Zandvoort

Af en toe gaan we naar Zandvoort. Niet om te bakken in het overvolle strandzand, maar om te slenteren door het uiterst toeristische dorp. Bij voorkeur buiten het drukke seizoen om. En vooral als het stormt. Dan is de zee zo woest en zo prachtig. Maar soms gaan we ook als er zomerse temperaturen heersen. Alleen dan wel als iedereen op het werk of op school zit en er alleen een handjevol verdwaalde Duitsers rondbanjeren.

'Het Beste'
Er is altijd wel wat te zien en er gebeurt altijd wel wat in Zandvoort. Ooit, heel, heel lang geleden, heb ik een onwaarschijnlijk, maar toch echt gebeurd verhaal opgestuurd naar 'Het Beste', de Nederlandse versie van 'Reader's Digest'. Ze waren toen op zoek naar waargebeurde, onwaarschijnlijke verhalen en je kon er een boekenbon van 25 gulden mee winnen als jouw verhaal geplaatst werd. Mijn verhaal is uiteraard nooit geplaatst. Waarschijnlijk tè onwaarschijnlijk. Of gewoon te middelmatig, dat kan ook.

Quenies
Het speelde zich af bij 'Quenies'. Dat bestaat inmiddels allang niet meer en is vervangen door een soort van restaurant waar ze DE koffie tappen. Althans, dat staat luid en duidelijk op de voorgevel. Maar 'Quenies' was een poepchique tent. Met hele redelijk prijzen. Je kreeg je eten geserveerd door een knikkende butler-achtige chef-kok. Op zo'n grote schaal met een zilveren deksel er op. Pas aan tafel werd die deksel er met veel zwier vanaf getild en dan lag daar zo'n minuscuul muizenhapje op. Maar wèl heel erg lekker. We zijn er overigens maar één keer geweest. En kennelijk gold dat voor meer mensen, aangezien de zaak er niet meer is. Ze waren wel heel vernieuwend voor die tijd, begin jaren '90. Er werd zichtbaar achterin de zaak gekookt en alle ingrediënten lagen tentoongespreid als een soort van rauw buffet. Daar werd je niet geacht langs te komen, maar kennelijk moest het versheid uitstralen.

Kookwekker
Aan het tafeltje naast ons zat een gezin met oma. De kinderen zeurden om patatjes, die niet op de kaart stonden en oma deed haar best andere zaken aan te prijzen. Toen iedereen naast ons besteld had, ging er plotseling een kookwekker af. Het ding bleef hardnekkig rinkelen. Iemands gerecht was klaar. Dàchten we. Want na het aanhoudend gerinkel kwamen één voor één de koks, annex obers, door de zaak heen. Zoeken. Speuren. Kennelijk waren alle ovens leeg, maar was er érgens nog iets vergeten. Omdat de kookwekker niet gevonden werd, bracht dat nogal wat onrust. Oma vroeg waarom er zo'n commotie was. 'Omdat er een kookwekker afgaat die niemand kan vinden, oma', zei één van de kinderen. Waarop oma haar handen in de lucht gooide, 'Oh !!! mijn medicijnen!!!', riep en vervolgens een duik in haar handtas nam om het vermaledijde ding uit te zetten. Vol verbazing keken haar kinderen en kleinkinderen haar aan. 'Ja', zei oma, ik vergeet ze vaak, maar zo'n wekkertje biedt uitkomst.' 'Ja maar, u hóórt het geeneens als hij afgaat!', reageerde een verbijsterd kleinkind. 'Kijk', zei oma, 'dat is nu juist het aardige kind: er is namelijk altijd wel iemand in de buurt die me er op attendeert dat mijn kookwekker afgaat.'

Afgelopen woensdag zijn we met een grote glimlach om de herinnering langs het voormalige 'Quenies' gelopen. Op zoek naar een leuke strandtent om iets te eten. Iets waar ze óók patat serveren. En uitzicht hebben op de zee.