Boom

Toen wij hier zo'n 10 jaar geleden kwamen wonen, hadden we een aardige cultuurschok te verwerken. We kwamen van drie hoog, niet achter, maar wel zonder balkon. En nu lag er een tuin, waar je 'U' tegen zegt, op ons te wachten.

Gereedschap
We zijn eerst maar eens optimistisch een hark gaan kopen. Voor het blad. Want we wonen midden in het bos. En we hadden natuurlijk geen enkel stuk tuingereedschap in ons bezit. Daar is in de loop der jaren wel verandering in gekomen. Tot een bosmaaier aan toe. Die moet de aankomende week alweer voor een onderhoudsbeurt weg. Bij ons geldt onderhoudsbeurten niet alleen voor de auto en motor, maar ook voor ons tuingereedschap. Het slijt op waar je bij staat. 

Wonen in het bos is meer dan prachtig. En meer dan een normaal mens kan onderhouden ook. We zijn gewoon nooit klaar. Als het laatste stukje onkruid achterin de tuin is weggewerkt, kunnen we vooraan opnieuw beginnen. Nee, zijn we vooraan al weer dik drie weken te laat. Onbegonnen werk. Dus laten we het voor sommige dingen ook zo. In de loop der jaren heb ik steeds minder als onkruid herkend. En vind ik steeds meer bloeiend spul aardig staan in mijn riante tuin. We zaaien nog net geen stenen, maar zijn wel errug duurzaam bezig met steeds meer vaste planten.

Gedierte
Er huist ook vanalles in onze tuin. Je gelooft het bijna niet als ik alles opnoem: egels, eekhoorntjes, hazelwormen, ringslangen, vossen, konijnen, mollen, reeën, muizen, kikkers, padden, hagedissen en dan heb ik het nog niet eens over al het gevogelte en aanverwante rondvliegende beestjes. De eerste keer dat ik 's nachts een bosuiltje hoorde krijsen, dacht ik werkelijk dat er iemand vlak naast mijn huis vermoord werd. Maar er viel niks te zien. Dat valt er wel als er een reiger staat te hengelen in de vijver van de buren, of als een buizerd echtpaar hun jong vliegles geeft. Als ontelbare soorten musjes, spechten, kraaien, roodborstjes, meesjes, merels, gorsen en een boomklevertje van mijn vetbollen en zadentafel pikken in de winter. Maar die laatste gaan we denk ik wel missen voortaan.

Boom
Achter ons huis, op raakafstand bij stormen, stond tot afgelopen vrijdag een douglasspar. Nu is een eigenschap van deze prachtige bomen vol naalden en dennenappels, dat ze naar mate de jaren verstrijken, hun takken loslaten. Zal wel bomenpsychologie zijn, waar ik het nut niet zo van snap. En aangezien de boom achter ons huis er al behoorlijk wat jaartjes op had zitten, slingerden de takken regelmatig de boom uit. Of ze bleven halverwege hangen, om er dan vervolgens bij een eerstvolgende windvlaag alsnog uit te denderen. Knap onveilig wel. Want het zijn flinke jongens, die takken. Meer mensen vonden het onveilig, want er kwam best snel een kapvergunning, toen die eenmaal was aangevraagd. En afgelopen vrijdag is de boom dus ontmanteld. Door een bedreven specialist, die als een aap aan een touw de boom in klom. De takken één voor één snoeide en naar beneden liet vallen. Toen hij de top bereikt had, klom hij weer naar beneden, her en der de kettingzaag in de stam zettend, zodat de boom in brokstukken naar beneden kwam.

Ze werkten keurig, de drie kerels van de bomenkap. Alles netjes opgeruimd. Takken weggesleept. Dennenappels weggeblazen. Alsof er niets gebeurd was, toen ze weer vertrokken. Behalve dan dat mijn huis opeens een stuk lichter is, ik bij storm geen slapeloze nachten meer heb en het boomklevertje zijn huis kwijt is. Gelukkig staan er nog een paar bomen rondom ons huis. Daar valt nog een heleboel aan te kleven.

Dag boom. Ik zal je toch wel een beetje missen denk ik ...