Wie mooi wil zijn ...

Sommige dingen kan je beter even laten bezinken voordat je ze opschrijft. Pas als het ergste leed geleden is en je er om kan lachen. Als een boer die kiespijn heeft enzo.

Melkboerenhondenhaar
Als kind had ik lang haar. Héél lang haar. Tot aan mijn achterwerk. Maar ik had ook heel fijn haar. Om niet te zeggen 'dun'. Dus het lange haar was pure noodzaak, om er nog iets van te breien. Vlechtjes welteverstaan. En die werden dan dubbelgevouwen in een soort lusje en daar kwam dan een hele grote strik in. Zo leek het nog wat, mijn melkboerenhondenhaar.

Nadat onze toenmalige buurvrouw verteld had dat er een slang in haar wc had gezeten, betrad ik die plek voortaan heel voorzichtig. Op een gegeven moment was kennelijk mijn dubbelgevouwen vlecht losgeraakt en dat sliertte rondom mij en tikte op mijn rug. Ik weet nog dat ik gilde, omdat ik natuurlijk dacht dat het een slang was. Wist ik veel dat de buurvrouw het over vroeger in Indonesië had gehad, waar ze niet eens ín huis een toilet hadden, maar ergens buiten.

Maatregelen
Mijn moeder nam wel stante pede maatregelen en zo werden mijn slierten de volgende dag gekortwiekt. Pagekoppie en bloempottenmodel werden mijn voorland. Tot mijn 14de. Toen mocht ik permanent. En opeens had ik een prachtige kop met krullen, die mij zouden blijven vergezellen. Van tijd tot tijd dan, want tegenwoordig kies ik liever voor kleur dan voor krullen en het is meestal een kwestie van kiezen volgens mijn kapster. Maar mijn vaste kapster heeft ziekteverlof, omdat ze een nieuwe heup heeft gekregen. En aangezien ik binnenkort een paar dagen met mijn nicht afreis naar Parijs, wil ik er wel Chique-de-Paris uitzien. En vooral er niet zoveel omkijken naar hebben. En een permanent leek mij dus uitermate handig. En dat waren de dames kapsters wel met mij eens. En och, omdat ik toch de natuurlijke ingredienten verkoos boven de meer agressieve, kon er ook best een kleurspoelinkje bij.

Lange zit
Ik heb vrijgenomen voor de lange zit en liet het maar gebeuren. Maar dan heb je ook wat. Dàcht ik, onder het druppen en lekken van de toch wel venijnige vloeistof door. Er is nog wel gedept met spul dat 'de brand' er uit haalt. Maar wie mooi wil zijn moet er wat voor over hebben. En de kleur viel prachtig uit en zo net onder de kap vandaan leken de krullen ook in slag te zitten.

Om een lang verhaal niet nóg langer te maken: ik ben na twee dagen teruggegaan om de fraaie brandblaren in mijn nek te laten zien. Kreeg de zalf die ik er voor gebruikte vergoed en daar bovenop kreeg ik nog shampoo en conditioner mee. Als pleister op de brandwond. 'En hoe bevalt het permanent?', vroeg een bezorgde kapster, toen ze mijn verwaaide krullen zag. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn aandacht vooral naar het deppen en nablussen was gegaan en niet naar de spiegel. Ja, ik stond regelmatig achterstevoren voor de spiegel, dat wel. Met een handspiegel in mijn hand, om mijn nek te kunnen bekijken ónder de krullen.

Kappertje gespeeld
Nadat de één na de ander uit mijn omgeving vond dat mijn krullen niet echt het geld en de pijn waard geweest waren, ben ik terug gegaan voor een check-up behandeling. Bij binnenkomst hoorde ik een bekende stem onder een kap vandaan: 'Hee! Die is van mij !!'. En daar zat mijn reguliere kapster, met haar loopstokken naast zich geparkeerd. Gelukkig ging het goed met haar. Maar ze was haar uitgroei beu geweest en had zelf de schaar ter hand genomen. Alleen stond ze te wankelen toen ze dat deed en toen was ze uitgeschoten. En nu zat ze dus als een kind dat kappertje gespeeld had bij te komen onder de kap. 'Maar wat is er met jou gebeurd??' Haar vraag sprak boekdelen. Daar kon niemand meer omheen. Tsja Emmy, ik kan je ook niet missen. Je moet maar gauw weer helemaal beter worden. En tot zolang zing ik het wel even uit.

Mijn krullen worden overgedaan, zodra mijn haar dat hebben kan. En de check-up behandeling hoefde ik niet te betalen. Ik ga alleen zonder krullen naar Parijs. Maar ach, dan heb ik nog wat in het verschiet ...