Violist

In de metro's van Parijs wordt je af en toe getrakteert op muziek van een straatmuzikant. Het waren er wel veel minder dan ik gedacht had, maar misschien is het toeristenseizoen ook nog niet echt begonnen. Bovendien regende het geregeld en dan worden die instrumenten natuurlijk nat en raken ze ontstemd.

Galm
Het galmt anders wel behoorlijk in die metro's. Je loopt heel Parijs ondergronds door als je lijn 13 of 9 moet zien te bereiken, vanuit mijn startpunt van lijn 1. En zo ondergronds hoor je van verre de harmonieuze en minder harmonieuze klanken. Het is nog een hele kunst om ze te vinden. Want geluid draagt overal naar toe. En op goed geluk ga je er niet op af, want daar kom je niet voor zo onder de grond. Je komt voor de eerstvolgende metrotrein. En het geluid van zo'n trein overstemt iedere poging tot melodie.

Violist
Ik ben twee keer een radioblaster tegengekomen, met een jongeman die daar acrobatische toeren bij uithaalde. Heb één keer een soort van oudere cowboy, compleet met hoed, op een gitaar horen rammen en besefte in de metrotrein pas dat het een eigen interpretatie van 'Hotel California' moet zijn geweest. Verder heb ik één keer stilgestaan bij een cello met dame, in die volgorde, want de cello was vele malen groter en imposanter dan de dame. Maar ze haalde er een knap stukje muziek uit. En gezien de cd's op de grond die ze probeerde te verkopen, haalde ze regelmatig een knap stukje muziek uit die cello. Én ik heb een keer stil gestaan bij een violist. Heel even dacht ik onderdeel uit te maken van de stunt van de Washington Post. De jongeman was echter té jong om Joshua Bell te kunnen zijn. Maar hij had zonder meer talent. Als hij cd's te koop had gehad, was ik er voor gezwicht. Maar dat was niet zo. Bovendien moest ik mijn trein halen...

Washington Post
In opdracht van de Washington Post speelde Joshua Bell tijdens de ochtendspits in de metro van Washington DC. Op een koude morgen in januari. Hij speelde er 45 minuten lang 6 stukken van Bach. Er stopte nauwelijks iemand om te luisteren of om wat geld in de open vioolkist te deponeren. In totaal gaven 27 mensen hem een gezamenlijk bedrag van 32 dollar. En waren het voornamelijk oudere mensen en kinderen die hun pas inhielden voor een poging tot luisteren. Hij kreeg één compliment van een vrouw. Geen applaus en verder ook geen waardering.

Bijzonder
Het zou niet zo bijzonder geweest zijn, ware het niet dat niemand door had één van 's werelds beste muzikanten stond te spelen. Joshua Bell speelt de beste klassieke stukken die er voor viool geschreven zijn. Zijn viool heeft een waarde van 3,5 miljoen dollar. Twee dagen tevoren waren zijn concerten uitverkocht geweest in het theater van Boston. De gemiddelde entreeprijs was 100 dollar per zitplaats geweest. Maar nu hij incognito in een metrostation speelde, stopte er nauwelijks iemand om te luisteren.

De Washington Post had hem ingehuurd voor een sociaal experiment over waarneming, smaak en voorkeuren van mensen. De opdracht aan Bell was om op een publieke plaats te spelen op een ongepast moment. Spitsuur is dan natuurlijk een prachtig ongepast moment. De vragen in het onderzoek waren: hebben we de schoonheid waargenomen? Zijn we gestopt om het te waarderen? Herkennen we talent in een onverwachte context?

Als we niet meer stoppen om te luisteren naar één van de beste muzikanten ter wereld, die één van de mooiste muziekstukken ooit speelt, hoeveel andere dingen gaan er dan aan ons voorbij?

Hmm ... wie weet wie ik allemaal zomaar voorbij gelopen ben in de metrostations van Parijs ...



Bonusmateriaal voor wie wil: Joshua Bell in het metrostation van Washington D.C.