Hier Parijs ...

Hoe heette die man ook alweer? Die verslaggever die in Parijs woonde? Vroeg mijn nicht terwijl we op de Champs-Élysée liepen te slenteren. Eh... zei ik. Straks weet ik het weer... nu even niet.

Parijs
We zijn met de Thalys naar Parijs gegaan. Ondanks het oponthoud in Brussel  'wegens een technisch mankement' verliep de reis vlot. Ons appartement viel ook reuze mee. Keurig en in een veilige, doch rumoerige buurt, in een zijstraat van de Champs-Élysée. Hartje Parijs. Wat wil je ook?! Het leven in Parijs gaat dag en nacht door. Alleen tussen 04.00 uur en 04.30 uur is het héél even rustig. Daarna begint het hele circus van toeterende Maserati's en Ferrari's, vuilniswagens en wegsleepauto's weer van voren af aan.

Ijkpunt
De grote Disney winkel op de hoek was mijn ijkpunt voor waar ik heen moest. En natuurlijk liep ik gewapend met de plattegrond van Parijs op zak, met een kruisje van waar ik tijdelijk woonde. Ik mocht eens echt verdwaald raken. Dan hoefde ik de eerste de beste taxichauffeur alleen dat kruisje maar aan te wijzen en dan kwam het vast vanzelf wel weer goed.

Maar ik heb geen taxichauffeur nodig gehad. Wel talloze metrotreinen en een dagelijkse voetmassage. Veertien dagen Parijs in één week proppen vergt namelijk nogal wat van je onderdanen. Maar ik heb voorlopig heel Parijs op mijn netvlies staan. Talloze keren dacht ik: ik voel een blog opkomen. Zelfs mijn nicht herinnerde mij daar met enige regelmaat aan. Ik had een kladblokje mee moeten nemen. Dat doe ik een volgende keer. Want er gebeurt nu eenmaal té veel in een té korte tijd.

Voeten
Zo heb ik twee keer Parijs aan mijn verlopen voeten gehad, boven op de Notre Dame en de Sacre Coeur, na respectievelijk 387 en 300 smalle wenteltraptreden getrotseerd te hebben. Enkele reis natuurlijk. Heb ik nog nooit zoveel crèpes verorberd als de afgelopen week, zoveel geld voor een kop koffie hoeven neertellen en zoveel musea achter elkaar bezocht. Talloze blogs flitsen nog steeds door mijn hoofd, maar je moet érgens mee beginnen he?!

Hier Parijs, hier Jan Brusse
Jan Brusse! Riep ik midden op de Pere Lachaise, waar diverse celebreties languit in hun graf liggen bij te komen van een beroemd leven. Sommigen in omlijstte koepels en sommigen gewoon ergens tussen de kriskras gelegen graven in, zoals Edith Piaf. Jan had ooit eens verslag gedaan van de honderden katten die er op de Pere ronddoolden. Ze hebben er vast iets destructiefs op gevonden, want ik heb er zeggen en schrijven 2 gezien. Schichtig wegduikend tussen grafhuizen en -stenen.

Over de kinderkopjes van de Champs heeft Jan de wereld ook ingelicht destijds. Maar daar is nog niets op gevonden. Ze liggen er nog allemaal. En op de brede stoepen mag je de zakkenrollers van je af weten te houden. Ze hadden een slechte aan mij. De truc met de verloren grote nep trouwring was te doorzichtig om in te trappen. Zelfs ík had die door...