Duitsland

Eén keer in de zoveel tijd gaan we een dagje naar Duitsland. Na steevast een afslag te vroeg genomen te hebben, rijden we dan door het boerderijengedeelte van het dorp waar 'onze' Marktkauf zich bevindt. Met meer geluk dan wijsheid doemt het groen/gele logo meestal plotseling op, net als ik me afvraag of we het die dag überhaupt nog wel zullen vinden en of we niet beter rechtsomkeert kunnen gaan.

Marktkauf
Die Marktkauf staat onlosmakelijk vastgeklonken aan ons dagje Duitsland. Ooit hebben mijn ouders en hun beste vrienden de winkelketen ontdekt. Er is niet echt een Hollandse variant op. Het houdt het midden tussen een Jumbo en een Blokker denk ik. Je kan er Jan Rap en z'n maat kopen. Ik ga er steevast heen voor mijn bakspullen. De Duitse markt is veel meer ingespeeld op het zelf maken van dingen dan hier in Nederland. Bakken en breien is daar dan ook qua ingrediënten supergoedkoop. Op jaarbasis haal ik het ritje heen en weer er met gemak uit. Nog los van het feit dat we een gezellig dagje uit hebben.

Dagje uit
Na de Marktkauf reizen we meestal af naar het plaatsje Teckelenburg. Voor een bakkie mét op het marktpleintje. Het is er in het seizoen aardig toeristisch, want het is een lieflijk durp, compleet met vakwerkhuisjes, kruidentuin, Open Lucht Theater en een aantal musea. Door het heuvelachtige gebied waan je je echt even 'uit' en smaakt de Kaffee mit Kuchen ook dubbel lekker. Om de koek er weer af te lopen, hebben we de kruidentuin bezocht. Die ligt tegen een heuvel en geeft een prachtig uitzicht op een aantal karakteristieke huisjes. Mijn armen hebben nog even in het ijskoude water van het 'Wassertretbekken' gehangen. Goed voor de bloedsomloop volgens het bordje er naast.

Herinneringen
Op al die plekjes waar ik de afgelopen week geweest ben, liggen mijn  voetstappen al jaaaaren. En ook die van mijn familie en van de vrienden die ze er mee naartoe namen. Ik zie in mijn gedachten mijn opa nog steeds met zijn stok tegen de kinderkopjes opklauteren, die er nog onveranderd en alleen een beetje meer ingesleten liggen. Ik krijg er altijd ook wel een beetje een nostalgies gevoel bij, eerlijk gezegd. De tijd gaat ook zo gruwelijk hard. Té hard. Na de 'bergbeklimming' was het einddoel van ons dagje weg een restaurant in de buurt, waar ze ook zelfgebakken brood verkopen. Volgens de website zijn ze alle dagen van de week open. Mooi niet dus. Niet op de dag dat wíj er voor de gesloten deur stonden. Toen we onverrichter zaken terug naar de auto liepen, kwamen net de herbergier en zijn gemalin naar buiten. Om zelf ergens een hapje te gaan eten, aan hun kledij te zien.

Meijer
Dan maar naar 'Meijer'. Ze hebben er een paar keer van eigenaar gewisseld. De laatste keer dat ik me herinner, zat er een echtpaar in, die in Nederland pannenkoeken hadden leren bakken en dat nu met een Duitse slag op de menukaart hadden staan. Het was nog erg lastig om het restaurant te vinden, want sinds de laatste keer zijn er heel wat rotondes en andere wegen bijgekomen. Maar uiteindelijk kreeg ik het dan toch in het vizier. Zo te zien werd er opnieuw van eigenaar gewisseld. Dat wil zeggen: er werd een nieuwe eigenaar gezocht. Het zag er aardig bouwvallig uit inmiddels. Hoelang was ik dáár ook alweer niet geweest? Misschien wel 15 jaar niet meer... Omdat de koek eigenlijk nog wel 'zat', besloten we om maar huiswaarts te keren. Uiteindelijk hebben we een lekkere bak patat bij 'onze' snackbar gehaald. Heerlijk!