ik tussen wel 6 paren snelle schoenen, die mij allemaal vanalles beloofden. Maar dé schoen zat er niet tussen. Overigens heb ik normaal gesproken maat 39. Dat schijnt niet voor sportschoenen op te gaan. Nooit geweten dat je die een paar maten groter moet kopen, omdat sportschoenen een paar maten te klein gemaakt worden. Of zoiets.

Uiteindelijk was er nog één soort die ik níet geprobeerd had. Whoow. Ik kan me voorstellen dat ik het daar wel een marathonnetje of drie op uithou zeg. Ik snap nu ook waarom iedereen altijd vol trots zijn/haar nieuwe sportschoenen fotografeert en op FaceBoek post. Je bent gewoon zooooo blij als je eindelijk een schoen hebt gevonden die voor jou het zware werk doet!

Trots
Toen ik thuis kwam mét sportschoenen, stond de bevestigingsmail al in mijn mailbox. Aanstaande week mag ik komen opdraven voor mijn proefles. Bij coach Sven.

En toen ik via de WordFeud chat aan mijn zus meldde dat ik 'runningshoes' had aangeschaft, vroeg ze me meteen of ik in oktober met haar mee ga. Dan is de cityrun Eindhoven weer. "Hou ook van jou en ik heb alleen nog maar een proefles hoor", probeerde ik nog. Maar ze zei: "Ik zou zoooo trots op je zijn xxx". Kijk, dat maakt natuurlijk wel verschil. Opeens zag ik mezelf met mijn nieuwe zwart/paarse fitness schoenen (want dat zijn het officieel) op de loopband staan. Zonder zweetdruppeltjes. En niet rood aangelopen. Ik heb nog even. Oktober is nog ver weg. Eerst die proefles maar eens. Aan mijn schoenen zal het in elk geval niet liggen ...